Έμεινα χήρος στα 33 μου με ένα μικρό παιδάκι. Θα μπορέσω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου;

«Καλησπέρα. Κοντεύω τα 39 και ο γιος μου κοντεύει τα 4 έτη. Εδώ και περίπου 9 μήνες έχω μείνει χήρος, έχασα την γυναίκα μου στα 33 της λόγω καρκίνου. Δεν έπεσα σε κατάθλιψη (πιστεύω δηλαδή) για να μπορώ να σταθώ δίπλα στον γιο μας. Η απορία μου είναι πως συνεχίζεται η ζωή από δω και πέρα. Είμαι πλέον μόνο πατέρας; Θα μπορέσω να ξαναφτιάξω την ζωή μου;»

Απαντά η κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια κυρία Μαρίνα Μόσχα

Κανείς μας δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η ζωή, όταν αποφασίζει να κάνει οικογένεια. Πόσο μάλλον όταν είναι νέος σε ηλικία και χάνει το ταίρι του από ασθένεια! Παρόλα αυτά, χρειάζεται δύναμη και θάρρος για να σταθεί και πάλι στα πόδια του και να μεγαλώσει το παιδί του. Έχει να αντιμετωπίσει το δικό του πένθος, τη διαχείρισή του με τρόπο που δεν θα είναι φορτικός και δύσκολος για το παιδί του αλλά και να «είναι εκεί» όσο πιο δυνατός μπορεί, ταυτόχρονα και μάνα και πατέρας. Ένας ρόλος άχαρος και άδικος για κάποιους που δεν ξέρουν πως θα τα βγάλουν πέρα, μέχρι να «προσαρμοστούν» στην νέα φάση ζωής και στις δυσκολίες της…

Ένα από τα καυτά ερωτήματα που απασχολεί μαμάδες χήρες και μπαμπάδες χήρους, είναι αν θα πρέπει ή όχι να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους με έναν άλλον άνθρωπο και αν αυτό θα κάνει καλό στο παιδί τους! Φυσικά όλοι μας έχουμε συνηθίσει να μεγαλώνει η μάνα τα παιδιά της, έστω και μόνη της. Όταν όμως αυτός που μένει πίσω είναι ο πατέρας, αρκετά συχνά βλέπουμε τον κοινωνικό περίγυρο να τον «σπρώχνει» να βρει μία γυναίκα για να του μεγαλώσει τα παιδιά… Και αρκετά συχνά επίσης, έχουμε τον ίδιο να αναρωτιέται:
«Είμαι πλέον μόνο πατέρας? Θα μπορέσω να ξαναφτιάξω την ζωή μου?»

Η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος – είτε άνδρας, είτε γυναίκα – έχει δικαίωμα να φτιάξει ξανά τη ζωή του! Έχει ανάγκη από συντροφικότητα, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα άγγιγμα, ένα στήριγμα, έναν άνθρωπο που θα τον περιμένει στην καθημερινότητά του, που θα μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες του, να μοιραστεί τους προβληματισμούς του, τη θλίψη του και τη χαρά του, το μεγάλωμα των παιδιών του…

Όσο και να προσπαθεί το περιβάλλον (συγγενείς και φίλοι) να βοηθήσουν σε τέτοιες καταστάσεις, η αλήθεια είναι πως η βοήθεια δεν είναι ποτέ αρκετή, εφόσον πολλοί στηρίζονται στο λόγο και στην …καλή πρόθεση για βοήθεια που δεν υλοποιείται ποτέ όμως, άλλωστε και πως θα μπορούσε;

Η απάντηση λοιπόν είναι πως ο χήρος άνδρας δεν είναι μόνο πατέρας, εξακολουθεί να είναι και άνδρας! Έχει τις ίδιες ανάγκες που έχουν όλοι οι άλλοι άνδρες, συν αυτές του μπαμπά που μεγαλώνει μόνος του τα παιδιά του! Έχει δικαίωμα λοιπόν να ξαναφτιάξει τη ζωή του και να έχει μία σύντροφο δίπλα του που θα μοιραστεί τις χαρές και τις λύπες του αλλά και την οικογενειακή ζωή μαζί με τα παιδιά του. Κάτι που ίσως νιώθει ακόμα πιο έντονα όταν μεγαλώνει κορίτσι, όπου κάποιες φορές ίσως νιώθει αμήχανα…

Χρειάζεται βέβαια προσοχή, να μην αναζητήσει μία γυναίκα με μόνο κριτήριο να του μεγαλώσει τα παιδιά, αλλά μία γυναίκα που ο ίδιος θα επιλέξει με βάση την προσωπικότητά της, την συμπεριφορά της αλλά και το πόσο του αρέσει ως γυναίκα. Χρειάζεται να νιώσει και πάλι πως έχει δικαίωμα στην ερωτική και σεξουαλική ζωή και στη συντροφικότητα, όσο και να νιώθει τύψεις προς τη γυναίκα του που έχασε τη ζωή της τόσο γρήγορα…