“Εσείς δεν έχετε ζήσει πόλεμο” μας λένε οι μεγαλύτεροι κι όμως τον ζούμε. Και τον ζουν και τα παιδιά μας…

“Εσείς δεν έχετε ζήσει πόλεμο” είναι η κλασσική ατάκα που έχεις ακούσει τουλάχιστον 200 φορές στη ζωή σου από παππούδες ή γονείς που έχουν περάσει κατοχή και συνήθως γεμίζουν το ψυγείο, σαν να μην υπάρχει αύριο. Και συνήθως τη συγκεκριμένη ατάκα την ακούς χωρίς ουσιαστικά να την ακούς διότι “Έλα μωρέ τώρα που θα γίνει πόλεμος!”. Μα δεν είναι ο πόλεμος το θέμα που όντως μπορεί-και μακάρι-να μην γίνει και ποτέ. Πόλεμος δεν είναι μόνο, ό,τι έχει όπλα. “Πόλεμος” είναι ο οικονομικός, είναι και ο ψυχολογικός. Να δουλεύεις 12ωρα και να μην βλέπεις το παιδί σου, να το μεγαλώνεις δύσκολα, να πρέπει να μεταναστεύσεις για να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά. Πόσο έτοιμα είναι τα παιδιά σου για όλα αυτά;

Το βιβλίο “Τα Κίτρινα Καπέλα” της Κέλλυ Ματαθία-Κόβο από τις εκδόσεις Πατάκη το λάτρεψα όσο τίποτα. Έχω διαβάσει χιλιάδες παραμύθια στο παιδί αλλά σαν αυτό κανένα. Χωρίς να υποτιμώ τα υπόλοιπα αξιόλογα βιβλία που έχω διαβάσει, το συγκεκριμένο είναι τόσο διαφορετικό. Από την εικονογράφησή του που είναι λιγότερο “παιδική” απ’ ότι συνηθίζεται και σε βάζει κατευθείαν στη πραγματικότητα της εποχής μέχρι το κεντρικό του θέμα και τον απλοϊκό τρόπο που το εξηγεί, στο παιδί. Ποιό είναι το κεντρικό θέμα;

Η οικογένεια των Μπε. Μια οικογένεια με 7 μικρά προβατάκια που ένα βράδυ κατέβηκαν τα θεριά από τα βουνά, τους παγίδεψαν και τους φόρεσαν κίτρινα καπέλα.

Όμως με τη βοήθεια του Κόκκορα και του Λαγού, η οικογένεια των Μπε, μεν ξεριζώθηκε αλλά κατάφερε να αποδράσει και να μεταφερθεί σε ένα ασφαλές μέρος ωσότου να επιστρέψει ξανά ελεύθερη στον τόπο της. Έναν τόπο που δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ ξανά όπως πρίν αλλά σε αυτόν κατάφεραν να στήσουν το νέο τους σπιτικό από την αρχή και να κρατήσουν ενωμένη την οικογένειά τους χωρίς να πρέπει να φοράνε κίτρινα καπέλα πια.

Φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνετε την αλληγορία της ιστορίας. Μέσα σε ένα τόσο δα παραμύθι ξεδιπλώνονται τόσα πολλά και εύστοχα μηνύματα της εποχής: Το πόσο πρόβατα και μάλιστα παγιδευμένα μας θέλουν σήμερα, το πόσο αναγκαζόμαστε να αφήνουμε τη χώρα μας για άλλους τόπους, την αξία των δικών μας ανθρώπων που μας στηρίζουν σε κάθε αλλαγή και δυσκολία της ζωής μας αλλά και την αξία της ελευθερίας που μπορεί να κάνει restart στη ζωή μας από την αρχή.

Αυτό που περισσότερο μου άρεσε εμένα προσωπικά είναι ότι το τέλος δεν είναι αυτό το happy end που είθισται να βλέπουμε στα περισσότερα παιδικά βιβλία. Αντιθέτως είναι ένα τέλος ρεαλιστικό, αυτό ακριβώς που υπάρχει και στη πραγματική ζωή. Ότι δηλαδή τη δυσκολία την αντιμετωπίζεις όρθιος, δεν το βάζεις κάτω και φυσικά δεν αρνείσαι τη βοήθεια των φίλων και των ανθρώπων που αγαπάς και σε αγαπούν αλλά και πάλι, τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Απλά είναι διαφορετικό.

Πολλές φορές όταν διαβάζω Τα Κίτρινα Καπέλα στον Γιώργο και μετά τον βάζω για ύπνο αναρωτιέμαι τί θα κάνω αν μια ωραία μέρα βρει δουλειά στο εξωτερικό και φύγει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο αεροδρόμιο να κλαίω και να τον αποχαιρετάω με το τάπερ τη σπανακόπιτα στα χέρια και να νιώθω ενοχές που εγώ η ίδια τον έσπρωξα, όταν κάποτε του μάθαινα να μην φοβάται να αλλάζει τη ζωή του όταν χρειάζεται.

Αλλά είναι και αυτά Τα κίτρινα καπέλα που τα λένε “400 ευρώ το 12ωρο” και που καμιά φορά σε αναγκάζουν να φεύγεις για να μην τα κάνεις μέγγενη στο κεφάλι σου, αλλά κράνος στα όνειρά σου. Κι αν το παιδί μου είναι καλύτερα αλλού, ας είναι. Σημασία έχει να είναι κανείς ευτυχισμένος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μακριά από τη μαμά, τη πατρίδα, τη βολή.

*Το παραπάνω άρθρο, αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας μας, με τις Εκδόσεις “Πατάκη”. Στο Singleparent.gr, διαλέγουμε τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε με σεβασμό στην εμπιστοσύνη σας, και χρησιμοποιούμε τη φωνή μας, μόνο για πράγματα που μας αρέσουν και θεωρούμε ότι έχουν κάτι να σας προσφέρουν.

Σύνταξη-Επιμέλεια κειμένου: Κυριακή Χαριτάκη
Photo Credit (non product): Singleparent.gr
Cover photo credit: https://www.marketwatch.com
©Singleparent.gr copyright | All rights reserved