Έλα, αγάπη μου…. της θειάς σου

Κυκλοθυμική δεν με λες. Παράξενη ούτε. Ίσως δεν ανήκω όμως ούτε στην κατηγορία της ιδιόρρυθμης αλλά ούτε και στην κατηγορία της κοινής. Μια μούρλα την έχω, μια άνεση με κόσμο που δεν γνωρίζω καλά. Και πάντα καταλήγω να παρεξηγούν το χαμόγελο μου και το βλέμμα μου.

Κατά ένα περίεργο τρόπο, έχω ένα βλέμμα που όπως λένε αφοπλίζει. Ούτε αλλήθωρο, ούτε του τρελού. Αλλά κάθε φορά καταλήγω μπλεγμένη. … Και εννοώ ότι έχω ακούσει άπειρες φορές φράσεις όπως, με κοίταξες πρόστυχα, το βλέμμα σου είχε ένα υπονοούμενο, τα μαύρα μάτια σου όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε κτλ. Και να σκεφτείς ότι ποτέ δεν έχω καταλάβει πως είναι το πρόστυχο βλέμμα. Και πόσο μάλλον πως το κάνω.

Τα κατάφερα όμως πάλι και αυτομπλέχτηκα.

Ξεκινώντας η σχολική χρονιά, ήμουν επιφυλακτική. Ήθελα να μην έχω πολλά πάρε δώσε αλλά και να μην είμαι στην απ’ έξω. Μιλούσα σε όλους, καλημέρα σας, και γειά σας. Πήγαινα το παιδί, έπαιρνα το παιδί. Μερικούς τους πετύχαινα και στο πάρκο. Κάποιες μαμάδες ή μπαμπάδες τους ήξερα λόγω του ότι ήταν δικοί μου συμμαθητές. Αλλά πάντα υπήρχε ένα μέχρι εκεί.

Θες το γεγονός ότι πλέον με το διαζύγιο έχω θωρακίσει εμένα εις διπλούν για να προστατεύω το παιδί καλύτερα. Δεν σε κάλυψα;  Πρόσθεσε και το γεγονός ότι πάντα μάζευα κάθε καρυδιάς καρύδι ή αλλιώς κάθε «τι να σου πω και εσένα τώρα» πικραμένο και κατέληγα πάντα να εξηγώ το δεν γουστάρω καρδιά μου και παρεξήγησες.

Από την άλλη όμως έχω εκπαιδεύσει τις κεραίες μου και ως συνήθως λειτουργούν άριστα. Τους παντρεμένους μπαμπάδες που ξίνονται για εφήμερο τους απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι.  Έχω μπει στην διαδικασία, όχι τόσο του τι θα πει ο κόσμος, αλλά να μεγαλώσει το παιδί  σωστά, και όχι στην γωνία γιατί θα αρχίσει να κλείνει η μια πόρτα μετά την άλλη. Πόσο μάλλον αν αρχίσουν εκφράσεις του στυλ «Ζωντοχήρα αγάπη μου, τι περιμένεις?» Λες και η πρώτη μου σκέψη αν σηκωθώ το πρωί είναι ποιανής τον άντρα θα φάμε σήμερα.

Έλα όμως που πίσω όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια Ο Θεός γελάει.

Το πρώτο δίμηνο, με πλησίασε ένας…. Και άρχισε να μου λεει για χαμάμ και τζακούζι. « Έχω μπανιέρα τζακούζι» μου λέει.

“Και εγώ ένα κάμπριο μινιατούρα” του απαντώ.

“Κάνω κάθε βράδυ μασάζ” μου λέει….

“Μπράβο” του ξαναλέω, σηκώνω επάνω το κεφάλι, παίρνω το παιδί και την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.

Την επόμενη μέρα, δεν με μίλησε.

Του πέρασε… με ξαναμίλησε αλλά ή δεν ξαναέκανε μασάζ ή βρήκε άλλη για το τζακούζι.

Μετά από ένα διάστημα, ήρθε άλλος…..

Καλημέρα, καλημέρα… Καλησπέρα, καλησπέρα

-Να πάμε για καφέ.

-Τώρα δεν μπορώ, έχω να σκουπίσω, να πάω Αραβικά, να βάψω το μαλλί, να πάω για τρέξιμο…. Να δεις που και κάτι άλλο θα έχω να κάνω και δεν το θυμάμαι. Συνεχίστηκε το τροπάριο για μια βδομάδα, μετά έστριψε και αυτός ευγενικότατα.

Ύστερα ήρθε ο 3ος…. Είναι μάλλον αυτό που λένε το κακό συναπάντημα. Εκεί που περιμένω να πάρω το παιδί. Με κοιτάει και μου λέει.

-Θέλεις να βγούμε το βράδυ;

-Δεν βγαίνω βράδια, του λέω.

-Καφέ; μου λεει….

– Μπλε… του απαντώ

Δεν το κατάλαβε, με ρώτησε μετά τι μπλε;  Μπλε εσώρουχα φοράς;

Όχι του λεω, εσύ θα γίνεις μπλε μαρέν, αν σε πάρει πρέφα η σύζυγός σου.

-Εμείς δεν έχουμε τέτοια, μου λεει, είμαστε προχώ…

-Ωραία, του λέω, την επόμενη φορά να μου την συστήσεις να την ρωτήσω αν το μπλε είναι το δικό της αγαπημένο χρώμα στα εσώρουχα ή απλά μου το ανέφερες έτσι για να γίνεται κουβέντα.

– Ε και συ, ένα αστειάκι δεν σηκώνεις. Πάμε τα δυο μας για καφέ;

Ξανά όλο το πακέτο υποχρεώσεων από την μεριά μου… Έχω να μαγειρέψω, να σιδερώσω κτλ.

-Εγώ, λέει, θέλω να κάνουμε έρωτα.

Εκεί κάπου χασμουρήθηκα…. Και του είπα ότι δεν μου αρέσει, δεν θέλω, δεν γίνεται και να μην το συνεχίσει….

Δυο μέρες μετά, ξανά στο γνωστό «σχολικό» σημείο, μου λέει… “Καλημέρα αγάπη μου”

“Της θείας σου το βρακί” του λέω και εγώ, μιας και είμαι πολιτισμένη.

Να δείτε τελικά που θα φταίει το γεγονός ότι μάλλον έχω ίδιο πισινό με την Μόνικα Μπελούτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Το είπαν και η Mazoo and the Zoo όταν ήταν ακόμα συγκρότημα «κατσίκα μοιάζεις με την Μόνικα Μπελούτσι, μυαλό κουκούτσι, μυαλό κουκούτσι»!