Θα χωρίσω και θα βγαίνει η χήρα με τη ζωντοχήρα!

Έχω μια φίλη που έχει ένα πραγματικά υγιή γάμο. Ένα σύζυγο που δουλεύει, φροντίζει τα παιδιά τους, το ένα μάλιστα έχει σοβαρότατη ασθένεια, γενικά υπάρχει στο σπίτι. Δεν είναι απών. Μπορεί να μην κάνει όσα θέλει η φίλη μου ή να βγαίνει λίγο παραπάνω, λόγω και του ποδοσφαίρου, αλλά είναι πάντα εκεί. Αν συμβεί κάτι, θα τρέξει.

Από την άλλη πρέπει κανείς να σκεφτεί, ότι δεν είναι εύκολο να αντέξει ένας γάμος, όταν μαθαίνεις ότι το παιδί σου θα χρειάζεται πάντα βοήθεια, ακόμα και μετά το θάνατο σου. Ξέρω ζευγάρια που διαλύθηκαν. Αυτοί είναι ακόμα μαζί, παλεύοντας καθημερινά, με τις καλές και τις κακές στιγμές τους.

Σε αυτές τις κακές στιγμές τους, θέλω να πάρω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι της στον τοίχο. Όταν λέει δε, «δεν αντέχω άλλο, θα χωρίσω και θα βγαίνει η χήρα με την ζωντοχήρα», εκεί σεληνιάζομαι. Οπότε, όταν της περνά ο θυμός, (είναι και ευέξαπτη πανάθεμά την!), και το συζητάμε, καταλήγουμε ότι εννοείται δεν συντρέχει λόγος χωρισμού, αλλά το άγχος και η καθημερινή πίεση που έχουν και οι δύο, τους τσιτώνει και κάποια στιγμή εκρήγνυνται. Κάτι που το βρίσκω απολύτως υγιές!

Όταν της απαριθμώ, τι πρέπει να κάνω εγώ μόνη μου και αυτοί το κάνουν μαζί, δεν μου μιλά. Η μονογονεϊκή ζωή με δυο παιδιά, σίγουρα της φαίνεται πιο εύκολη από την δική της. Και μερικές φορές έχει δίκαιο. Αλλά όταν σκεφτόμαστε και οι δυο, ότι υπάρχουν μονογονείς με παιδιά με σοβαρά προβλήματα, εκεί υποκλινόμαστε και οι δυο.

Δεν είναι κακή, δίνει και την ψυχή της για τους άλλους. Μάλιστα είναι από τις ελάχιστες που με νοιώθουν και με καταλαβαίνουν. Από τις ελάχιστες που γνώρισα μετά το θάνατο του άντρα μου και δέσαμε. Την θαυμάζω κυριολεκτικά, αν και σκοτωνόμαστε αρκετά. Διαφορετικές σε σκέψεις και απόψεις, για αυτό ταιριάζουμε. Με βοηθά με τα παιδιά μου και εγώ αυτή. Μπορεί να ξέρει τα πάντα για τα φάρμακα, για τις αρρώστιες αλλά δεν γνωρίζει τίποτα για την μονογονεϊκή ζωή.

Δεν είναι εύκολη η ζωή ενός μονογονέα και μάλιστα σε αυτή την χώρα (θα γράψω κάποια στιγμή ολόκληρο άρθρο, που θα είναι για γέλια και για κλάματα!).

Δεν ξέρει τι είναι να μην έχεις κάποιον να πεις μια κουβέντα το βράδυ, κάποιον που να έχετε τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας. Κάποιον να κρατήσει τα παιδιά για να κλείσεις τα μάτια σου ένα τεταρτάκι, χωρίς να χοροπηδάνε πάνω στο κρεβάτι σου. Κάποιον να κρατήσει τα παιδιά για να πας σούπερ μάρκετ, αλλιώς αυτή η έξοδος γίνεται Γολγοθάς, γιατί ή θα δουν κάτι και στο τέλος θα φύγεις με φουσκωμένο λογαριασμό ή θα τα κουβαλάς και αυτά μαζί με τις τσάντες!

Αλλά για εμένα όλα αυτά τακτοποιούνται. Εξάλλου το σούπερ μάρκετ και τα μεγάλα παιχνιδάδικα, τα παίζω στα δάχτυλα (θα γράψω και για αυτό άρθρο!).

Αυτό που με τσακίζει είναι οι αποφάσεις. Ως μονογονέας παίρνεις όλες τις αποφάσεις μόνος σου, χωρίς καμιά βοήθεια. Να γυρνάς τις αποφάσεις στο μυαλό σου και να τις ζυγίζεις. Να μην έχεις κάποιον να σου πει μια δεύτερη γνώμη. Ή έστω και ρωτάς κάποιον, θα έχει σκεφτεί όλες τις παραμέτρους που έχουν να κάνουν με την δική σου ζωή και των παιδιών σου; Ποιος θα πάρει το βάρος της απόφασης σε ποιο σχολείο θα το στείλεις ή αν θα κάνει εκείνο ή το άλλο εμβόλιο (γιατί είμαι από αυτούς τους τύπους, που τα ψάχνουν και αυτά).

Και όλοι μαζί θα απαντήσουμε: Όχι δεν υπάρχει κανείς για να πάρει αυτές τις αποφάσεις! Μόνο εσύ! Και θα συνεχίσεις να προχωράς και να προσπαθείς για το καλύτερο για τα παιδιά σου!

Πρέπει να είσαι παντού και πάντα. Γιατί τα ματάκια τους εσένα ψάχνουν. Έτσι κάνουν τα παιδιά μου. Να ξέρεις όλα τα τραγουδάκια, τα ποιήματα, τα θεατρικά απέξω. Να εμψυχώνεις και να μαλώνεις συγχρόνως. Να είσαι και η καλή και η κακιά. Να είσαι όλα.

Και όταν έρχεται το βράδυ ή όταν μένεις μόνη μαζί τους, γιατί τότε μόνο είσαι πραγματικά ο εαυτός σου, να σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνεις και τον κλόουν. Να μη δουν τα παιδιά την αγωνία, το άγχος, την στεναχώρια, την  απελπισία σου. Ναι, καταλαβαίνουν, αλλά όσοι έχουμε μικρά παιδιά ξέρουμε ότι με ένα παιχνίδι, ένα χαμόγελο, ένα τραγούδι θα ξεχαστούν. Χαμογελάς λοιπόν και παίζεις και έτσι περνά και αυτή η μέρα.