Miss Χήρα 2014; Last Year!

Θα σας παρουσιάσω μερικές διαπιστώσεις μου πάνω στο θέμα «χηρεία». Δυστυχώς θα σας τα παρουσιάσω από την δική μου σκοπιά, οπότε θα διαβάσετε μόνο για τις χήρες!

Η λέξη «χήρα» μου ακούγεται πολύ αποκρουστική. Στο χωριό που μένω και σε όλα τα χωριά χρησιμοποιείται ως όνομα, για να μη σας πω, ότι από την στιγμή που πεθαίνει το έτερον ήμισυ, είσαι μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Είσαι «χήρα» και πρέπει να συμπεριφέρεσαι αποκλειστικά και μόνο έτσι.

Τώρα τι σημαίνει αυτό, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει. Πάντως οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η διαδρομή που πρέπει να κάνεις είναι η εξής: σπίτι- δουλειά (αν φυσικά έχεις την σήμερον ημέρα)- νεκροταφείο. Αν παρεκκλίνεις στο ελάχιστο, είσαι επικριτικά «τς, τς, χήρα» (λέγοντας το αυτό θα πρέπει να κουνάς το κεφάλι σου πέρα- δώθε και να έχεις μια αηδία στο πρόσωπο).

Η «χήρα» πρέπει να φορά αποκλειστικά και μόνο μαύρα. Να σας πω την αμαρτία μου, όταν σκέφτομαι χήρα και μαύρα, μου έρχεται στο μυαλό μια κουκλάρα, ψιλή, ξανθιά, με κορμί μοντέλου και με μαύρο στενό ταγιέρ. Αλλά εντάξει, ξέχασα να σας πω ότι η περίπτωση μου είναι μάλλον ανίατη!

Τώρα αν κάποια είναι χήρα και έκανε το μέγα λάθος και έβαλε χρωματιστά ρούχα, ε τότε κακό του κεφαλιού της. Σίγουρα δεν αγάπαγε το άντρα της, δεν έκλαψε όπως άρμοζε στην περίπτωση και σίγουρα κάνει τη ζωή της. Οπότε είναι «τς, τς, χήρα» (επαναλαμβάνετε τις παραπάνω κινήσεις με το κεφάλι, για να μην ξεχνιέστε!).

Και αυτό που μισώ πάνω από όλα, και σίγουρα συμβαίνει σε όλες τις αγαπημένες φίλες μέσα σε αυτό το site, είναι να αποκαλούν τα παιδιά της «παιδιά της χήρας» ή «η τάδε ή ο τάδε της χήρας», λες και δεν έχουν ονόματα, λες και μετά το θάνατο του πατέρα τους, διαγράφηκε το όνομά τους και απέκτησαν άλλο.

Αλλά ρε παιδιά από τη στιγμή που πέρασα και εγώ το κατώφλι αυτού του κλάμπ, δεν χώνεψα με τίποτα τη λέξη «χήρα». Ακόμα και τώρα αν πρέπει να αναφέρω ότι είμαι χήρα, λέω αντί αυτού, ότι ο άντρας μου πέθανε. Δεν αλλάζει τίποτα με τις λέξεις, αλλά ακούγεται καλύτερα στα αυτιά μου.

Έχω σταματήσει να φορώ μαύρα. Ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος μέχρι στιγμής. Αλλά από την μία η διάθεση μου, και από την άλλη η συνήθεια, με έκαναν να τα φορώ για δυο χρόνια περίπου. Δεν φανταζόμουν ότι θα δημιουργούσα πρόβλημα στα παιδιά μου, μέχρι που με ζωγράφισαν με μαύρα ρούχα. Από εκείνη την ημέρα και μετά, έβγαλα το μαύρο χρώμα εντελώς από τη ζωή μου.   

Και η διαδρομή που ακολουθώ δεν περιλαμβάνει το νεκροταφείο. Το τελευταίο ένα χρόνο αποφεύγω να πάω από εκεί. Σίγουρα κάποιες μέρες η ανάγκη με οδηγεί εκεί, αλλά αυτή η καθημερινή επίσκεψη με εξουθένωνε, οπότε την έκοψα.

Συμπερασματικά μπορώ να πω, ότι δεν θα διεκδικήσω φέτος τον τίτλο της «καλής χήρας», γιατί σίγουρα για τον περίγυρο μου, δεν είμαι. Βασικά δεν μου καίγεται καρφί.

Αλλά ρε παιδιά, μερικές φορές διασκεδάζω με την αντίδραση των ανθρώπων όταν μαθαίνουν, ότι αυτή η μικρή κοπέλα (α, δεν σας έχω πει, ότι μικροδείχνω!!!), με τα σκισμένα και τα αθλητικά, ναι αυτή που την βλέπετε να κυκλοφορεί παντού με τα παιδιά της, αυτή που έχει οργώσει τις παιδικές χαρές, αυτή που κοιτά τα παιδιά της και λιώνει, αυτή που γελά και κάνει αστεία, ναι αυτή που συμμετέχει σε διάφορες εκδηλώσεις, αυτή που δεν κλείνεται στο σπίτι, αυτή που προσπαθεί με ότι έχει, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι, όταν σου έρχεται ο ουρανός στο κεφάλι, το μόνο που σου μένει είναι να παλέψεις, ναι ρε παιδιά αυτή … είναι «χήρα» και είτε σας αρέσει είτε όχι η συγκεκριμένη… έτσι φέρεται!

Κάρμα

Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα τα άρθρα της “Κάρμα” ενώ σου άρεσε αυτό το άρθρο, συμπλήρωσε την ηλεκτρονική σου διεύθυνση για να λαμβάνεις περισσότερα, στο email σου!