Το παιδί δεν θέλει να μιλάει στον μπαμπά του και εκείνος νομίζει ότι δεν το αφήνω εγώ

Από τον Ιούνιο του 2017 είμαστε σε διάσταση και επιτέλους ήρθε το διαζύγιο τα Χριστούγεννα του 2018. Έχουμε ένα αγοράκι τώρα 4 χρονών. Αυτός ζει στο εξωτερικό και θα επιστρέψει τον Αύγουστο του 2019.

Το διαζύγιο βγήκε συναινετικά. Και ενώ θέλω να έχω καλές σχέσεις μαζί του για χάρη του παιδιού, όταν γίνομαι καλή νιώθω ότι με καβαλάει και πάλι. Τον είχα ακολουθήσει στο εξωτερικό για ένα χρόνο και μπορώ να πω ότι ήταν ο χειρότερος της μέχρι τώρα ζωής μου.

Επιστρέφοντας με το παιδί το καλοκαίρι του 2017 στην Ελλάδα έκανα πολλές επισκέψεις σε ψυχολόγο. Τα λόγια του δύσκολο να τα ξεχάσω. Δεν έχω κακοποιηθεί σωματικά, αλλά ψυχολογικά! Μέχρι 2,5 χρονών που ήταν το παιδί και ζούσαμε μαζί δεν είχε ασχοληθεί καθόλου μαζί του… Η “καραμέλα” του ήταν: εσένα έχει ανάγκη το παιδί. Δεν το είχε αλλάξει, δεν το είχε κοιμήσει, δεν το είχε ντύσει, δεν το είχε φροντίσει.

Όταν πλέον ζήτησα διαζύγιο άρχισε πιθανόν να καταλαβαίνει τι έχασε και να είναι ο καλός πατέρας. Θέλω να πιστεύω ότι τον αγαπάει. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία σκέψης για το αντίθετο λόγω του ότι είναι στο εξωτερικό και έρχεται κάθε 2 μήνες να δει τον μικρό.

Φυσικά και πηγαίνει μαζί του και φυσικά δεν δημιουργώ πρόβλημα επικοινωνίας και ευτυχώς ο μικρός με πολλή λαχτάρα πάει μαζί του. Του τηλεφωνεί καθημερινά με βιντεοκλήση και δυστυχώς εδώ είναι το μεγάλο μου πρόβλημα. Το ίδιο το παιδί δεν θέλει τις περισσότερες φορές να του μιλήσει. Και δεν ξέρω τι να κάνω! Από τη μια θέλω να έχει επικοινωνία με τον πατέρα του, αλλά από την άλλη δεν θέλω να τον πιέζω. Και φυσικά η άλλη πλευρά δεν το καταλαβαίνει και έχει την εντύπωση ότι εγώ του κάνω σπάσιμο.

Τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου έχω κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα με έναν άνθρωπο που τον ήξερα χρόνια μόνο που τώρα ο ένας βλέπει διαφορετικά τον άλλον. Όσο και αν είναι δύσκολη αυτή η σχέση αυτός ο άνθρωπος με στηρίζει ψυχολογικά και είναι δίπλα μου. Δεν μένουμε μαζί. Εδώ που μένω είμαι τελείως μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια και κάποια σαββατοκύριακα (1-2 το μήνα) πηγαίνω τον μικρό στους γονείς μου. Το έχει καταλάβει ο μπαμπάς του και αρχίζει τον πόλεμο τον ψυχολογικό. Ότι αφήνω τον μικρό και ότι κάνω σπάσιμο σε αυτόν που δεν μπορεί να τον δει. Να σημειώσω ότι έχω ξεχωριστό κινητό για τις βιντεοκλήσεις που έχει το παιδί με τον πατέρα και φυσικά όταν δεν είναι μαζί μου το έχει μαζί του (δηλαδή η μητέρα μου).

Φυσικά δεν έχω μιλήσει ποτέ άσχημα στο παιδί για τον πατέρα του γι’ αυτό άλλωστε πιστεύω ότι θέλει να πάει μαζί του. Δηλαδή όχι εντελώς μόνοι τους. Στο πατρικό του τον πάει το οποίο είναι 1 ώρα από εδώ (επαρχία).

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορώ να του δώσω να καταλάβει ότι δεν εμποδίζω καμία επικοινωνία. Δεν μπορώ να ζω με το άγχος αν πήρε τηλέφωνο και τώρα τι γίνεται που δεν θέλει ο μικρός να μιλήσει. Δεν μπορώ να ζω με ενοχές που δεν τις δημιουργώ εγώ. Το πρόβλημα φοβάμαι ότι θα συνεχιστεί και αφού γυρίσει Ελλάδα γιατί δεν ξέρω αν θα έρθει στην πόλη που ζούμε εμείς.

Μου είναι πολύ δύσκολη η επικοινωνία μαζί του και ήταν ο κυρίως λόγος για τον οποίο χωρίσαμε εξάλλου. Δεν θέλω να γίνω κακιά, μιας και θα μπορούσα αφού δεν ακολουθεί τις ημέρες επικοινωνίας του συμφωνητικού (άλλες λέμε, άλλες έρχεται), αλλά νιώθω ότι γίνομαι κακιά στο παιδί μου και δεν το κάνω. Αλλά αν δεν κάνω και τίποτα πάλι θα έχει αυτή την υπεροπτική συμπεριφορά με το επικριτικό δάχτυλο που με βγάζει εκτός εαυτού.