Η μητέρα μου δεν βλέπει το εγγόνι της γιατί θεωρεί τον άντρα μου και τα πεθερικά μου κατώτερους. Πώς να της αλλάξω γνώμη;

Μετά από αρκετές δυσκολίες στην προσωπική μου ζωή, βρήκα τον κατάλληλο κατά τη γνώμη μου άνθρωπο για οικογένεια στα 32 μου.

Σύντομα τον γνώρισα στους γονείς μου, αλλά και οι γονείς μας γνωρίστηκαν μεταξύ τους. Ένιωθα πολύ τυχερή κι ευτυχισμένη, που επιτέλους θα ζούσα ήρεμη κοντά σ’ έναν άνθρωπο που αγαπούσα και μου άρεσε και θα μπορούσα να κάνω μαζί του το επόμενο βήμα. Η χαρά μου όμως επισκιάστηκε σύντομα από την αντίδραση της μητέρας μου, η οποία δυστυχώς δεν συμπάθησε το σύντροφό μου, τον οποίο χαρακτήρισε κατώτερο εμφανισιακά, αλλά ούτε και τους γονείς του, που τους χαρακτήρισε κατώτερους μορφωτικά.

Επίσης, θεώρησε ότι αν παντρευόμασταν, θα ήθελαν να αναλώσουν τις οικονομίες μου, για να εξοπλίσουν το νοικοκυριό του σπιτιού που θα μέναμε και ανήκει στον – πλέον – σύζυγό μου.(Αυτό ήταν αναπόφευκτο βέβαια, καθώς έπρεπε κι εγώ να συμβάλω στο στήσιμο του κοινού νοικοκυριού).

Η αντίδρασή της μού φάνηκε ακατανόητη, γιατί η μητέρα μου ποτέ δε μου είχε δείξει ότι επιθυμούσε κάποιον καλλονό ή πλούσιο για γαμπρό της, αντιθέτως ήθελε έναν άνθρωπο της σειράς μας κι αυτό ακριβώς ήταν ο τότε σύντροφος και μετέπειτα σύζυγός μου. Μορφωμένος, με μέτρια δουλειά, από μικρομεσαία οικογένεια, όπως ακριβώς κι εγώ.

Από τη στιγμή της γνωριμίας μέχρι και το γάμο – για τον οποίο παρεμπιπτόντως οι γονείς μου δεν συνεισέφεραν οικονομικά, όπως συνηθίζεται και κάλυψα το “μερίδιό” μου για την τελετή και το νοικοκυριό με δικές μου οικονομίες, τους δικαιολογώ ωστόσο γιατί τόσα χρόνια με στήριζαν κι επιπλέον μού φτιάχνουν και σπίτι – τα πράγματα εξελίχθηκαν όχι με τον πλέον ανώδυνο τρόπο. Τα μικροκαβγαδάκια που είχα εγώ με το σύντροφό μου αποτέλεσαν την απόδειξη για τη μητέρα μου ότι μαζί του δε θα ήμουν ευτυχισμένη. Έφτασε στο σημείο, όπως έμαθα αργότερα, να τον προτρέψει να χωρίσουμε!

Τα ατοπήματα στη συμπεριφορά των πεθερικών, το ίδιο.

Μπορεί σε κάποια σημεία να έχει εν μέρει δίκιο, αφού ούτε ο σύζυγος, ούτε τα πεθερικά είναι τέλειοι, αλλά δεν έχει γίνει κάτι τόσο φοβερό, ώστε να δικαιολογείται τέτοια αντιπάθεια. Φυσικά ο άντρας μου έχει καταλάβει ότι δεν τον συμπαθεί και εντωμεταξύ μου έχει δηλώσει ότι δεν θα ήθελε η μητέρα μου να κρατάει τα μελλοντικά παιδιά μας, γιατί πιστεύει ότι κάτι δεν πάει καλά με κείνη.

Εξαιτίας αυτού, η μητέρα μου τον θεωρεί κακοπροαίρετο και πάει λέγοντας… Φαύλος κύκλος!

Η πεθερά μου απ’ την άλλη, που μένει δίπλα μας, θεωρεί τον εαυτό της την τέλεια γιαγιά και πιστεύω ότι δεν θα της κακοφαινόταν αν η μητέρα μου δεν αναμιγνυόταν καθόλου στην ανατροφή του μωρού που αποκτήσαμε πριν λίγους μήνες.

Όλα αυτά αποτελούν επαρκείς αιτίες για τη μητέρα μου για να μην έρχεται να βλέπει το εγγόνι της, το παιδί της κόρης της, το παιδί μου!

Έμεινε μαζί μου στο μαιευτήριο κι από τότε πάτησε στο σπίτι μου μόνο μια φορά μετά από πολλά παρακάλια. Προβάλλει σαν δικαιολογία για το ότι δεν έρχεται κάποια μικροπροβλήματα υγείας, τον παππού μου που πρέπει να φροντίζει, την αδερφή μου που πρέπει να της μαγειρεύει, το σπίτι που αν το αφήσει μόνο του μπορεί να το διαρρήξουν, το ότι είμαστε μία ώρα μακριά με τ’ αυτοκίνητο κλπ. Ο πατέρας μου έρχεται μία φορά την εβδομάδα και μας βλέπει, μόνος, χωρίς τη μητέρα μου. Μπορεί κατά βάθος ούτε ο σύζυγος, ούτε τα πεθερικά να επιθυμούν μια τέτοια επίσκεψη, όμως θα την αποδέχονταν κι όλο με ρωτούν γιατί δεν έρχεται (ο σύζυγός μου φυσικά ξέρει τους λόγους).

Αγαπά το μωρό, το βλέπει στις φωτογραφίες, θέλει να της το πάω – ΑΝ μπορώ και θέλω – να το φροντίσει, ρωτά για κείνο, με συμβουλεύει. Όμως, η ουσία είναι μία: Δεν πρόκειται να έρθει, γιατί όπως μού έχει πει σε κρίσεις ειλικρίνειας, δεν θέλει να βλέπει τους άλλους, “της σπάνε τα νεύρα” και φυσικά δεν θέλει να τους δώσει το δικαίωμα να τη σχολιάσουν.

Πείτε μου σας παρακαλώ: Πώς κρίνετε τη συμπεριφορά της; Πώς βρίσκει τα ψυχικά αποθέματα να στερείται το μοναδικό της εγγόνι, εξαιτίας πραγμάτων ήσσονος σημασίας; (Και η μητέρα του συζύγου της αδερφής του άντρα μου χαρακτηρίζεται από τα πεθερικά ως “ατελής παιδαγωγός”, αλλά έρχεται και βλέπει τακτικά το εγγόνι της). Έχω δίκιο που αισθάνομαι αδικημένη; Άραγε όταν και η αδερφή μου παντρευτεί και αποκτήσει παιδί, θα πηγαίνει να το βλέπει, εφόσον υποτίθεται, δεν θα έχει παρόμοια προβλήματα με γαμπρό και πεθερικά ή θα την αφήσει κι εκείνη “μόνη” σε μια τόσο σημαντική περίοδο της ζωής της και θ’ απομακρυνθεί κι απ’ τις δυο μας;

Αξίζει να προσπαθήσω να διορθώσω την κατάσταση και αν ναι, πώς, ή οφείλω να σεβαστώ την επιλογή της;

Σας ευχαριστώ!

Απαντάει η σύμβουλος ψυχικής υγείας κυρία Ίρις Κρέμερ

Καταλαβαίνω την στεναχώρια σας και την δυσκολία σας να δεχτείτε ότι η μητέρα σας δεν σας επισκέπτεται. Αναγνωρίζω όμως από την ιστορία και το πως τα πράγματα κύλησαν στην οικογένεια σας, ότι μάλλον υπήρξε μεταφορά πληροφοριών από την μία οικογένεια στην άλλη και αυτό φυσικά έγινε μέσω του συζύγου σας αλλά και από δικιές σας κουβέντες με την μητέρα σας και αντίστοιχα με τον σύζυγό σας. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνει ένα νέο ζευγάρι και ειδικά όταν αποφασίζει να παντρευτεί, είναι να μεταφέρει αυτολεξεί ότι λέγεται μεταξύ των οικογενειών. Ο κάθε γονιός έχει δικαίωμα να έχει μια συγκεκριμένη άποψη για τον γαμπρό/την νύφη του, όπως και κάθε ζευγάρι έχει το δικαίωμα να είναι μαζί ανεξαρτήτως την γνώμη των γονιών τους.

Αν θεωρείτε ότι η μητέρα σας θα ήταν μια ενεργή γιαγιά στο ρόλο της σε περίπτωση που είχατε παντρευτεί έναν άλλον άντρα, τότε πολύ δύσκολα θα μπορέσετε να την πείσετε να έρχεται πιο συχνά να σας βλέπει. Αν όμως η μητέρα σας δεν σας επισκέπτεται γιατί θεωρεί ότι έχει θιγεί από κάτι που ειπώθηκε από τον σύζυγό σας ή τους γονείς του και εσείς δεν το διαχειριστήκατε σωστά, ενδεχομένως να νιώθει αδικημένη και ότι δεν την υποστηρίξατε, άρα προτιμά αυτό που λέμε ‘μακριά και αγαπημένοι’ παρά από κοντά και σε συνεχείς κόντρες με τον γαμπρό της και τους γονείς του, που και εσάς θα σας έφερνε σε δύσκολη θέση και θα χάλαγε και η σχέση σας με τον σύζυγό σας. Όσον αφορά αυτό που είπε ο σύζυγός σας ότι η μητέρα σας ‘δεν πάει καλά’ είναι κάτι που θα έπρεπε να το έχετε εσείς αντικρούσει και να υπερασπιστείτε την μητέρα σας στα μάτια της άλλης οικογένειας, εκτός αν θεωρείτε κι εσείς ότι η μητέρα σας είναι ακατάλληλη για γιαγιά και για να προσέχει το παιδί σας. Ίσως αυτό να είναι τελικά και ο λόγος που η μητέρα σας κρατάει τις αποστάσεις της εφόσον κι εσείς δεν βάλατε ένα όριο στον σύντροφο σας λέγοντάς του ότι η μητέρα σας μπορεί να μην τον συμπαθεί αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχει κάποιο πρόβλημα κι ότι έχει κι εκείνη δικαίωμα ως γιαγιά όσο έχει και η δική του μητέρα.

Αν θέλετε την μητέρα σας να σας επισκεφθεί τότε πρέπει να προηγηθεί μια επίσκεψη δική σας σπίτι της και να γίνει μια συζήτηση μεταξύ σας με ηρεμία εκφράζοντας της την επιθυμία σας να έρχεται πιο συχνά να βλέπει εσάς και το εγγόνι της. Βοηθήστε την να καταλάβει ότι για εσάς δεν είναι ανεπιθύμητη και ότι θέλετε να είναι κοντά σας στο μεγάλωμα του παιδιού σας και να είναι κομμάτι της ζωής αυτού του παιδιού. Θα πρέπει όμως να της εγγυηθείτε ότι όταν έρχεται στο σπίτι σας είναι η ώρα της δικής της επίσκεψης και τα πεθερικά σας θα μένουν έξω από αυτό.

Μην κινηθείτε επιθετικά προς τα εκείνη. Μιλήστε της με αγάπη, κατανόηση και τρυφερότητα εκφράζοντας την ανάγκη σας. Αν πάλι δε αλλάξουν τα πράγματα με το καιρό τότε σταματήστε να την παρακαλάτε γιατί αυτό φθείρει εσάς και ρίχνει την διάθεση σας. Ίσως τότε να έρθει από μόνη της.

Ίριδα Κρέμερ
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Τηλέφωνο: 2130049125
E-mail: irisEcremer@gmail.com
Web: http://lifemade.gr/

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!