Παιδικό θέατρο ή παιδική χαρά;

Ποιο παιδί και ποιος μεγάλος δεν μαγεύεται από τις εξαιρετικές παραστάσεις της Κάρμεν Ρουγγέρη; Του Δημήτρη Αδάμη με τις Μαγικές Σβούρες του, της Μαριάννας Τόλη, του Ηλία Καρελλά, της Κέλλυς Σταμουλάκη, της θεατρικής ομάδας ΤΟΠΙ; Ποιος μπορεί να μην υποκλιθεί στην ευαισθησία με την οποία παίρνουν στα χέρια τους ένα κείμενο και το απογειώνουν, προάγοντας αξίες και καλλιεργώντας συνειδήσεις. Ποιος μπορεί να μην εκτιμήσει κάθε τους προσπάθεια να ανεβάσουν τον πήχη ψηλά, σεβόμενοι απόλυτα και το υστέρημα του Έλληνα από το οποίο θα δώσει 10-15 ευρώ ή και περισσότερα, για μια παράσταση, που τελικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις παραστάσεις που προορίζονται για μεγάλους.

Από την Έξις

Και κάπου εδώ έρχεται η κυρία Ταδοπούλου, με ή άνευ γούνας, και το κινητό ανά χείρας για την εκ των ων ουκ άνευ κοινοποίηση παρουσίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αυτό βασικά το κάνω κι εγώ για λόγους παρότρυνσης φίλων και γνωστών). Η κυρία Ταδοπούλου βολτάρει χαλαρή και άνετη στις θεατρικές αίθουσες, μιας και από ευγένεια δεν της είπε κανείς πως το παιδικό θέατρο δεν είναι παιδική χαρά. Θα τη δεις να σέρνει το τρίχρονο, δίχρονο ή και μικρότερο παιδί της για να παρακολουθήσει παραστάσεις που απευθύνονται σε μεγαλύτερα ηλικιακά παιδιά. Η συνέχεια είναι μαθηματικά προδιαγεγραμμένη και απολύτως δικαιολογημένη. Οι μικροί μας φίλοι βαριούνται, θέλουν να παίξουν, να τρέξουν, να μιλήσουν φωναχτά. Οι μαμάδες άλλοτε θεωρούν λογικό να τους αφήνουν ελεύθερους να τρέχουν στο διάδρομο, κι άλλοτε επιμένουν να μη δίνουν σημασία στην όποια γκρίνια και αναστάτωσή τους, με τη γνωστή δικαιολογία μικρό-παιδί-είναι-τι-να-το-κάνω. «Έλα Γιαννάκη, κάτσε φρόνιμα και θα σου πάρω kinder σοκολάτα. Να, κοίτα το πουλί που έπεσε στα πόδια του πρίγκιπα. Δεν είναι χαριτωμένο;» θυμάμαι να λέει μια κυρία στο δίχρονο γιο της, πριν δυο χρόνια κατά τη διάρκεια της παράστασης «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» στο Εθνικό Θέατρο.

Και είναι και η κύρια Δείνα, που λέτε, η οποία θεωρεί λογικό και πάνω από όλα κόσμιο, να αγοράσει όλο το περίπτερο και το κυλικείο μαζί για να ταΐσει τα βλαστάρια της την ώρα της παράστασης, που μάλλον λιμοκτονούν, γιατί άλλη εξήγηση δεν βρίσκω. Και δώστου χριτς χρατς να μασουλάνε πατατάκια και ποπ κόρν. Κάποιος να τους πει, please, πως στο θέατρο δεν ισχύει «το καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Νόμος! Έχω βρεθεί δε σε παράσταση που η μπροστινή μου έχει βγάλει ταπεράκι με κεφτεδάκια να ταΐσει το 8χρονο, που κρίμα είναι να πάει η ανάπτυξή του πίσω για δύο ώρες. Όχι βρε κορίτσια. Είναι τουλάχιστον αγένεια ο άλλος να δίνει την ψυχή του πάνω στο σανίδι κι εσύ μασουλάς.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.