Άλλο σπούδασαν και άλλο έκαναν: 4 μόνες μαμάδες αφηγούνται και συμβουλεύουν τους μαθητές που δίνουν Πανελλήνιες

Άλλο σπούδασαν και άλλο έκαναν και φυσικά δεν είναι οι μόνες. Με άλλα θέλω και όνειρα ξεκινάς στα 18 και συνήθως αλλού καταλήγεις, είναι εξάλλου το σύστημα τέτοιο στην Ελλάδα που ο βιοπορισμός μπαίνει πάντα πρώτος. 4 μόνες μαμάδες, μίλησαν στη Κυριακή Χαριτάκη και το Singleparent.gr για τη δική τους ιστορία σπουδών, δουλειάς και αγάπης και συμβουλεύουν τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες. Είναι όλες τους ξεχωριστές και αγωνίστριες και αξίζει να τις διαβάσεις!

Έρευνα-Ρεπορτάζ: Κυριακή Χαριτάκη

Χρύσα Βασιλειάδου
Σπούδασε νηπιαγωγός και εργάζεται σε ζαχαροπλαστείο

Ειμαι 33 χρονών, μονογονεας 2 παιδιών 3 και 1.5 χρόνου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα επαρχία. Δουλεύω από τα 14 μου για να βοηθήσω την οικογένεια μου αλλά και εμένα με τις σπουδές μου στις οποίες πέρασα με 1000 μόρια παραπάνω στην πρώτη μου επιλογή που ήταν νηπιαγωγών Φλώρινας το 2002. Τελείωσα το 2007 και έπιασα κατευθειαν δουλειά σε ιδιωτικο νηπιαγωγείο παράλληλα με απογευματινές δουλειές σε καφέ και ταβέρνες όπως και ιδιαίτερα γραμματική γλώσσα και μαθηματικα. έδωσα ΑΣΕΠ το 2008 στον οποίο έγραψα πολύ καλά αλλά ποτέ δε με κάλεσαν Έτσι το 2013 έφυγα για δουλεια στην αγγλια όπου δούλεψα σε ιδιωτικο αγγλικό νηπιαγωγείο απο τις 8.30 μέχρι τις 16.30 και παράλληλα σα manager σε φούρνο από τις 4.30 μέχρι τις 8.00 και σε γιαπωνέζικο εστιατόριο ως bartender από τις 19.00 μέχρι τις 23.00. Τα σ/κ σαφωσ είχα babysittings! Τώρα που επέστρεψα Ελλάδα βρήκα δουλεια σε ζαχαροπλαστείο καθώς τίποτα άλλο δεν υπάρχει, αλλά έχω ήδη προτάσεις για δουλεια σε ξενόγλωσσα φροντιστηρια από Σεπτέμβρη για δημιουργική απασχόληση παιδιών. Θέλω να επιστρέψω σε αυτό που σπούδασα οπωσδήποτε αλλά δε νομίζω να έχω την ευκαιρία εδώ Ελλάδα. Γι αυτό περιμένω να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά μου και να φύγω πάλι εξωτερικό καθώς εχω εξαιρετικη προϋπηρεσία και συστατικές οπότε για μενα θα είναι ευκολο. Ανησυχώ για το μέλλον όλων των παιδιών της Ελλάδας καθώς η βάση της παιδείας και οι συνθηκες των προοπτικών είναι απαράδεκτες. Παιδια δε θα μπορέσουν να σπουδάσουν και αυτά που θα μπορέσουν θα φύγουν έξω καθώς η χώρα είναι τελείως κατεστραμμένη. Γενικότερα όμως στεναχωριέμαι που η ιδέα που επικρατεί είναι το βόλεμα, το οποίο δεν αφήνει γενικότερα τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους- υπαιτιότητα γονέων- να ανακαλύψουν και να πετύχουν. Με λίγα λόγια το όλο σύστημα κάνει τους περισσότερους, μη ενεργούς πολίτες το οποίο φαίνεται από τα χάλια μας! Πανελλήνιες: άδικο μέτρο στα σημερινά δεδομένα καθώς δεν υπάρχει ισότητα και δικαιοσύνη την ίδια στιγμη. Υπάρχουν γονείς που μπορουν να πληρώσουν φροντιστηρια και γονείς που δεν μπορούν. Τα έξοδα τεράστια και παιδιά που αγχώνονται ήδη με το γεγονός “και αν περάσω θα μπορέσω να πάω; “. Το όλο σύστημα βρωμάει από τη ριζα! Δε θα στεναχωριομουν αν το παιδι μου δεν περνούσε σε σχολη. Θα στεναχωριομουν αν δεν ήταν ευτυχισμενο. Γιατί παιδί ευτυχισμένο δεν έχει απωθημένα και θα την βρει την άκρη του όπως και να εχει.

Ρούλα Μανδρίτσα
Σπούδασε Ξένες Γλώσσες και Φιλολογία και εργάστηκε ως baby sitter, πωλήτρια και security

Ειμαι η αδελφη της Ακροπολης 58 ετων εχω ενα γυιο 30 ετων σημερα κ ουσα διαζευγμενη τον μεγαλωσα μονη μου. Κανοντας οποια δουλεια έβρισκα για 3 χρονια, μαζεψα χρηματα κ πηγα στην Ιταλια για σπουδες . Η σχολη λεγεται Ξενες Γλωσσες κ Φιλολογια κ ειναι στην Βενετια (1η γλωσσα Γαλλικα,2η Αγγλικα κ φυσικα Ιταλικα).  Στην Ελλαδα δεν ηταν ευκολο να εργαστω σε φροντιστήριο εστω ,γιατι και τοτε υπηρχαν και οι χαμηλες αμοιβες και η μαυρη εργασια. Οι φιλολογοι ηταν παντα πολλοι. Εργαστηκα σαν baby sitter ,πωλητρια κ αργοτερα στην καταχωρηση δεδομενων Data entry. Σημερα ειμαι με προσωρινη συνταξη για λογους υγειας. Με τα σημερινα δεδομενα ,δυστυχως οι νεοι δεν εχουν πολλες ευκαιριες για εργασια και κυριως στο αντικειμενο των σπουδων τους. Επισης ο γυιος μου σπουδασε οργανωση και διοικηση τουριστικων επιχειρησεων αλλα τα τελευταια 6 χρονια εργαζεται σε τελειως διαφορετικο αντικειμενο.  Οι πανελληνιες ειναι ενας στοχος που βαζουν συνηθως οι γονεις μας ,για εμας. Δεν ειναι πανακεια και ακομα κ αν παρεις πτυχιο η δουλεια στο αντικειμενο σου δεν ειναι εξασφαλισμενη. Η εισαγωγη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν ειναι Το σημαντικοτερο στην ζωη μας ,εκτος και αν εκπληρώνουμε τα ονειρα καποιου αλλου. Η ζωη εκει εξω συνεχιζεται και θελει αγωνα για να την κερδησουμε. Ευχομαι σε ολα τα παιδια καλη Επιτυχια αλλα κυριως ευχομαι να ειναι αισιοδοξα και να μην πάψουν να ονειρεύονται.

Μαρίνα Χριστοδούλου
Σπούδασε νοσηλευτική και εργάζεται στο λογιστήριο του νοσοκομείου

Κατερίνα Μακαντάση
Σπούδασε νοσηλευτική και είναι άνεργη

Ειμαι μητερα χωρισμενη εδω και 10 μηνες,ανεργη,μητερα μιας κορης 5,5ετων και ενος γιου 3ετων. Εχω σπουδασει νοσηλευτικη(Τ.Ε.Ι.)και ειμαι ανεργη. Μολις τελειωσα τις σπουδες αρραβωνιαστηκα και εφυγα και λογω δουλειας του πρωην συζυγου αλλαζαμε καθε τρια χρονια πολεις.Επισης μέσα σ’ αυτα τα χρονια απεκτησα και τα δυο μου παιδια. Πλεον χρειαζονται πτυχιο υπολογιστων και ξενης γλωσσας κατι που λογω οικονομικων δεν μπορεσα να παω να τα αποκτησω. Θα ηθελα παρα πολυ να ασχοληθω με το επαγγελμα που σπουδασα γιατι ειναι κατι που αγαπω να κανω αλλα ειναι δυσκολο για τους λογους που ανεφερα παραπανω Δεν ειμαι αισιοδοξη.Φοβαμαι για το μελλον των παιδιων μου αρκετα. Το καλυτερο ειναι να σπουδασεις οτι αγαπας για να ανταπεξελθεις καλυτερα στη δουλεια σου αλλα πλεον για να επιβιωσουμε πρεπει να ελεγχουμε και κατα ποσο εχει δουλεια το επαγγελμα που μας αρεσει. Γ’ αυτό θέλω να συμβουλεύω τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες, να το σκεφτουν πολυ καλα, γιατι αυτο καθορίζει αν όχι όλη, αλλά ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής τους.

*Ευχαριστούμε πολύ τις αναγνώστριές μας που δέχτηκαν να μας μιλήσουν και ευχόμαστε καλή επιτυχία στις ίδιες αλλά και στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες.