Ο Γιάννης μου δεν είναι άτομο με ειδικές ικανότητες. Είναι ΑμεΑ δηλαδή άτομο με αναπηρία. ΤΕΛΟΣ!

Συμβουλεύω και τους γονείς παιδιών ΑμεΑ αλλά και τους υπόλοιπους να χρησιμοποιούν την έκφραση αναπηρία με μεγαλύτερη ευκολία γιατί αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε από την πολιτεία.
Οι φράσεις αυτές αποτελούν την απόλυτη πράξη στρουθοκαμηλισμού. Ένας τρόπος για να «χρυσώσει» κανείς το χάπι στους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες ή και στα ίδια τα άτομα. Κάπου μέσα σε αυτή την αστική ευγένεια και τον πολιτικά ορθό λόγο χάσαμε όλοι την ουσία των πραγμάτων.
Κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλει να ακούσει ότι είναι ξεχωριστός ή ιδιαίτερος. Ούτε ο άνθρωπος με την αναπηρία ούτε και η οικογένειά του.

Αυτό που θέλει περισσότερο από όλα είναι να μην διαφέρει καθόλου από όλους τους υπόλοιπους, να μην ξεχωρίζει με κανέναν τρόπο. Αυτό σημαίνει να μπορεί να κάνει όλα όσα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Να μπορεί να κινείται στον δρόμο, χωρίς να του βάζει κανείς εμπόδια, να πηγαίνει σχολείο και να σπουδάζει. Να έχει ίδια δικαιώματα στην εκπαίδευση και στην δημόσια υγεία. Να μπορεί να χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να μπορεί να πηγαίνει στο θέατρο ή σινεμά, να επισκέπτεται μουσεία και εκθεσιακούς χώρους και να μπορεί να πάει στην παραλία. Δηλαδή, πράγματα που κάνουμε όλοι μας.

Άτομα με Αναπηρία.