Ο 7χρονος γιος μου τις προάλλες έκανε κάτι που με εξέπληξε!

Ο εφταχρονος γιος μου τις προάλλες έκανε κάτι που με εξέπληξε…

Τρωγαμε σε μια ταβέρνα και κάποια στιγμή σηκώνεται από το τραπέζι μας, πάει σε ένα άλλο αδειο τραπέζι πέρα στην γωνια του μαγαζιού και αρχιζει να το σερνει!

Οι καρέκλες άλλες φυγανε, άλλες πεσανε μα εκείνος εκεί! Δώστου και να σερνει!

Τι κάνει τώρα και χαλάει το μαγαζί σκεφτηκα, γινόμαστε ρεζιλι! Σηκώθηκα με την μπουκιά στο στόμα να τον μαλωσω! Μα ξαφνικά παρατηρω σταματημενο ένα φορτηγακι με το κεφάλι του οδηγου έξω απ’το παράθυρο να προσπαθεί να δει αν τον παίρνει να στριψει!

Προσπαθούσε ο άνθρωπος να ανέβει στον πεζόδρομο για να ξεφορτώσει εμπόρευμα στο μαγαζί όμως λόγω του συγκεκριμένου τραπεζιού δεν τον επαιρνε!..

Γυρίζω τα μάτια μου πάλι στο παιδί που συνεχιζε να τραβάει με όση δύναμη είχε το μεγάλο τραπέζι. Προσπαθούσε τελικά να το φερει πιο μέσα για να μπορέσει να κάνει χώρο στον άνθρωπο να περάσει!…

Έμεινα αναυδη. Γύρω το μαγαζί γεμάτο ενήλικες! Συνέχιζαν να τρωνε αδιαφοροι, κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει το ιδιο.

Για έναν ενήλικα θα ήταν παιχνιδάκι να τραβήξει το τραπέζι κι όμως… Δεν το έκανε κάνεις παρόλο που ήταν εκεί, μπροστά του!… Δεν τον αφορούσε βλέπεις…

Το εφταχρονο παιδί όμως σηκωθηκε ξαφνικά από το τραπέζι του ενώ έτρωγε, γιατι είδε ότι ο άνθρωπος δεν χωρούσε και έτρεξε να τον βοήθησει!

Αυτό αγαπημένοι μου ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε το παιδί μου να μου κάνει… Ένιωσα μέσα μου απίστευτη χαρά και περηφάνια, όσο ασήμαντο και αν ακουστει αυτο σε κάποιον.

Και αυτό γιατί με θλίβει βαθιά που ο κόσμος είναι τόσο αδιάφορος, που δεν δίνει κανείς χείρα βοηθείας στο συνάνθρωπο όταν δεν τον αφορά. Ακόμα και αν θα μπορούσε, ακόμα και αν ήταν κάτι ασήμαντο όπως το τράβηγμα ενός τραπεζιού για να διευκολυνθεί ένας άνθρωπος.
Τα παιδιά μας αγαπημένοι μου έχουν ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση, μην με ρωτήσετε πως, δεν ξέρω να απαντήσω. Το μόνο που χρειάζονται είναι να την ενθαρρύνουμε μέσα τους με κάθε τρόπο. Να διδαχτούμε και εμείς από τα ίδια!
Γιατί όλη αυτή η νέα γενιά των παιδιών μας ειναι μέσα τους καλύτεροι άνθρωποι από εμάς! Όλες αυτές οι νέες μικρές ψυχούλες που ήρθαν στην ζωή είναι πιο συμπονετικές, πιο μεγάλες από τις δικές μας.

Εύχομαι με όλη την ψυχή μου να είναι αυτά η αιτία να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, με περισσότερη ευσυνειδησία, περισσότερο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.

Δεν κοστίζει τίποτα να βοηθήσεις όταν μπορείς. Η ζωή είναι κύκλος και όλα στα φέρνει πίσω.
Η καλοσύνη και η ενσυναίσθηση είναι μεγάλα όπλα απέναντι στον κυνισμό και στην αδιαφορία που επικρατεί γύρω μας και τα παιδιά μας ίσως είναι τελικά οι καλύτεροι δάσκαλοι για να μας το διδάξουν.
Γι’αυτό ας ενθαρρύνουμε τους θησαυρούς τους και ας παραδειγματιστούμε. Γιατί όσο πιο μικρούλα είναι η ψυχή αγαπημένοι μου τόσο μεγαλύτερο έχει μέσα της Θεό…