Ναι, άφησα το 5χρονο παιδί μου για λίγο μόνο του σπίτι και δεν χρειάζομαι την κριτική σου

Δεν είμαι από εκείνους τους γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα να κάνουν ό, τι θέλουν, αλλά δεν είμαι και από εκείνους τους γονείς που είναι όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι τους. Είμαι κάπου στη μέση. Είμαι πρακτικός τύπος και επιφυλακτική με τον κίνδυνο, αλλά ακολουθώ το ένστικτό μου πριν πάρω οποιαδήποτε απόφαση και προσπαθώ να μην ασχολούμαι με το τι σκέφτονται οι άλλοι.

Συνήθως αδιαφορώ για τα σχόλια και τις απόψεις των γύρω μου αλλά ακόμα και σε αυτή μου τη στάση υπάρχουν κάποια όρια και αυτό φάνηκε σήμερα όταν άφησα τον 5χρονο γιο μου μόνο του σπίτι για πρώτη φορά μόνο για λίγα λεπτά ίσα για να πάω το μεγαλύτερο αδερφό του σχολείο.

Πριν καταλήξετε σε βιαστικά συμπεράσματα σχετικά με την απόφασή μου αυτή, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη. Ο πεντάχρονος γιος μου έχει βρογχίτιδα και βήχει πολύ άσχημα. Εκείνο το πρωί ήταν καλύτερα, δεν είχε πυρετό και καθόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του βλέποντας μία παιδική ταινία στο tablet μου. Ο μεγάλος μου γιος που είναι 11 χρονών, είχε ήδη αργήσει στο σχολείο και μιας και ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος, δεν ήθελα να πάρω μαζί το μικρό μου γιο με κίνδυνο να υποτροπιάσει.

Το σχολείο που πάει ο μεγάλος γιος μου είναι στον ίδιο δρόμο με το σπίτι μας αλλά πρέπει να διασχίσεις μία πολυσύχναστη διασταύρωση για να φτάσεις. Δεν είναι ότι δεν μπορεί να πάει μόνος του, αλλά φοβάμαι να τον αφήσω. Οι οδηγοί τρέχουν σαν παλαβοί και κανείς δεν λαμβάνει υπόψιν του τα παιδάκια που θέλουν να περάσουν τη διάβαση για να πάνε σχολείο.

Έτσι το δίλημμά μου είχε ως εξής: Ή θα έπαιρνα μαζί μου τον μικρό γιο στη βροχή γι’ αυτά τα 5-10 λεπτά που χρειάζονταν για να πάω το μεγαλύτερο παιδί μου στο σχολείο ή θα τον άφηνα μόνο του σπίτι. Επέλεξα το δεύτερο.

Δεν τον είχα αφήσει ποτέ ξανά μόνο του ούτε καν για να πάω τα σκουπίδια στον κάδο ή να πάρω κάτι από το αυτοκίνητο μέχρι που συνειδητοποίησα κάτι. Τι πρόκειται να του συμβεί με το να τον αφήσω μόνο για δύο λεπτά μέχρι να πετάξω τα σκουπίδια; 5 χρονών είναι. Τι μπορεί να πάθει; Δεν έφευγα με την κανονική σημασία της λέξης. Ήμουν ακριβώς εκεί, έξω από το σπίτι. Και να ήθελε δεν προλάβαινε να του συμβεί κάτι. Μεσολαβούν ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς να βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο και χρειάζονταν επίσης ελάχιστα δευτερόλεπτα για να τον φτάσω εάν χρειαζόταν.

Ξέρω ότι η απόφασή μου να πάω το μεγαλύτερο γιο μου στο σχολείο αφήνοντας το μικρό σπίτι μόνο του ήταν κάτι διαφορετικό αφού απαιτούσε να λείψω λίγο παραπάνω από το σπίτι. Το θέμα είναι ότι χρειαζόμουν ελάχιστα λεπτά μέχρι να φτάσω τη διασταύρωση και αν γυρνούσα το βλέμμα μου προς τα πίσω έβλεπα το σπίτι καθαρά. Επίσης αν συνέβαινε κάτι ο γιος μου ήταν με το tablet στο χέρι και θα μου έστελνε μήνυμα επιτόπου. Ήξερα ότι θα έρθει σε επαφή μαζί μου αν κάτι πήγαινε στραβά.

Στη δεκαετία του ‘80 που μεγάλωσα εγώ, πολλά παιδιά 5 χρονών, ακόμα και μικρότερα περιπλανιόντουσαν στη γειτονιά παίζοντας με τους φίλους τους από το πρωί μέχρι το βράδυ ή επέστρεφαν μόνα τους από το σχολείο και είχαν και κλειδιά από το σπίτι. Στα 5 μου με θυμάμαι να φεύγω από το σπίτι μόνη μου, να κάνω ποδήλατο μπροστά από το σπίτι και να επισκέπτομαι τους φίλους μου που έμεναν στην ίδια γειτονιά. Αυτό ήταν το φυσιολογικό εκείνη την εποχή. Υπήρχε ελευθερία και μηδέν φόβος. Τα παιδιά ήταν όλη μέρα έξω μαζί το ένα με το άλλο, οι γονείς ήξεραν τι συνέβαινε και μας είχαν εμπιστοσύνη. Από τότε έχουν περάσει 35 χρόνια και τώρα κανείς δεν αφήνει το παιδί του να φύγει μόνο του έξω παρά μόνο αν κουβαλάει πάνω του GPS ή του βάλουν το βραχιολάκι παρακολούθησης σαν εκείνο που φορούν οι κρατούμενοι που λέει ο λόγος. Εδώ δεν κυκλοφορούν τα 10χρονα μόνα τους, θα κυκλοφορήσουν τα 5χρονα; Οι γονείς ούτε στο αυτοκίνητο για 2 λεπτά δεν τολμούν να τα αφήσουν για να πάνε στο περίπτερο να πάρουν τσιγάρα.

Καταλαβαίνω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ότι δεν είναι όλοι οι γονείς ευσυνείδητοι και επίσης δεν είναι όλα τα παιδιά έτοιμα να μείνουν έστω και για λίγο μόνα τους όπως άλλα. Κάποιοι γονείς είναι αμελείς, αλλά είναι ελάχιστοι. Δεν το βρίσκω σωστό η πρώτη κατηγορία γονέων που ανέφερα να φοβούνται τόσο για κάθε απόφαση που λαμβάνουν. Είναι άδικο και «πνίγει« και εμάς και τα παιδιά μας.

Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε κατάσταση και περίσταση είναι διαφορετική και η κάθε μία έχει τις δικές της «αποχρώσεις». Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και αυτό που λειτουργεί για ένα παιδί δεν λειτουργεί για κάποιο άλλο αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να γενικεύσουμε αυτές τις καταστάσεις και πρέπει να επιτρέψουμε στους καλούς γονείς να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι σωστό για οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση.

Αποφάσισα να αφήσω για λίγο μόνο του τον 5χρονο γιο μου. 7 λεπτά κράτησε. Το χρονομέτρησα. Βεβαιώθηκα ότι μπορούσε να στείλει μήνυμα από το tablet και του έκανα ολόκληρη διάλεξη ότι δεν ανοίγουμε ποτέ την πόρτα σε κανέναν ακόμα και αν κάποιος του πει ότι είμαι εγώ ή του πει να το κάνει. Πηγαίνοντας το μεγάλο μου γιο μέχρι τη διασταύρωση γυρνούσα να κοιτάξω το σπίτι μας κάθε πέντε δευτερόλεπτα. Αφού σιγουρεύτηκα ότι πέρασε απέναντι με ασφάλεια έτρεξα πίσω στο σπίτι όπου και βρήκα το μικρό μου γιο εκεί που τον άφησα, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να βήχει, να ρουφάει τη μύτη του και να εξακολουθεί να βλέπει το βιντεάκι του στο tablet.

Ήξερα ότι θα πάνε όλα καλά και ήμουν σίγουρη από την αρχή ότι η απόφασή μου ήταν καλή και έξυπνη, έπρεπε ωστόσο να βάλω και τα δύο μου παιδιά να ορκιστούν ότι δεν θα το πουν σε κανέναν και με τσαντίζει που έπρεπε να το κάνω.

Πώς θα μεγαλώσω δυνατά και ανεξάρτητα παιδιά όταν δεν επιτρέπω ούτε σε εκείνα ούτε στον εαυτό μου να πειραματιστούμε ανάλογα με την ηλικία τους; Πώς θα αισθανθώ σιγουριά σαν γονέας όταν όλα όσα κάνω μπαίνουν κάτω από ένα μικροσκόπιο και μπορεί να κριθώ για κάθε λογική απόφαση που πρέπει να μου επιτρέπεται να παίρνω;

Δεν έχω απάντηση σε όλα, αλλά ο φόβος της κριτικής δεν θα με εμποδίσει να κάνω το σωστό και να αξιολογήσω κάθε κατάσταση με βάση αυτό που πιστεύω ότι είναι λογικό. Νομίζω ότι όλοι οι γονείς το ίδιο πρέπει να κάνουν.

Πηγή: scarymommy.com