Η συγγνώμη της σιωπής

Κάθε μα κάθε φορά, αυτός έβρισκε δικαιολογία να μας βαράει. Έβγαζε τη ζωστήρα και μας σάπιζε. Μας κατέβαζε τα ρούχα και μας έβαζε να ξαπλώσουμε στον καναπέ και έβαζε μια πετσέτα για να μην αφήσει σημάδια, δαγκώναμε τα μαξιλάρια άμα κάναμε θόρυβο τρώγαμε πιο πολλές. Μετά μας πείραζε με το χέρι του, κάτω στα σημεία μας, και τον αδερφό μου όχι μόνο εμένα και τη μικρή. Του δάγκωσε ο αδερφός μου το χέρι μια φορά και τότε τον χτύπησε με μπουνιές στο στόμα, του έσπασε τα δόντια. Είπε στη μάνα μου την αλήθεια πως τον βάρεσε επειδή τον δάγκωσε, αλλά δεν είπε γιατί το έκανε ο αδερφός μου, ότι του έσφιγγε τα γεννητικά όργανα για να τον τιμωρήσει επειδή βγήκε να κάνει ποδήλατο στην αυλή χωρίς να τον ρωτήσει. Η μάνα μου τσακώθηκε μαζί του, σε μας είπε “να τον σέβεστε, σας αγαπάει”.

Η αδερφή μου ήταν μωρό, 2 χρονών. Της έβγαζε την πάνα για να την αλλάξει και την βασάνιζε, σπάραζε το μωρό, εμείς κλείναμε τ’αυτιά μας με μπαμπάκια και βάζαμε και τα χέρια μας και πάλι το ακούγαμε το μωρό. Φοβόμασταν και κάναμε και μεις τσίσα πάνω μας και ας ήμασταν πιο μεγάλοι, μέναμε με τα βρεγμένα μην το καταλάβει. Φοβόμασταν.

Ήταν μωρό, 2 χρονών όταν της έκανε κακό αυτός και μετά δε μιλούσε. Ήταν αυτιστική είπε η μάνα μου. Εγώ δεν πιστεύω πως το παιδί γεννήθηκε έτσι, αυτός το έκανε. Πήγα κάνα δυο φορές να…

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.