Έστειλαν τον 9χρονο γιο μου στο διευθυντή, επειδή «άγγιξε» ένα κοριτσάκι στο στήθος

Πριν από μερικές μέρες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το σχολείο του γιου μου: Ήταν από το γραφείο του διευθυντή. Ήταν 9:00 το πρωί, παράξενη ώρα για τηλέφωνο στο σπίτι, οπότε κατάλαβα αμέσως, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Tον είχαν στείλει στο γραφείο του διευθυντή, επειδή άγγιξε ένα κοριτσάκι σε ακατάλληλο σημείο. Η μητέρα της πήρε τηλέφωνο το διευθυντή και έκανε παράπονα, ότι ο γιος μου φέρθηκε ανάρμοστα και την έκανε να νιώσει άσχημα.

Πέρασαν πολλές φοβερές σκέψεις απ’ το μυαλό μου εκείνη τη μέρα μέχρι να φτάσω στο σχολείο. Τί είχε κάνει; Ήταν εντάξει; Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι; Θυμήθηκα όλα εκείνα τα άρθρα που κατά καιρούς διάβαζα. Μήπως ήταν σημάδι, ότι το παιδί μου έχει πρόβλημα; Μήπως μεγαλώνοντας πάρει το στραβό το δρόμο και αυτές ήταν οι πρώτες ενδείξεις; Ένιωσα να καταρρέω. Τρόμαξα, φοβήθηκα, ένιωσα άρρωστη και βαθύτατα ντροπιασμένη.

Είναι μόνο 9 χρονών. Ακόμα βλέπει Σκούμπι Ντου και Χελωνονιντζάκια. Δεν παίζει στο πλέι-στέισον παιχνίδια με σκοτωμούς, βία και αίματα, ούτε έχει κινητό. Αθλείται, κάνει κολύμβηση και είναι στους προσκόπους και μάλιστα σε μία ομάδα, που είναι μισά αγόρια και μισά κορίτσια και τα πάει καλά με όλους. Τί θα μπορούσε να είχε κάνει, που ήταν τόσο κακό;

Αν άγγιξε το κορίτσι αυτό, ήξερε τί έκανε; Ήξερε, τί άγγιζε; Για σεξ και τέτοια δεν είχε ιδέα, δεν του έχω μιλήσει ακόμα.  Ήταν τόσο βαρύ αυτό, που έκανε ή έπεσε θύμα της υπερβολής των μεγάλων, που την τρίχα την κάνουν τριχιά; Είναι καλά; Το κορίτσι είναι καλά; Εγώ, πάντως, δεν ήμουν.

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο και πριν ξεκινήσω για το σχολείο, ένιωσα χιλιάδες συναισθήματα.

Βλέπω ειδήσεις και ξέρω, τί γίνεται γύρω μας. Βλέπω πόσο υποφέρουν οι γυναίκες από βάναυσα αρρωστημένα κτήνη και ένας Θεός ξέρει, πόσο θα τρελαινόμουν, αν ο γιος μου γινόταν σαν αυτά. Δεν ήταν, όμως, στιγμή για πανικούς. Ήμουν μάνα και έπρεπε να το αντιμετωπίσω ψύχραιμα. Σκέψεις του στυλ, τί θα γίνει, όταν μεγαλώσει και σε ποια φυλακή θα τον στείλουν δεν ήταν της παρούσης. Ήθελα να μάθω. Έπρεπε να ακούσω και τη δική του εκδοχή.

Έτσι λοιπόν ρώτησα φέρνοντάς τον από το σχολείο: “Αγάπη μου, τί συνέβη σήμερα στο σχολείο;”.

Μου είπε μια πολύ διαφορετική ιστορία από αυτή του διευθυντή. Μου είπε, ότι ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο, αυτός και το κοριτσάκι συγκρούστηκαν πάνω στην προσπάθειά τους να αποκρούσουν μία μπαλιά. Πάνω στη σύγκρουση, της άγγιξε κατά λάθος το στήθος.

Τον ρώτησα, αν ήθελε να το κάνει ή αν έγινε όντως κατά λάθος.

Είπε: “Όχι, απλώς προσπαθούσα να την αποκρούσω. Το ίδιο έκανε κι εκείνη”.

Τέλος.

Η αλήθεια ήταν – σύμφωνα με τους μάρτυρες και το ίδιο το κορίτσι – ότι και τα δύο 9χρονα έπαιζαν αθώα ποδόσφαιρο και προσπαθούσαν να αποκρούσουν ένα γκολ. Τότε ήταν, που την άγγιξε ο γιος μου.

Δεν της έκανε κακό, ούτε είχε τέτοια πρόθεση. Ήταν ατύχημα.

Μετά από τέτοια ανακούφιση, άρχισα να κάνω άλλου είδους σκέψεις. Κατ’ αρχήν, ένιωσα απίστευτη ντροπή. Ντροπή, γιατί σκέφτηκα όλα αυτά τα απαίσια πράγματα για το παιδί μου. Γιατί το έκανα αυτό; Πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί; Πόσο καχύποπτοι έχουμε γίνει; Πώς μπόρεσα να κάνω τέτοιο λάθος και να παρασυρθώ;

Ότι ένα ακόμα αρσενικό έκανε κακό σε μια γυναίκα, ότι άλλο ένα θύμα προστέθηκε στη μακρά λίστα, ότι τα λόγια του κοριτσιού είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα λόγια του παιδιού μου, ότι τα αγόρια φταίνε πάντα.

Πώς φτάσαμε να κρίνουμε τόσο γρήγορα;

Είναι δύσκολο να είσαι γονέας σήμερα. Τα παιδιά δεν είναι, όπως ήμασταν εμείς κάποτε, αλλά ούτε και οι μεγάλοι. Έγιναν πονηροί, κακοί και φιλοπόλεμοι, έτοιμοι να κατηγορήσουν κάποιον με το παραμικρό και να πάρουν τα όπλα. Μοιράστηκα την ιστορία του γιου μου με άλλους ανθρώπους και όσα άκουσα, με έκαναν να νιώσω ακόμα μεγαλύτερη ανακούφιση.

“Υπήρχε ένα παιδί Α’ Δημοτικού στο σχολείο της κόρης μου, που το απέβαλαν δυο μέρες από το σχολείο, επειδή φίλησε ένα κορίτσι”.

“Υπήρχε ένα αγόρι στο σχολείο του γιου μου, που έφαγε «ημερήσια», επειδή αγκάλιασε ένα κορίτσι και εκείνο φοβήθηκε”. Οι αγκαλιές και τα φιλιά στα μάγουλα είναι πλέον σοβαρά αδικήματα.

Αυτό, που συνειδητοποίησα μέσα στον όλο μου πανικό, είναι, ότι ο γιος μου δεν είχε το βασικότερο: την πρόθεση.

Ποτέ δεν είχε σκοπό να της κάνει κακό, ούτε το ήθελε. Δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο, παρά να αποκρούσει τη μπάλα.

Δεν συμβαίνει αυτό όλη την ώρα στα γήπεδα; Τι θα έπρεπε δηλαδή; Ο κάθε αθλητής να μηνύει τον άλλο, επειδή πάνω στο παιχνίδι άγγιξε τα απόκρυφά του; Τα αγγίγματα είναι μέρος του παιχνιδιού. Αν ένας αθλητής πιάσει τον πισινό του άλλου ή κάτι άλλο, μπαμ τον βάλαμε φυλακή; Δεν είναι έτσι. Ας διαχωρίσουμε το ατύχημα από τη στοχευμένη ενέργεια.

“Όλοι συμφωνούσαν, ότι ο γιος μου δεν είχε κάνει τίποτα κακό. Το περιστατικό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ατύχημα μεταξύ φίλων, που έπαιζαν ποδόσφαιρο μαζί.

Ο διευθυντής είπε, ότι ήθελε με αυτόν τον τρόπο να δείξει στο γιο μου, πως πρέπει να ζητάει συγνώμη, όταν κάνει ένα λάθος. Θα τσακωνόμουν άσχημα μαζί του, αλλά δεδομένου, ότι όντως την είχε αγγίξει, έκανα ένα βήμα πίσω. Δεν είναι αυτό το περιστατικό κατάλληλο, για να δώσεις μάθημα σε ένα παιδάκι. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι. Εξάλλου, εγώ σαν μάνα, ήξερα, ότι το παιδί μου ξέρει, πότε πρέπει να ζητήσει συγνώμη. Το σημαντικό για μένα ήταν να μην αισθάνεται ντροπή ή ενοχές για ένα ατύχημα.

Όλα τα αγόρια και οι άνδρες του κόσμου δεν ευθύνονται για τα λάθη και τα εγκλήματα μερικών.

Ο γιος μου δεν ήθελε να βλάψει τη φίλη του.

Την άγγιξε κατά λάθος. Και με τον ίδιο τρόπο, που ζητάμε συγγνώμη, όταν σκουντάμε ή χτυπάμε κι εμείς κατά λάθος κάποιον, έτσι έπρεπε να κάνει κι εκείνος.

Αυτό είναι όλο.

Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις αγόρια. Είμαι σίγουρη, ότι το ίδιο λένε και όσοι έχουν κόρες. Ευτυχώς, έχω ένα από το καθένα.

Σκέφτηκα, τί θα έκανα, αν η κόρη μου ερχόταν σπίτι και μου έλεγε, ότι κάποιος την είχε αγγίξει σε σημείο, που δεν επιτρεπόταν. Θα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Θα έκανα ό, τι έκανε και εκείνη η μαμά.

Θυμήθηκα τον παιδίατρό μας, που σε κάθε επίσκεψή μας από όταν τα παιδιά ήταν 4 ετών τους έλεγε: “Θέλω να σας υπενθυμίσω, ότι κανείς δεν μπορεί να αγγίξει το σώμα σας χωρίς την άδειά σας. Οι μόνοι, που μπορούν να το κάνουν είναι η μαμά και ο μπαμπάς. Σήμερα, θα σας εξετάσω μόνο επειδή η μαμά σας λέει, ότι είναι εντάξει. Αλλά μπορείτε να μου πείτε να σταματήσω, όποτε το θελήσετε και το ίδιο πρέπει να κάνετε σε όποιον σας αγγίζει παρά τη θέλησή σας. Αυτό ονομάζεται «συγκατάθεση» και σημαίνει, ότι εσείς είστε υπεύθυνοι για το σώμα σας. Το καταλάβατε;”

Ίσως αυτό να σκέφτηκε κι εκείνο το κοριτσάκι. Ίσως θυμήθηκε έναν καλό γιατρό, που της έλεγε τα τελευταία 5 χρόνια, ότι κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει χωρίς την άδειά σου.

Και ως μαμά, θα υποστήριζα το δικαίωμα της κόρης μου να μη θέλει να την αγγίζουν.

«Καλά έκανες, μαμά του κοριτσιού. Λυπάμαι, που ο γιος μου άγγιξε κατά λάθος την κόρη σου».

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Πρέπει να ξέρουμε, πότε κάτι γίνεται κατά λάθος ή κακοπροαίρετα. Το θέμα αυτό θα μπορούσε να είχε τραυματίσει ψυχολογικά το γιο μου, αν το είχαμε χειριστεί διαφορετικά. Θα τον έκανε να νιώθει φοβισμένος και ντροπιασμένος για ένα ατύχημα, κάτι εντελώς άδικο γι’ αυτόν.

Είναι ένα 9χρονο αθώο αγοράκι, όπως όλα τα άλλα.

Πηγή: yourtango.com