Είσαι Κινεζάκι;

Δεν ξέρω αν θέλω να γράψω αυτό το κείμενο. Νιώθω όμως, ότι πρέπει να το κάνω. Σκέφτηκα να εφαρμόσω το γνωστό μου κόλπο. Να “ντύσω” φανταστικούς ήρωες με τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Δεν θα έχει όμως έτσι την ίδια αξία θαρρώ. Παίρνω έτσι μια βαθιά ανάσα, μαζεύω το θάρρος μου και ξεκινάω δηλώνοντας ευθαρσώς πως ότι διαβάσετε παρακάτω, δεν είναι μυθοπλασία. Δυστυχώς δεν είναι μυθοπλασία… Είναι για την ακρίβεια όλα εκείνα, που με έναν λίγο επώδυνο τρόπο, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Είμαι λοιπόν η Πουκαρίνα και μπορεί να μην είμαι Κινεζάκι, όπως λέει ο τίτλος, αλλά είμαι ένα ημίαιμο Γιαπωνεζάκι που 38 χρόνια τώρα, έχω βιώσει όλα τα φάσματα και τις εκφάνσεις του ρατσισμού.

Aπό Ιωάννα Puccarina Damaliti 

Η ιστορία ξεκινάει από παλιά. Από ένα δημοτικό σχολείο κάπου στον Πειραιά. Από μερικές συμμαθήτριες μου, που όταν ήθελαν να με πειράξουν, με αποκαλούσαν “παλιοκινέζα”. Που στα διαλείμματα τραγουδούσαν σε συγχορδία “Είσαι Κινεζάκι; Τρως πολύ ρυζάκι; Πόσες κουταλίτσες;” Ενίοτε άλλαζαν ρεπερτόριο και έπιαναν “το μια κολυμβήτρια Κινέζα, ρίχνει βουτιά στη μαγιονέζα”. Την αγαπούσα τη Λιλιπούπολη, και ακόμα την αγαπώ, αλλά αυτό το αναθεματισμένο τραγουδάκι, ακόμα μαγκώνομαι μέσα μου όποτε το ακούω. Δεν ήταν τα λόγια όμως, ήταν ο τρόπος που λεγόντουσαν. Ήταν ο περίγελος και η κοροϊδία που κρυβόταν πίσω από “αθώα’ παιδικά τραγούδια.

Και ύστερα ήρθε η εφηβεία. Μεγαλύτερο σχολείο, μεγαλύτερα παιδιά. Θα έλεγες πως εδώ το πράγμα θα άλλαζε. Και άλλαξε… Πλέον το πρόβλημα μου δεν ήταν οι συμμαθητές μου. Αυτοί με αγαπούσαν μέσα στη διαφορετικότητα μου. Οι καθηγητές όμως… Δεν θα αναφέρω το όνομα σου. Δεν αξίζεις για να το αναφέρω. Θα αναφέρω μόνο τα λόγια σου. “Δεσποινίς Δαμαλίτη λυπάμαι, ο κύριος Ξενόπουλος δεν είχε μεριμνήσει ρόλο για Γιαπωνέζες στο έργο του”. 

Αυτό μου είχες πει όταν σε είχα ρωτήσει γιατί μόνο εγώ δεν συμμετείχα στο θεατρικό του τμήματος μου. Αλλά τη χάρη δεν στην είχα κάνει. Τα κλάματα δεν τα είχα βάλει μπροστά σου. Άραγε κατάλαβες εκείνη τη στιγμή πως μια μόνο πρόταση σου ήταν ικανή να με γεμίσει με ανασφάλειες και πικρία, που χρειάστηκε πολλή δουλειά για να καταφέρω να ξεφορτωθώ; Κακία πλέον δεν σου κρατάω, αλλά δεν ξεχνάω.

Ευτυχώς τα φοιτητικά μου χρόνια είχαν υπάρξει αναίμακτα. Εκτός από χαζά περιστατικά που με έκαναν να γελάω, τίποτα που να μου κόστισε. Μάλλον και εγώ μεγάλωνα. Ωρίμαζα. Πλέον η διαφορετικότητα μου δεν ήταν τόσο βαρύ φορτίο. Μάλλον είχαν δυναμώσει οι πλάτες μου και άντεχαν τους υπαινιγμούς. Πολλές φορές μάλιστα το αντιμετώπιζα με κυνισμό.
-Από που είσαι;
-Από τον Πειραιά
-Αποκλείεται να είσαι από το Πειραιά! Έλα πες μου! Κίνα, Ταϊβάν, Μογγολία;

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.