Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν τα παιδιά μου, σόρρυ….

Ο καθένας χρειάζεται λίγο χώρο για τον εαυτό του.

Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν, ούτε να με πλησιάζουν πολύ, εκτός αν το θελήσω εγώ. Μου αρέσει να έχω το χώρο μου και ενώ παραδέχομαι, ότι είμαι αγκαλίτσας, δεν το απολαμβάνω ιδιαίτερα, όταν κάποιος πιέζει το σώμα του πάνω μου.

Τα τελευταία χρόνια έχει χειροτερέψει σε σημείο, που δεν μπορώ καν να απολαύσω μια βόλτα στα μαγαζιά. Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Με τίποτα; Μέσα σε πλήθος; Με την καμία. Κόσμος στο σπίτι; Ούτε καν.

Δεν είναι ο φόβος για τα μικρόβια, η άσχημη μυρωδιά ή ο κίνδυνος, μην πέσω θύμα κλοπής. Απλά, δεν μου αρέσει να με αγγίζουν.

Ο φόβος μου στο άγγιγμα εκδηλώνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους: Για παράδειγμα, πηγαίνω μόνο σε άνδρες γυναικολόγους, επειδή πάω, κάνω τη δουλειά μου και φεύγω. Είναι πιο ψυχροί επαγγελματίες. Κάθε γυναίκα γυναικολόγος, που έχω επισκεφτεί, νιώθω σα να σκέφτεται “Αχ κοίτα, έχω κι εγώ τέτοιο! Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα, είμαστε μόνο γυναίκες εδώ, οπότε ας σε αγγίξω παντού να νιώσεις όμορφα” και το μόνο, που πετυχαίνει είναι να με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα.

Πριν σκεφτείς: “Τον κακόμοιρο τον άντρα της” σε διαβεβαιώ, ότι είναι μια κατηγορία από μόνος του. Αυτός μπορεί να με αγγίζει, όσο θέλει και όπου θέλει, όλη μέρα και όλη νύχτα. Με ξέρει αρκετά καλά, για να ξέρει, πού, πότε και πώς να με αγγίξει. Έχω, επίσης, την τύχη να έχω τον καλύτερο φίλο του κόσμου, που τυγχάνει να είναι και ο πιο άνετος άνθρωπος στον κόσμο. Ο σύζυγός μου τον ζηλεύει καμιά φορά, όταν καθόμαστε αγκαλίτσα στον καναπέ και βλέπουμε ταινία.

Τα παιδιά μου; Εδώ υπάρχει ένα θέμα. Πρέπει να παραδεχτώ μερικά πράγματα, που οι γονείς συνήθως δεν παραδέχονται, γιατί υποτίθεται, ότι αγαπάνε τα παιδιά τους. Τα αγαπώ και μάλιστα, πολύ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μισώ να με αγγίζουν. Αν απομακρυνθώ από τον άντρα μου, για να διαβάσω ήσυχα και απερίσπαστη ένα βιβλίο, ξέρει, ότι δεν είναι κάτι προσωπικό. Απλώς χρειάζομαι χώρο.

Τα παιδιά μου, από την άλλη πλευρά, είναι μικρά και δεν περιμένω να μπορούν από τώρα να με καταλάβουν. Απολαμβάνουν να είναι μαζί μου, δίπλα μου και να με παίρνουν αγκαλιά. Με ικετεύουν για μια αγκαλιά, ένα χάδι, να τα αφήσω να κάτσουν στα πόδια μου και να χαϊδέψω τις πλατούλες τους (δεν μπορείς να φανταστείς, πώς είναι να έχεις δύο κοριτσάκια, που θέλουν αγκαλιές και φιλιά όλη την ώρα και εσύ να μην μπορείς να τους τα προσφέρεις).

Τα καταλαβαίνω, είμαι η μαμά τους και είναι δουλειά μου να τα αγκαλιάζω, να τα χαϊδεύω, να τα γαργαλάω και να τα φιλάω στα απαλά τους μαγουλάκια μέχρι να με παρακαλάνε να σταματήσω. Τις περισσότερες φορές, την παλεύω και μπορώ να πω, ότι είμαι εντάξει με αυτό.

Έχω αποδεχθεί, ότι κατέχω το βασικότερο ρόλο στη ζωή τους και αισθάνονται σταθερότητα, όταν είναι κοντά μου, ακόμα και όταν είμαι άρρωστη ή λείπω πολλές ώρες από το σπίτι λόγω εργασίας. Ακόμη και όταν ο σύζυγός μου, που με έχει μάθει πια, προσπαθεί να κρατήσει τα κορίτσια μακριά μου για λίγο, εκείνα λες και το μυρίζονται και έρχονται κοντά μου και γέρνουν στον ώμο μου.

Τις περισσότερες φορές, δεν έχω κανένα πρόβλημα, υπάρχουν, όμως, στιγμές, που δεν αντέχω να με αγγίζουν και δεν θα με αφήσουν ήσυχη, αν δεν ουρλιάξω από αγανάκτηση.

Αλλά, δεν το κάνω. Ποτέ δεν το έχω κάνει, γιατί τα παιδιά μου δεν είναι σε θέση να καταλάβουν από τώρα αυτό μου το κομμάτι, που θέλει να ξεφύγει από όλους και από όλα. Η μεγάλη μου κόρη έχει αρχίσει σιγά σιγά να κατανοεί μερικά πράγματα, ενώ η μικρή έχει δρόμο μπροστά της ακόμα. Μερικές φορές αισθάνομαι άσχημα, ειδικά όταν βλέπω να γίνεται το αντίθετο, μανάδες, που παρακαλάνε τα παιδιά τους για μία αγκαλιά και ένα φιλί και εκείνα, ούτε καν να ακούσουν.

Δεν θυμάμαι, παρόλα αυτά, να υπέγραψα πουθενά, πριν γεννήσω, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα πάψω να είμαι έτσι, ούτε ότι πρέπει να αγαπώ κάθε στιγμή της μητρότητας. Δεν είμαι από αυτές τις μητέρες.

Έχω ακούσει πολλές γυναίκες να παραπονούνται για τους συζύγους τους: “Πώς τολμά να με αγγίζει μετά από ολόκληρη μέρα με τα παιδιά; Τόση ταλαιπωρία τράβηξα, τί θέλει κι αυτός; Αυτά με χρειάζονται περισσότερο απ’ ότι εκείνος”.

Ώπα. Καλά, όσα λέτε, αλλά χρειάζεται και μια ισορροπία. Εάν στο τέλος της ημέρας, δεν θες να σε αγγίξει καν ο άντρας σου, επειδή είχες πολύ δουλειά όλη μέρα και δεν μπόρεσες να διατηρήσεις το χώρο, που ήθελες για τον εαυτό σου, πρέπει να ιεραρχήσεις ξανά τις προτεραιότητές σου. Ξέρω, ότι είσαι με τις «μέρες» σου, άλλες φορές σου αρέσει να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου, άλλες φορές όχι. Είναι ΟΚ.

Δεν φταίει κανείς, είναι καθαρά δικό μου θέμα και θέλω να το ξεκαθαρίσω. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν τους λέω, ότι είμαι πολύ απασχολημένη ή κουρασμένη, για να μην τα πάρω αγκαλιά. Ποτέ δεν τους λέω, ότι μισώ να τα αγγίζω ή δεν τα θέλω κοντά μου. Αντ’ αυτού, τους εξηγώ, ότι, και να τους φανώ παράξενη κάποια μέρα, δεν έχει σχέση με αυτά και ότι αφορά εμένα. Είμαι το ίδιο πρόσωπο, δεν αλλάζει κάτι. Και τότε, λέω και στον εαυτό μου το ίδιο πράγμα, μπας και το ακούσω.

Πηγή: yourtango.com