Αυτά είναι τα πολύτιμα μαθήματα που έμαθα από τη μόνη μαμά μου

Η μαμά μου ήταν από εκείνες τις μαμάδες πού φύλαγε κυριολεκτικά τα πάντα. Κάθε ζωγραφιά, κάθε δώρο, κάθε χειροποίητη κάρτα – τα πάντα. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι που παντρεύτηκα και κληρονόμησα μία βαλίτσα γεμάτη μικρούς θησαυρούς γεμάτους νοσταλγία. Ήταν κυριολεκτικά μία πολύ βαριά βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις από κάθε φάση της ζωής μου.

Ένας από αυτούς τους «θησαυρούς» που ανακάλυψα ανοίγοντας τη βαλίτσα ήταν μία ζωγραφιά που έφτιαξα το 1990. Στη ζωγραφιά αυτή αναπαριστούσα τη μελλοντική μου οικογένεια: ήμουν εγώ με τέσσερα παιδιά, ένα σκύλο και δύο άλογα. Τι έλειπε; Ένας μπαμπάς.

Η δασκάλα ανησύχησε με το έργο μου και κάλεσε τη μαμά μου στο σχολείο. Πίστευε ότι επειδή ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών η έλλειψη του πατέρα από το έργο τέχνης μου ήταν ενδεικτικό μιας βαθιά ριζωμένες ανασφάλειας.

Όσο το σκέφτομαι, μου φαίνεται αστείο επειδή στην ουσία ισχύει το αντίθετο. Δεν ζωγράφισα το μελλοντικό μου σύζυγο για τον ίδιο λόγο που δεν ζωγράφισα μία φάλαινα ή ένα πίθηκο. Πίστευα ότι δεν θα τον χρειαζόμουν.

Σήμερα είμαι παντρεμένη και μαμά και μπορεί να μην έχω ούτε φάλαινα ούτε πίθηκο έχω όμως ένα σύζυγο που είναι η αγάπη της ζωής μου. Γνωρίζω επίσης ότι αν έπρεπε να ζήσω χωρίς αυτόν θα μπορούσα να το κάνω. Βλέπετε κληρονόμησα πολλά περισσότερα από τη δυνατή, μόνη μαμά μου απ’ όσα νόμιζα. Τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε είναι παραπάνω από πολύτιμα.

Τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, αλλά μας είναι απαραίτητα

Λένε ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για τη στέγη και την τροφή. Μεγαλώνοντας δυσκολευτήκαμε πολύ με τη μαμά μου αρκετές φορές. Αν είχαμε λίγα παραπάνω χρήματα κάποιους μήνες, θα ήταν και εκείνη πιο ήρεμη και δεν θα πιεζόταν τόσο. Από τα μεγαλύτερα άγχη μιας μόνης μαμάς είναι η οικονομική ανασφάλεια. Με έμαθε ότι τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, είναι ωστόσο σημαντικά για την ευημερία ενός ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος που από μικρή έπιασα τη ζωή από τα μαλλιά και κυνήγησα μια καλή δουλειά, ώστε να βεβαιωθώ ότι θα μπορούσα να παρέχω τα πάντα στα παιδιά μου αν έμενα ποτέ μόνη.

Δεν ισχύουν όσα λέγονται περί «ρόλων των φύλων»

Όταν σας λέω ότι είμαι ευγνώμων για τον άνθρωπο που παντρεύτηκα, το εννοώ. Εκτός του ότι τον αγαπώ πολύ, με βοηθάει πάρα πολύ στο σπίτι. Για τη μητέρα μου τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Δεν είχε την πολυτέλεια της βοήθειας στο σπίτι. Δεν είχε έναν άντρα δίπλα της να μας προσέχει όταν πήγαινε στη δουλειά, να τη βοηθήσει στα μαστορέματα, να πάει να πληρώσει τους λογαριασμούς όταν εκείνη δεν προλάβαινε, να πάει το αυτοκίνητο στο συνεργείο… Πολλές φορές τη θυμάμαι με ένα κατσαβίδι ή μία τανάλια στο χέρι να παλεύει να κάνει κάτι που φαινομενικά ήταν απλό, αλλά για εκείνη ήταν «βουνό» ολόκληρο. Και όμως κατάφερε τα πάντα και ας μην είχε κανέναν. Αδιαφόρησε για τους κοινωνικούς ρόλους των φύλων και το παράδειγμα της είναι αυτό που σκοπεύω να ακολουθήσω.

Η γονεϊκότητα απαιτεί θυσίες

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι σκληρή. Είμαστε δύο στο σπίτι και πάλι ώρες ώρες νιώθουμε ανεπαρκείς. Η μητέρα μου σήκωσε αυτό το φορτίο μόνη της. Θυσίασε τα πάντα για να μας μεγαλώσει σωστά και αυτό δεν το ξεχνώ. Οι μόνες μαμάδες αξίζουν το χειροκρότημα όλου του κόσμου.

Αν χρειαστεί, θα τα καταφέρω μόνη μου

Φαντάζομαι πως ένιωσε η μάνα μου όταν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μεγαλώσει μόνη της τα τρία της παιδιά. Και όμως τα κατάφερε και προχώρησε χωρίς να διστάσει. Δούλευε οχτάωρο συν τις υπερωρίες, πήγαινε σε νυχτερινό σχολείο για να πάρει το απολυτήριο λυκείου και στάθηκε δίπλα μας όσο κανείς άλλος. Το παράδειγμά της είναι αρκετό για μένα. Αν χρειαστεί, θα κάνω το ίδιο. Είχα την καλύτερη δασκάλα και δεν θα κολλήσω πουθενά, όπως δεν κόλλησε και εκείνη. Όσο και αν δυσκολευτήκαμε κάποτε οικονομικά, τουλάχιστον είχαμε ο ένας τον άλλον και όπως ανακαλύψαμε στη συνέχεια, αυτό μας ήταν αρκετό.

Η μητέρα μου ήταν αυτή που μου έμαθε όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα. Εκείνη με έκανε αυτό που είμαι σήμερα και θα της είμαι πάντα ευγνώμων.

Πηγή: scarymommy.com