AIDS και γονεικότητα: Γίνεται;

Η επιστήμη με τα άλματα που κάνει, έχει καταφέρει, πράγματα, που θεωρούνταν αδύνατο να γίνουν, να τα κάνει δυνατά. Παλιά και μόνο στο άκουσμα της λέξης AIDS πίστευες, ότι η ζωή σου έχει τελειώσει. Πλέον, οι οροθετικοί, όχι μόνο είναι σε θέση να έχουν μια αξιοπρεπέστατη ζωή, αλλά έχουν και τη δυνατότητα να αναπαραχθούν μεγαλώνοντας υγιέστατα παιδάκια, πράγμα, που αν άκουγες παλιότερα, θα το θεωρούσες επιστημονική φαντασία.

Έρευνα-Ρεπορτάζ: Βαλεντίνα Σπύρου

Φυσικά ας μην προσπερνάμε την περίπτωση υγιών γονέων, που κόλλησαν τον ιό στην πορεία της ζωής τους. Οι μαρτυρίες είναι καθηλωτικές:

«Με τις πρώτες εξετάσεις, ήρθε και η επίσημη διάγνωση. «Εγώ δεν ήξερα ελληνικά, ούτε αγγλικά. Δεν ήξερα τί είναι o ΗΙV. Όταν πήραμε τα αποτελέσματα, δεν κατάλαβα. “Τί είναι παιδιά;” ρωτούσα. Η φίλη μου που ήταν μαζί, μου το μετέφρασε στα αλβανικά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. “Παναγία μου!” είπα. “Τα παιδιά μου!”. Για μένα, το θεώρησα σίγουρο ότι έχω κολλήσει» – Μιμόζα.

Παρακάτω, θα κινηθούμε σε 2 επίπεδα:

1. Μπορεί ένας οροθετικός να φέρει στον κόσμο ένα υγιές παιδί;
2. Από τη στιγμή, που το παιδί θα γεννηθεί υγιές, η κοινή ζωή με μία οροθετική μάνα ενέχει κινδύνους;

Ένας οροθετικός μπορεί, υπό προϋποθέσεις και με τον απαραίτητο προγραμματισμό, να κάνει με ασφάλεια παιδιά. Στην περίπτωση ενός ζευγαριού όπου ο άνδρας είναι οροθετικός και η γυναίκα όχι, σύμφωνα και με διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει αυτό.

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή: Στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, υπάρχουν δύο μέθοδοι, αυτή της ενδομήτριας σπερματέγχυσης όπου έχει προηγηθεί “πλύσιμο σπέρματος – sperm washing” μια διαδικασία κατά την οποία διαχωρίζονται τα σπερματοζωάρια από το σπερματικό υγρό (ο HIV βρίσκεται στα σπερματικά υγρά και όχι στα σπερματοζωάρια) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (μικρογονιμοποίηση). Οι μέθοδοι αυτές έχουν αποδειχθεί απολύτως ασφαλείς και σε όσα παραδείγματα υπάρχουν από το εξωτερικό δεν έχει καταγραφεί καμία μετάδοση από τον οροθετικό σύντροφο προς τη μη – οροθετική σύντροφο του άρα ούτε και στο παιδί.

Απαιτείται ειδική άδεια της Εθνικής Αρχής Ι.Υ.Α. για την διενέργεια εξωσωματικής γονιμοποίησης με γεννητικό υλικό οροθετικών ατόμων, που ισχύει και για το εξωτερικό.

Με σεξουαλική επαφή: Στην περίπτωση που ο οροθετικός ακολουθεί και τηρεί σωστά την αντιρετροϊκή του αγωγή και έχει ϊικό φορτίο μη ανιχνεύσιμο για πάνω από 6 μήνες, δεν θεωρείται και μεταδοτικός, σύμφωνα και με τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας PARTNER όπου παρακολουθούνταν ζευγάρια με διαφορετικό στάτους που υπό αυτές τις προϋποθέσεις είχαν σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλακτικό και δεν καταγράφηκε καμία μετάδοση από τον/την σύντροφο που είχε HIV προς τον/την σύντροφο που δεν είχε. Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση, μετά και από τα ευρήματα αυτά, πολλοί γιατροί συστήνουν και τον “κλασσικό” τρόπο, την σεξουαλική επαφή του ζευγαριού δηλαδή χωρίς προφυλάξεις. Ωστόσο, αυτό προϋποθέτει πέρα από τα παραπάνω, να μην συνυπάρχουν άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, οι απροφύλακτες επαφές να γίνονται μόνο κατά τις “γόνιμες μέρες” της γυναίκας, ώστε να ελαχιστοποιηθεί όσο γίνεται ο αριθμός τους και να επιστρέψει το ζευγάρι στην χρήση προφυλακτικού όταν ο στόχος επιτευχθεί καθώς η εγκυμοσύνη κάνει τη γυναίκα πιο ευάλωτη στο να της μεταδοθεί ο HIV.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει όποια απόφαση να παρθεί σε συνεννόηση με τον/την γιατρό που παρακολουθεί τον οροθετικό και σύμφωνα με τις οδηγίες που θα δοθούν.

Φωτεινό παράδειγμα οροθετικού άντρα, που κατάφερε να γίνει γονιός είναι ο Andrew Pulsipher, ένας 34χρονος άντρας, που ζει μία ήρεμη ζωή με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά.  Είναι επίσης φορέας του HIV, τον οποίο κόλλησε όταν γεννήθηκε. Τα μέλη της οικογένειάς του δεν είναι φορείς του ιού. Ο ίδιος, μοιράστηκε στο Facebook ορισμένα σημαντικά για όλους μας σημεία από τη ζωή του με τον ιό. Για να μπορέσουν οροθετικοί άνθρωποι να ζήσουν άνετα, χωρίς να στιγματίζονται από την κοινωνία μας.

Από τη στιγμή που ένα παιδί θα γεννηθεί υγιές, η κοινή ζωή με μία οροθετική μάνα δεν ενέχει μεγάλους κινδύνους; 

Σύμφωνα με το Στέφανο Παππά, διευθυντή της Μονάδας Ειδικών Λοιμώξεων Κύησης στο νοσοκομείο Έλενα Βενιζέλου, που έχει φέρει στον κόσμο 21 υγιή παιδιά οροθετικών γυναικών και δικαίως απέκτησε το προσωνύμιο «Ο Μαιευτήρας των Οροθετικών» θεωρείται δεδομένο, ότι το παιδί δεν θα θηλάσει. Θα πει κάποιος «μα καλά, πως γίνεται να μην κολλάει το παιδί 9 μήνες μέσα στην κοιλιά της μητέρας του και να φοβάσαι το θηλασμό;». Κι όμως. Οι γιατροί προσπαθούν με φάρμακα να βελτιώσουν το ανοσοποιητικό και να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα της επίθεσης του ιού στο έμβρυο. Από τη στιγμή που το παιδάκι βγει υγιές στον κόσμο, δε χρειάζεται να συνεχίσουν αυτή την αγωγή, μόνο και μόνο γιατί θα το εκθέσουν σε κινδύνους, για να μπορεί να θηλάσει. Άρα λοιπόν ο θηλασμός αντεδείκνυται, όπως και σε άλλες λοιμώξεις. Κατά τ’ άλλα, η συμβίωση είναι όπως μιας οποιασδήποτε μητέρας με το παιδί της.

Υπάρχουν ζευγάρια στα οποία ο ένας εκ των δύο είναι οροθετικός κι έχουν μια κοινή πορεία, κάνουν οικογένεια. Είναι πλέον σαφές ότι δεν πρόκειται για μία ασθένεια που θα οδηγήσει σώνει και καλά τον άνθρωπο στο περιθώριο. 

Και αν η μητέρα καθώς μαγειρεύει κοπεί με το μαχαίρι και το παιδάκι που είναι άτακτο πιάσει το αίμα και μετά βάλει το δάχτυλό του στο στόμα του; 

Το παιδί, όπως όλοι μας, αν έρθει σε επαφή με το αίμα ή το βιολογικό υλικό ενός οροθετικού ανθρώπου, θα πρέπει να γίνουν κάποιες κινήσεις. Να πάρει προληπτική αγωγή, να επανελεγχθεί σε 15 μέρες κλπ, είναι μία καθορισμένη διαδικασία. Από κει και πέρα, ένα παιδάκι που γεννιέται από οροθετική μητέρα, θα έχει ούτως ή άλλως μία πιο συχνή παρακολούθηση από γιατρούς, θα γίνονται, ας πούμε, εξετάσεις αίματος ανά τακτά διαστήματα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να απομονώσουμε μία οροθετική μητέρα ή έναν οροθετικό πατέρα από την ανατροφή ενός παιδιού. Τι γίνεται δηλαδή αν ένας από τους γονείς είναι αλκοολικός ή καπνιστής ή χαρτοπαίκτης ή βίαιος; Αυτές είναι πολύ χειρότερες καταστάσεις. Δυστυχώς στην HIV λοίμωξη υπάρχει τεράστιο ταμπού.

Κοντεύουμε 30 χρόνια που ζούμε μαζί με τον HIV και ο ρατσισμός είναι ακόμα τεράστιος, ακόμα και από τους επαγγελματίες στο χώρο της υγείας. Είναι θλιβερό. Και ταυτόχρονα είναι κωμικοτραγικό από τη μία μεριά να βλέπεις πως συμπεριφέρονται ο γιατρός ή η νοσηλεύτρια σε μία γυναίκα ή έναν άνδρα που είναι οροθετικός, ενώ από την άλλη όταν έχουμε να κάνουμε με μία άλλη λοίμωξη, πιο επικίνδυνη, όπως η ηπατίτιδα C, να είναι πιο ήρεμοι. Για όλα φταίει η άγνοια, η οποία πυροδοτεί τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Το clue της υπόθεσης είναι, ότι αυτός ο ρατσισμός και αυτή η ασχετοσύνη-άγνοια του κόσμου, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σταθεί εμπόδιο στη μητρότητα. Όλοι έχουν το δικαίωμα αυτό και εφόσον η επιστήμη το έχει καταστήσει δυνατό, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.

Πηγές: avmag.gr ,popaganda.gr