Πώς έπληξε η καραντίνα τους μπαμπάδες: 3 πατεράδες μιλούν για την κρίση που βιώνουν και τί λύσεις προτείνουν

Πολλοί είναι οι μπαμπάδες αναγνώστες μας, ειδικά οι χωρισμένοι, που καθόλη τη διάρκεια της καραντίνας, αλλά και μετά από αυτήν, επικοινώνησαν μαζί μας να μας ρωτήσουν τί νομικές κυρώσεις θα έχουν αν δεν καταβάλλουν εμπρόθεσμα τη διατροφή ενώ άλλοι μοιράστηκαν την αγωνία τους μαζί μας. Ζητήσαμε λοιπόν από 5 μπαμπάδες να μας πουν πώς βιώνουν την κρίση, πόσο και σε τί επίπεδο τους στοίχισε και τί θα ήθελαν να κάνει η πολιτεία για εκείνους. Το κοινό και αξιοθαύμαστο γνώρισμα των περισσότερων μπαμπάδων που μας μίλησαν, είναι ότι κάνουν δύο δουλειές! Ας δούμε τί μας είπαν

Το λοκνταουν των δέκα μηνών, ειδικά στην δική μου περίπτωση που δούλευα στην εστίαση που είναι ακόμη σε λοκνταουν , κυριολεκτικά είναι καταστροφικό, πόσο μάλλον όταν έχεις από πίσω σου έξοδα δικαστηρίων κυριολεκτικά πανυψηλα.. Ειδικά τον Μάιο- που συνήθως για όσους εκαναν μεγάλες σεζόν όπως εγώ, και πάντα τα χρήματα τους είναι υπολογισμένο ΕΩΣ το Μάιο-η κατάσταση ενώ έδειχνε να φτιάχνει, στην πραγματικότητα πήγε πίσω…

Κανένας δεν εμπιστεύτηκε να πάρει προσωπικό από άλλα μέρη με το φόβο κρουσματος και κλεισίματος. Οπότε όλο αυτό πάει τα πάντα πίσω, μένεις δίχως χρήματα και αυτό φυσικά ξεκινά να αφορά από την προσωπική και επαγγελματική ζωή σου έως τα δικαστικά έξοδα σου για δικαστήρια που κινδυνεύουν να μην γίνουν και πότε λόγω προθεσμιών. Από την επικοινωνία παιδιών με πατεράδες που δεν είχαν χρήματα να πάνε να τα δουν με το αυτοκίνητο τους, όταν τα αεροπλάνα δεν πετούσαν… Γνωρίζω περιπτώσεις που το μακροχρόνιο λοκνταουν ήταν τρομερά δύσκολο για κάποιους πατεράδες, επαγγελματικά αλλά και προσωπικά. Ευτυχώς σήμερα που τα πράγματα είναι καλύτερα, αποφάσισα να κάνω ένα νέο βήμα επαγγελματικά ώστε να μην ξαναχρειαστει να περάσω τα ίδια και δείχνει να ξεκινά καλα…. Δύσκολο τέτοια εποχή, πόσο μάλλον δίχως στήριξη από τράπεζα ή κράτος, κάτι που πρέπει να γίνει για όποιον μέσα σε αυτή την εποχή θελήσει να ξανασηκωθει….

Μάριος Κουρεμπής 35 ετών
Πρώην υπάλληλος εστίασης και νυν επιχειρηματίας

Εγώ λοιπόν είμαι χωρισμένος μπαμπάς με ένα κούκλο 5 χρόνων. Πριν το πρώτο lockdown η κατάστασή μου είχε ως εξής. Δούλευα (ακόμα δουλεύω) σε μια πολυεθνική εταιρεία παιχνιδιών και τον ελεύθερο μου χρόνο τον συμπλήρωνα παίζοντας μουσική ημιεπαγγελματικα σε διάφορα μαγαζιά τα ελεύθερα σαββατοκυριακα μου. Αυτό για να συμπληρώνω εισόδημα ώστε να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις (διατροφή, δάνειο σπιτιού που θα παραμείνει στον μικρό και ενοίκιο),που είχαν προκύψει μετά τον χωρισμό. Το μουσικό κομμάτι το είχα εκμεταλλευτει καθώς τα έξοδα που είχαν προκύψει μετά τον χωρισμο όπως έγραψα παραπάνω με έφερναν σε δύσκολη θέση κάθε τέλος του μήνα, σε σημείο χωρίς υπερβολές να τρώω ένα σουβλάκι μέχρι να πληρωθώ για να μην λείψει τίποτα στον μικρό και φυσικά στην πρώην σύζυγο που χωρίσαμε πολιτισμένα.

Με το που κλείνουν όλα λοιπόν είχα την τύχη να είμαι στον κλάδο των παιχνιδιών που θεωρείται ο πιο οργανωμενος όσον αφορά τα e shops. Άρα δεν χρειάστηκε να σταματήσω και προς τιμή του αφεντικού μου, δεν άφησε κανέναν σε αναστολή ενώ θα μπορούσε. Η δυσκολία ήρθε από το χόμπι – συμπλήρωμα εισοδήματος. Με την εστίαση κλειστή, η μουσική που έβγαζε το ενοίκιο μου, σταμάτησε. Και ακόμα και τώρα δεν έχουμε ιδέα πότε θα ξεκινήσει. Χωρίς να κλαίγομαι βλέποντας δεκάδες συναδέλφους που βγάζουν το ψωμί τους με αυτό τον τρόπο και δεν το έχουν για συμπλήρωμα, από μουσικούς, φωτιστες, ηχολήπτες, ηθοποιούς και όλους όσους τους περιβάλλουν, μέχρι τα παιδιά που δουλεύουν σε όλα αυτά τα μαγαζιά, γύρισα στην πρώτη κατάσταση που ήμουν όταν η ψυχολογία ήταν στον πάτο.

Έχοντας ξαναπεράσει από αυτά και βλέποντας τα χειρότερα γύρω μου, περιόρισα κι άλλο τις προσωπικές μου ανάγκες.  Φτάνοντας στα όρια μας δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει ακόμα κι αν ανοίξουν όλα κάποια στιγμή. Πόσο έχει πληγεί η οικονομία και με τι όρους θα επανέλθουμε όλοι, από τον πρώτο υπάλληλο της εστίασης μέχρι τον τελευταίο ελεύθερο επαγγελματία που προσπαθεί να αντέξει. Κι όλα αυτά, θα τα βρουν μπροστά τους τα παιδιά μας. Εκεί με πιάνει τρόμος.

Μανώλης 40 ετών
Ιδιωτικός Υπάλληλος και Μουσικός

Εγώ είμαι σε ένα καλό σημείο ακόμα οικονομικά λόγο το ότι κάνω δύο δουλειές… Σίγουρα έχει μεγάλο πρόβλημα ο κλάδος μας ( εστίαση) γιατί ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που προσφέρει την βοήθεια του το κράτος στις επιχειρήσεις, η βοήθεια είναι μόνο για την επιχείρηση και όχι στο να προσφέρει ένα μισθό όπως κάνεις τους υπαλλήλους που είναι σε αναστολή. Θα έπρεπε να βάλει και εμάς σε αυτό… Ότι έχει να κάνει με το παιδί μου σαφώς και μας έχει δυσκολέψει την επικοινωνία… Διότι στις αρχές λόγω του ότι εργάζομαι και αλλού φοβόμουν και να το πλησιάσω μήπως και μεταφέρω κάτι….. Τώρα ευτυχώς τα πράγματα είναι καλύτερα.

Είμαι πωλητής. Εργάζομαι σε μια πολυεθνική εταιρεία και όσοι έχουν εργαστεί σε μια τέτοια γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό: καθημερινό κυνήγι αριθμών, αξιολόγηση, πίεση, άγχος…
Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά, 12 και 9 ετών, full time εργαζόμενος και πατέρας, πάντα δίπλα στα παιδιά μου, στις σχολικές και εξωσχολικές τους δραστηριότητες.
Θεωρητικά είμαι από τους τυχερούς της πανδημίας καθώς δεν έμεινα ούτε μία μέρα χωρίς δουλειά και λέω θεωρητικά γιατί παρόλο που εγώ δεν σταμάτησα να δουλεύω, η αγορά στην οποία κινούμαι και έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο ποσοστό με τον τουρισμό, «βούλιαξε» φέτος με αποτέλεσμα να κυνηγώ στόχους σε μια κενή αντικειμένου αγορά με προϊσταμένους που κάθε άλλο συμπάσχουν με την αγωνία των πελατών και τη δική μου.

Αγωνιώ κι εγώ όπως όλοι για το αύριο που αν δεν δούμε μια ακτίδα φωτός στον ορίζοντα, προβλέπεται ζοφερό…
Η αβεβαιότητα στον εργασιακό τομέα φαντάζει παιχνιδάκι μπροστά στην καθημερινή μου αγωνία για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μου. Ειδικά ο γιός μου που φοιτά στην πρώτη γυμνασίου δεν μπορεί με τίποτα να δεχτεί όλη αυτή την κατάσταση που είναι αναγκασμένος να υπομένει, κλεισμένος ουσιαστικά στο σπίτι, με online μαθήματα από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.

Προσπαθώ να τον στηρίξω γιατί βλέπω τη δυσκολία του, είμαι εκεί όσο μου το επιτρέπει η δουλειά μου για να του συμπαρασταθώ, να του κάνω παρέα το μεσημέρι ενώ τρώει, να του φτιάξω ένα χυμό, να τον πάω μια βόλτα μετά τα μαθήματα… όμως, του λείπουν οι φίλοι του, η προσωπική επαφή, η κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο, κανένα κινητό τηλέφωνο δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει όλα αυτά. Θα ήθελα να δω την πολιτεία να ασχοληθεί περισσότερο με το πόσα προβλήματα θα δημιουργήσει στις επόμενες γενιές αυτή η κρίση που μας έχει γονατίσει, ψυχολογικά, όλους

Μιχάλης 45 ετών
Ιδιωτικός Υπάλληλος