Πρέπει πρώτα να βρεις την πορεία σου για να βρεις τον άνθρωπό σου: Η αληθινή ιστορία του Δημήτρη

Τότε, είχαν περάσει περίπου 5 χρόνια. Πέντε χρόνια από το διαζύγιό μου. Πέντε χρόνια πολύ δύσκολα, με πόνο, δάκρυα, θυμό, ποτό, τσιγάρα. Με πολύ ξύλο, προσπαθώντας να βρω που ΕΓΩ έσφαλα, τι ήταν αυτό που συνέβαλε, ποιος ήμουν, τι έπρεπε να γκρεμίσω και τι να μαντάρω. Ατελείωτες ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια περιπλάνησης σε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών. Όσο ένοιωθα την απόλυτη εξάντληση και ταπείνωση τόσο αναρωτιόμουν «πόσο πιο χαμηλά;» Και όμως, πιο κάτω και ακόμα τόσο, ακούγοντας τον εκκωφαντικό ήχο των νυχιών μου να ξύνουν τον σκουριασμένο πάτο.  Ακόμα και σήμερα ηχεί αυτός ο ήχος στα αυτιά μου, όχι επειδή έχω μείνει στάσιμος στον χρόνο, αλλά για να θυμάμαι!

Και τότε, εντελώς αναπάντεχα την αντίκρυσα! Είχε κάνει ένα σχόλιο σε μια γνωστή σε όλους μας ιστοσελίδα. Δεν «ψάρευα». Για κάποιο λόγο εστίασε το βλέμμα μου στην φωτογραφία της. Μια συνηθισμένη, τίποτα πολλά υποσχόμενη. Είχε όμως ένα χαμόγελο τόσο αληθινό, έβγαζε τόση καλοσύνη και καθαρότητα ψυχής. Δεν δίστασα και αμέσως το ανέφερα σε μια κοινή μας γνωστή. Δεν άργησε να έρθει το αποτέλεσμα της τόλμης μου. Ήταν πρόσφατα χωρισμένη με 3 παιδιά. Ανάμικτα συναισθήματα με πλημμύρισαν, χαράς και τρόμου. Χαράς για εύλογους λόγους. Δεν ήταν δεσμευμένη. Τρόμου, όχι για τα 3 παιδιά όπως πολλοί μπορεί να καταλήξουν, γιατί ήξερα, έχοντας και εγώ 3 όπου μέχρι και σήμερα που πια είναι σχετικά αυτόνομα, παραμένω αφοσιωμένος και ενεργός. Τρόμου, γιατί ο χωρισμός ήταν πρόσφατος. Και όποιος έχει περάσει έναν χωρισμό ξέρει ότι η άσκηση για την κάθαρση είναι μαθηματική, επίπονη προσπάθεια και χρόνος.

Αρχίσαμε να μιλάμε και στη συνέχεια να βγαίνουμε. Πολλά κοινά, καλή διάθεση, επικοινωνία και προπάντων ειλικρίνεια και σεβασμό. Αν θεωρείς τον εαυτό σου σοβαρό, ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν κοιτάς τον εαυτό σου. Ούτε καν και τον άλλον. Αλλά τις υποχρεώσεις που έρχονται πακέτο και με αυτά δεν έχεις δικαίωμα να πειραματίζεσαι. Βρισκόμασταν δύσκολα. Στην αρχή κάθε δεύτερο Παρασκευοσαββατοκύριακο και άντε για λίγες ώρες μεσοβδόμαδα. Έτσι κύλισαν τα πρώτα χρόνια. Γνώριζε ο ένας τον άλλον αργά. Και περνούσε ο καιρός. Και όσο περνούσε μειωνόταν και ο κοινός μας χρόνος γιατί παράλληλα οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες αυξανόντουσαν όσο μεγάλωναν τα παιδιά της. Κατανοούσα και παρέμενα όμως γιατί είχα να κάνω με έναν καλό άνθρωπο, με καλή ψυχή και ποιότητα. Αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για μια κοινή συμπόρευση. Συζητάγαμε την προοπτική να μείνουμε μαζί, που από μόνο του αυτό απαιτούσε πιο τολμηρές πρακτικές αποφάσεις. Δεν ήμασταν οι 2 μας, ήμασταν 8! Άσχετα αν τα παιδιά μου δεν έμεναν μαζί μου, ήθελα να εξασφαλίσω τον χώρο τους.

Τα θέματά της πολλαπλασιαζόντουσαν. Προσπάθησα να βοηθήσω αλλά αυτό που μπορούσα υπό της συνθήκες ήταν πολύ λίγο. Όλα έπεφταν πάνω της. Παιδιά, δουλειά, οικονομικά, οικογενειακά. Ο χρόνος δεν έφτανε και έτσι καταλήξαμε να βλεπόμαστε 3 μέρες τον μήνα, μεταφέροντας και τα προβλήματα. Όλα αυτά έφεραν σιγά σιγά και τον εκνευρισμό. Τα σχέδια που κάναμε μπήκαν στο περιθώριο μαζί με αυτά και οι δικές μου ανάγκες και τα θέλω. Στο σημείο που άρχισε και η «αξιολόγηση» της σημαντικότητας των δικών της θεμάτων σε σχέση με των δικών μου. Μαζί με αυτό και η αλλαγή συμπεριφοράς με αχρείαστες κουβέντες και πανικό.

Και έτσι ήταν η κατάσταση τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια, με 5-6 χωρισμούς και επανασυνδέσεις, όπου γίναμε σχεδόν σαν δυο ξένοι. Κατρακύλησα στη σειρά προτεραιότητας και κάπου εκεί χάθηκε και η αξία του ρόλου μου, του συντρόφου, αν υπήρξε ποτέ συνειδητά.

Σε μια ερώτηση που μου έκαναν αν τα έβλεπα όλα αυτά στην αρχή, η απάντηση μου, μετά από σκέψη, ήταν εντέλει «και ναι και όχι». «Όχι», γιατί στην αρχή μιας σχέσης μαθαίνεις τον άλλον, δεν ξέρεις. Το πόσο γρήγορα θα συνθέσεις το παζλ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον κοινό χρόνο που έχεις μαζί. Για τον λόγο αυτό, αν και 5 χρόνια μαζί, αργήσαμε. «Όχι», γιατί παράλληλα εγώ έφτιαχνα το δικό μου παζλ, στο μυαλό μου, μόνος μου, τη δική μου εξάρτηση. «Ναι», όταν είδα τελικά ότι το δικό μου παζλ απείχε από το πραγματικό, την δεδομένη στιγμή.

Δεν μετανιώνω. Για καμία στιγμή δεν μεταφέρω τις ευθύνες. Κάθε βήμα ήταν επιλογή μου. Ασκώντας αυστηρή αυτοκριτική για άλλη μια φορά, σίγουρα έκανα και εγώ λάθη, πολλά απ’ αυτά προσπαθώντας να τα διορθώσω εν πτήση. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι δεν έδωσα μάχη, με υπομονή, κατανόηση, σεβασμό και ειλικρίνεια, όσο επέτρεπαν οι φυσική περιορισμοί, εξαντλώντας όλη μου την πρότερη βίαιη αλλά ουσιαστική εμπειρία.

«Υπάρχει, πιθανόν, μια πορεία, σίγουρα και με πολλούς τρόπους, ίδια για όλους». Πρέπει πρώτα ο καθένας να βρει την δική του και μόνο τότε να βρει και αυτόν με τον οποίο θα ταιριάξουν… Όπως λέει και ο Χόρχε Μπουκάι, όλοι έχουμε μέσα μας ένα παιδί που περιφέρεται άσκοπα, ψάχνοντας κάποιον να το φροντίσει. Εξαρτάται από τις ενήλικες πλευρές του εαυτού μας για να το φροντίσουμε. Όταν καταφέρουμε να βασιζόμαστε σε μας, τότε είμαστε έτοιμοι να αναζητήσουμε τον άλλον…

Δημήτρης Π.

«Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ότι αποφασίζω εγώ να ρισκάρω, με τον μοναδικό όρο ότι δέχομαι να πληρώσω εγώ ο ίδιος το τίμημα αυτού του ρίσκου».

Χόρχε Μπουκάι