Πατρότητα: Ζητείται… Ισότητα | Άρθρο του Υποψήφιου βουλευτή Γιώργου Τσόκκου για τη συνεπιμέλεια

Καμία ισότητα μεταξύ των χωρισμένων γονέων…Το κράτος «σφυρίζει αδιάφορα» και οι σχέσεις χάνονται στο χρόνο, στις σκέψεις και σε δεκάδες γιατί

Γιώργος Τσόκκος
Υποψήφιος Βουλευτής Αμμοχώστου
Κίνημα Ανεξάρτητοι Συνεργασία Κ.Ε.Κ.Κ.
Πρώτη δημοσίευση άρθρου στο https://www.philenews.com

«Μία κακή μητέρα είναι καλύτερη από έναν πολύ καλό πατέρα.  Εκτός εάν η μητέρα είναι ναρκομανής, αλκοολική, πόρνη ή ξένη».

Αυτή η νοοτροπία υπάρχει εδραιωμένη στην κοινωνία και στις αντιλήψεις των περισσοτέρων και έχει εδραιωθεί από την Αστυνομία, τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, τους Δικηγόρους ακόμη και τους Δικαστές – Όλοι δηλαδή  οι φορείς που αντικατοπτρίζουν ή τουλάχιστον αυτό θέλουν, να προβάλλονται ως «καθρέφτης» της κοινωνία μας.

Η επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ισότητας μεταξύ Ανδρών και Γυναικών της Βουλής, συζητά τα ανθρώπινα δικαιώματα και θέματα που αφορούν την ισότητα των γυναικών.  Ποτέ όμως στην ιστορία της δεν έχει συζητήσει το μοναδικό θέμα που αφορά εκατοντάδες πατέρες οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως ισότητα μετά από ένα διαζύγιο.

Οι νομοθεσίες του Οικογενειακού Δικαίου της Κύπρου μιλούν (και ορθά κάνουν) για γονείς χωρίς να διαχωρίζουν μητέρες ή πατέρες, ως κοινωνία και ως κράτος όμως έχουμε ήδη διαχωρίσει τους γονείς σε μητέρες ή πατέρες χωρίς καν να λάβουμε υπόψη το αυτονόητο:  ότι τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν και να έχουν σωστή επικοινωνία και με τους δύο γονείς μετά από ένα χωρισμό.

Όταν δύο γονείς χωρίζουν στις πλείστες περιπτώσεις είναι ο πατέρας που φεύγει από το σπίτι.  Αμέσως μετά έχει μπροστά του:

·         Ένα διάταγμα διατροφής το οποίο μπορεί να εκδοθεί και εις ερήμην του, που εάν για οποιονδήποτε λόγο καθυστερήσει να το πληρώσει συλλαμβάνεται και φυλακίζεται και η διατροφή τρέχει ακόμη και εάν βρίσκεται στην φυλακή.

·         Η νομοθεσία «λέει» πως υπάρχει αυτόματη αύξηση στην διατροφή 10% ανά 2 χρόνια, χωρίς να γίνει νέα δικαστική αίτηση και απλά εφαρμόζεται αυτόματα.  Χωρίς να ελεγχθεί από το δικαστήριο εάν όντως δικαιολογείται η οποιαδήποτε αύξηση ή εάν τα εισοδήματα του πατέρα αυτού έχουν αυξηθούν ή εάν είναι άνεργος ή εάν οι ανάγκες του παιδιού έχουν αυξηθεί.

·         Ο πατέρας έχει μπροστά του ένα διάταγμα επικοινωνίας που αναγράφει (όπως το διάταγμα διατροφής) ότι υπόκειται σε φυλάκιση εάν η μητέρα το παρακούσει. Τα διατάγματα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως εφαρμογή εάν αποφασίσει η μητέρα να τα παρακούσει και φυσικά καμία φυλάκιση ή καμία άλλη ποινή.

Και έτσι για την ιστορία αξίζει να θυμίσουμε ότι ΜΟΝΟ δύο φορές έχουν φυλακιστεί μητέρες για παρακοή διαταγμάτων επικοινωνίας και επειδή «απλά» είναι μητέρες βγήκαν με προεδρική χάρη σε 2-3 ημέρες.  Σε αντίθεση  με τα διατάγματα διατροφής κανένας πατέρας δεν βγαίνει με προεδρική χάρη εφόσον δεν εξοφλήσει το οφειλόμενο ποσό διατροφής.  Βλέπουμε δηλαδή στις δύο αυτές περιπτώσεις πως το ίδιο το κράτος εφαρμόζει τις ποινές και την διαχείριση αυτών προς τους πατέρες με μία τακτική διαφορετική σε σύγκριση με τις μητέρες οι οποίες τυγχάνουν ενός άλλου χειρισμού.

Σε μία από τις συζητήσεις που συμμετείχα ως εκπρόσωπος της Ομάδας κατά της Γονικής Αποξένωσης Κύπρου, στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ισότητας Ανδρών και Γυναικών στην Βουλή, έθεσα το ερώτημα ως προς το «γιατί να υπάρχει αυτή η διαφορά στα δύο φύλα στο θέμα της πατρότητας».   Η απάντηση που είχαμε από τους βουλευτές ήταν αποστομωτική:  «Θεωρείται δηλαδή πως θα ήταν ορθό να φυλακίζονται μητέρες;».

Όχι, φυσικά δεν θέλουμε να φυλακίζονται μητέρες, όμως γιατί δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα όταν φυλακίζονται πατέρες;  Είναι λιγότερη η αξία και ο ρόλος ενός πατέρα και όχι ισοδύναμη με αυτού της μητέρας;

Ως κοινωνία, και ως κράτος είμαστε στο σωστό δρόμο για την ισότητα των γυναικών αν και κανείς δεν αμφιβάλλει πως έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη για να εφαρμοστεί πλήρη ισότητα ως προς τις γυναίκες.  Έστω και με αργά βήματα, έχει ξεκινήσει η αλλαγή  για πλήρη ισότητα των γυναικών με τους άντρες σε όλους τους τομείς και θα συνεχίσει ως μονόδρομος για μια εκσυγχρονισμένη πραγματικά Ευρωπαϊκή Κύπρο.

Στο θέμα της πατρότητας όμως δεν υπάρχει οποιαδήποτε συζήτηση ή οποιαδήποτε βελτίωση ή αλλαγή στις νομοθεσίες ή στις νοοτροπίες ειδικά του κράτους και των θεσμών του με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς καμία επικοινωνία με τον πατέρα τους, πατέρες να ζουν χωρίς να γνωρίζουν που είναι τα παιδιά τους, τι κάνουν τα παιδιά τους, αν είναι καλά ή όχι.

Στην ταινία Kramer vs Kramer του 1979 ο Dustin Hoffman θέτει το εξής ερώτημα: «Ποια νομοθεσία λέει ότι μια γυναίκα είναι καλύτερος γονέας μόνο λόγω του φύλου της;»

Διάφορα κινήματα δικαιωμάτων όπως Γυναικεία Κινήματα, Κινήματα Αφροαμερικανών, Κινήματα LGBT, ακόμη και Κινήματα για τα Δικαιώματα των Ζώων έχουν δημιουργηθεί και προχωρούν ίσως σε αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς κερδίζοντας ένα – ένα τα δικαιώματα τους.  Όλα αυτά τα Κινήματα προχωρούν, εκτός από ένα, το οποίο αντί να κερδίζει τα αυτονόητα δικαιώματα τα χάνει.  Μάντεψε, γιατί μιλάμε και πόσο μακριά ήμαστε σε αντιλήψεις και θέσεις που έπρεπε να είναι ήδη θεσπισμένες σε ένα κράτος κατά τα άλλα Ευρωπαϊκό. Ο πατέρας δεν είναι «θεατής», ούτε «τράπεζα» στο όνομα της ανατροφής ενός παιδιού. Έχει δικαίωμα στη συμμετοχή και στην ίση κατανομή ρόλων. Ο πατέρας δεν είναι «σύστημα», δεν είναι «ρόλος» και παιγνίδι των όποιων συμφερόντων. Είναι ταυτότητα η κυριότερη και η πιο σημαντική…δυστυχώς χωρίς «σφραγίδα».