Η πραγματικότητα του πατέρα που μεγαλώνει το παιδί του μόνος και η προκατάληψη απέναντί του

Ο σταθερά αυξανόμενος αριθμός των ανύπαντρων μητέρων και η συνεχής απουσία των πατεράδων, σε συνδυασμό με μια κοινωνία που βασίζεται σε παραδοσιακές αξίες, κάνουν την εμφάνιση των μόνων μπαμπάδων μια πραγματικότητα, που βλέπουμε λίγο με «μισό μάτι» και με την οποία προσπαθούμε να εγκλιματιστούμε.

Ωστόσο, για πολλούς λόγους, πολλοί άντρες αποφασίζουν να μεγαλώσουν μόνοι τα παιδιά τους.

Ενώ πολλοί το θεωρούν ως αναμενόμενο καθήκον κάποιου που συνέβαλλε στη σύλληψη ενός παιδιού, η σπανιότητα των μόνων μπαμπάδων, συχνά θεωρείται καινοτομία. Κατά κάποιο τρόπο, ορισμένες γυναίκες βλέπουν την προθυμία ενός άνδρα να αναλάβει το ρόλο του πρωταρχικού φροντιστή, ως μία έμφυτη γοητεία. Η εγγενής τάση του να φροντίζει τους άλλους, τον καθιστά ιδανικό σύντροφο. Ωστόσο, η γοητεία του αυτή θαμπώνει, όταν στο τέλος αποδεικνύεται, ότι είναι ένας μόνος άνδρας, που μεγαλώνει ολομόναχος το παιδί του.

Η αλήθεια είναι, ότι η σημερινή κοινωνία, δείχνει ελάχιστη έως καθόλου συμπάθεια και κατανόηση στους μπαμπάδες μονογονείς. Αντίθετα, υπάρχει ένα αρκετά υψηλό επίπεδο μισαλλοδοξίας και προκατάληψης απέναντί τους.

Όταν μια γυναίκα έχει παιδί ή μπαίνει στη διαδικασία να μεγαλώσει ένα, δέχεται μεγάλη υποστήριξη από άλλες γυναίκες γύρω της. Παρόλο που αυτή η υποστήριξη μπορεί να μην είναι οικονομική, τη βοηθά ψυχολογικά και ηθικά. Οι μητέρες, οι θείες και οι γιαγιάδες δίνουν ενστικτωδώς χρόνο και γνώση, για να ενισχύσουν και να ενδυναμώσουν το μητρικό δεσμό.

Από την άλλη πλευρά, οι γυναίκες που βρίσκονται στη ζωή ενός μόνου μπαμπά, μητέρες ή αδελφές, αντί να μοιράζονται τις γνώσεις τους, όπως θα έκαναν με μια γυναίκα, προτιμούν να απομακρυνθούν. Αυτό βασίζεται στη λανθασμένη πεποίθηση, ότι ο στενός δεσμός αφορά τη μητέρα και το παιδί και ότι στους άντρες δεν «ταιριάζει» η φροντίδα ενός παιδιού.

Οι γυναίκες γενικά, διαμαρτύρονται για τις καθημερινές προκλήσεις της μονογονεϊκής ζωής, τέτοιες διαμαρτυρίες, όμως, δεν αντιμετωπίζονται το ίδιο από μόνους μπαμπάδες. Όταν οι διαμαρτυρίες προέρχονται από έναν άντρα, θεωρείται πιο πολύ ως κλάψα παρά ως παράπονο. Η διάκριση κατά των μόνων μπαμπάδων, γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη στις αντρικές τουαλέτες, όπου δεν υπάρχει δωμάτιο αλλάγματος του μωρού παρά μόνο στις γυναικείες.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι προκλήσεις αυτές είναι ενός είδους «εκδίκηση»  επειδή οι γυναίκες ανέκαθεν τα έκαναν όλα και «πώς τολμούν να απαιτούν λύπηση για πράγματα που οι άντρες τις βάζουν να κάνουν;». Οι άνδρες που μεγαλώνουν παιδιά μόνοι τους υπάρχουν, είτε η κοινωνία τους θέλει είτε όχι.