Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν κακή εξαιτίας της γυναίκας του…

Εχθές το πήρα απόφαση. «Έστρωσα» τη σιδερώστρα και σιδέρωσα τα πλυντήρια όλης της εβδομάδας ακούγοντας ραδιόφωνο. Σιδέρωμα χωρίς μουσική δεν το αντέχω με τίποτα. Είναι το χειρότερο μου και χωρίς λίγη μουσική να μου χαϊδεύει τα αφτιά και να με ταξιδεύει σε όμορφες αναμνήσεις δεν την παλεύω.

Μόλις εχτές στο ράδιο έπαιξε το «Against All Odds» του Phil Collins κατάλαβα ότι δεν θα κρατηθώ και θα βάλω τα κλάματα. Αυτό το τραγούδι πάντα με κάνει να κλαίω. Μιλάει για την απώλεια, για το κενό που αφήνει κάποιος μέσα σου όταν φεύγει από τη ζωή σου. Όχι, δεν σκεφτόμουν κάποιον εραστή που με παράτησε και έφυγε, αλλά το μπαμπά μου. 

«Πώς μπορώ να σε αφήσω να φύγεις μακριά μου χωρίς να κρατήσω κάτι από σένα;  Στέκομαι εδώ και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Είσαι ο μόνος που με ξέρει πραγματικά».

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 το τραγούδι αυτό ήταν πολύ δημοφιλές. Τότε ήμουν μόλις 6 χρόνων, ο αδερφός μου μωρό και η μητέρα μου μόνη μαμά. Ο πατέρας μου παράτησε τη μητέρα μου όταν ήταν έγκυος στον αδερφό μου. Θυμάμαι τη μητέρα μου να οδηγάει το παλιό, χιλιοτρακαρισμένο Honda της έχοντας εμένα και τον αδερφό μου στα πίσω καθίσματα, να ψάχνει τον πατέρα μου και να αναρωτιέται πού μπορεί να είναι για να τον φέρει πίσω ακούγοντας το τραγούδι αυτό στο ραδιόφωνο.

Φυσικά το πράγμα δεν ήταν τόσο απλό. Δεν τον είχαμε χάσει. Εξακολουθούσε να υπάρχει στις ζωές μας. Πολλές φορές με τον αδερφό μου τον είχαμε επισκεφτεί στο σπίτι που ζούσε και κάποιες νύχτες τις περνούσε στο σπίτι μαζί μας αλλά δεν ήταν  σαφής η σχέση ανάμεσα στους γονείς μας. Πάντα ένιωθα σαν να ήμασταν έρμαιο στις ιδιοτροπίες του πατέρα μου, στις συμπάθειες και τις αντιπάθειες του, στην ανικανότητά του να κρατήσει μία σταθερή δουλειά και στον ακαταλαβίστικο χαρακτήρα του. 

Εκείνη την εποχή μετακομίζαμε συνέχεια είτε γιατί το ένα μέρος δεν άρεσε στον πατέρα μου είτε γιατί απολυόταν από τη νέα του δουλειά. Ο πατέρας μου ήταν χαρακτήρας άστατος και αναποφάσιστος και η μητέρα μου δεν ήθελε τίποτα περισσότερο στον κόσμο από το να σώσει το γάμο αυτό, έτσι έκανε την καρδιά της πέτρα και έκανε ό, τι ήθελε ο πατέρας μου για να τον κρατήσει κοντά της.

Όταν ήμουν 8 ετών ο μπαμπάς μου ήρθε μία μέρα στο σπίτι της μαμάς μου, πήρε τον αδερφό μου και εμένα με το αυτοκίνητο και μας είπε ότι παντρευόταν μία άλλη γυναίκα. Δεν ξέραμε ότι είχε πάρει διαζύγιο από τη μητέρα μας για να μπορεί να παντρευτεί την άλλη. Στην αρχή δεν το πιστέψαμε αλλά τελικά όντως παντρεύτηκε μία γυναίκα που είχε γνωρίσει μόλις λίγους μήνες πριν.

Όλες οι ελπίδες που είχαμε ότι ο μπαμπάς μου κάποτε θα επιστρέψει οριστικά κοντά μας και θα γίνουμε και πάλι μία ευτυχισμένη οικογένεια γκρεμίστηκαν την ίδια στιγμή. Από τότε όλα άλλαξαν. Όλα όμως.

Η γυναίκα που παντρεύτηκε ήταν χαρακτήρας δύσκολος, λεκτικά και συναισθηματικά χειριστικός κατά περιόδους και ο πατέρας μου δεν τολμούσε ούτε καν να μας υπερασπιστεί ή να τα βάλει μαζί της κάθε φορά που το παράκανε. Όταν η μητέρα μου θέλησε να μετακομίσει για άλλη μία φορά για να μείνουμε κοντά στους παππούδες μας χρειάστηκε να πάνε στο δικαστήριο για να διευθετήσουν το θέμα της επιμέλειας με το μπαμπά μου. Η μάχη που δόθηκε στο δικαστήριο ήταν σφοδρή και οι γονείς μου δεν επικοινώνησαν ποτέ ξανά μετά απ’ αυτό.

Όταν ήμουν στην εφηβεία ξεκίνησε ένας μεγάλος πόλεμος ανάμεσα σε εμένα, τον μπαμπά μου και τη σύζυγό του με αποτέλεσμα να αρχίσω να παθαίνω όλο και πιο συχνά κρίσεις πανικού μέχρι που σταμάτησα να επισκέπτομαι το σπίτι του. Προσπάθησα να του εξηγήσω με πολλούς τρόπους το κακό που μου είχε προκαλέσει αυτός και η γυναίκα του αλλά το μόνο που έκανε ήταν να εξακολουθεί να την υπερασπίζεται. Όσο λογικά και αν του μιλούσα αρνιόταν να με ακούσει. Δεν τον ενδιέφερε τι του έλεγα ούτε τα συναισθήματά μου και για έναν ολόκληρο χρόνο δεν μου ξαναμίλησε.

Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμα. Πολλοί τσακωμοί από τη μία, η χειριστική και καταχρηστική συμπεριφορά της μητριάς μου από την άλλη, οι δικαιολογίες του πατέρα μου και τα λοιπά. Ωστόσο παρά τον πόνο που μου προκάλεσε η συμπεριφορά του επέλεξα να τον κρατήσω στη ζωή μου αν και σκέφτηκα πολλές φορές να τον παρατήσω και αυτόν και τη μητριά μου και να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά μαζί τους. 

Μερικές φορές ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα του μπορεί να κάνει την καρδιά μου να σπάσει και το στομάχι μου να γυρίσει τούμπα. Είναι μία σχέση πονεμένη, μία σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα, μία σχέση που δεν κάνει καλό σε κανέναν.

Προσπάθησα να βάλω όρια και να είμαι ξεκάθαρη απέναντί τους εξηγώντας τους τις ανάγκες μου και ζητώντας τους να τις σεβαστούν. Τους έχω πει ποιες συμπεριφορές τους βρίσκω απαράδεκτες και είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου που μπόρεσα να κάνω έστω και αυτό, δυστυχώς όμως μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν γιατί δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να τους αλλάξω. Όσα όρια και να βάλω, τα οποία τονίζω ότι είναι μη διαπραγματεύσιμα μία σχέση που ξεκίνησε στραβά θα είναι για πάντα στραβή και κυρίως εξαιτίας του χαρακτήρα αυτών των δύο ανθρώπων. Ο, τι και να έκανα ήξερα ότι η δυναμική αυτής της σχέσης δεν επρόκειτο να αλλάξει.

Πριν από μερικά χρόνια ένα καλοκαίρι μετά από ένα τεράστιο καβγά ανάμεσα σε μένα από τη μία μεριά και το μπαμπά μου και τη μητριά μου από την άλλη ήμουν έτοιμη να τους πω «Μέχρι εδώ. Φτάνει πια». Αν ήθελα να ζήσω μία υγιή και φυσιολογική ζωή έπρεπε να τους κάνω πέρα. Δεν μπορούσα όμως.

Όταν ήμουν μικρή και οι γονείς μου έμεναν ακόμα μαζί ο πατέρας μου ήταν ο βράχος μου. Είχαμε πάρα πολλά κοινά. Ήμασταν και οι δυο ευαίσθητοι, δημιουργικοί και καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες. Ο πατέρας μου ήταν ήρεμος τις περισσότερες φορές και ήξερε να ηρεμεί και τον άλλον όπως ακριβώς και εγώ. «Είσαι ο μόνος που με ξέρει πραγματικά», όπως έλεγε και το τραγούδι του Phil Collins.

Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί να είδα πόσο καταστροφικός ήταν ο πατέρας μου και είναι, μπορεί οι περισσότερες από τις ενέργειές του όλα αυτά τα χρόνια να με έχουν πληγώσει βαθιά, ξέρω όμως καλά ότι με αγαπάει και καμιά φορά όταν τον βλέπω να παίζει με τα παιδιά μου ή μιλάμε στο τηλέφωνο νιώθω ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που ξέρει πώς να με προσεγγίσει. Έχει τον τρόπο του να με «τουμπάρει». Σε κάτι τέτοιες στιγμές βλέπω την πτυχή του μπαμπά μου, που τόσο αγαπώ.

Έτσι εξακολουθώ και μένω κοντά του. Η σχέση μας θα είναι πάντα περίπλοκη, το ξέρω. Όταν βλέπω άλλες γυναίκες και τη σχέση που έχουν με τους μπαμπάδες τους όπου όλα είναι φυσιολογικά και ωραία αισθάνομαι μία πικρή ζήλια. Μακάρι να είχα και εγώ μία τέτοια σχέση με το δικό μου το μπαμπά. Μακάρι όταν τον σκεφτόμουν ή αναφερόμουν σε εκείνον να μην κόμπιαζα να προφέρω το όνομά του.

Ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική που έχω μία τέτοια ιδιόρρυθμη σχέση με τον πατέρα μου. Ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική που εύχεται να ήταν αλλιώς τα πράγματα, ξέρω όμως ότι πρέπει να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι τα πράγματα μεταξύ μας θα είναι για πάντα σε μία ενδιάμεση φάση, ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Όσο και να θέλω να φτιάξουν τα πράγματα θα υπάρχουν πάντα λόγια και καταστάσεις που θα με αναστατώνουν και θα με κάνουν να νιώθω αδικημένη.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λύση για το πως να αντιμετωπίσω την περίπλοκη ή μάλλον τοξική σχέση που έχω με τον πατέρα μου. Στο τέλος ο καθένας μας θα βρει τον δρόμο του, μέχρι όμως να τον βρει πολλά θα αλλάξουν στο ενδιάμεσο. Σημασία έχει και οι δυο μας να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας για το πώς αισθανόμαστε, για το τι χρειαζόμαστε και τι αντίκτυπο έχει η σχέση αυτή στη ζωή μας.

Πάνω απ’ όλα – εάν η σχέση σου με τους γονείς σου είναι όπως η δική μου – να ξέρεις ότι είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι όπως αισθάνεσαι. Είναι λογικό να λυπάσαι και να νιώθεις έντονα την απώλεια. Πολλές φορές θα αισθανθείς την αγάπη με την ίδια ένταση που θα αισθανθείς τον πόνο. Ίσως τώρα να μην ξέρεις πώς να το διορθώσεις, αν πρέπει να μείνεις, αν πρέπει να φύγεις ή αν πρέπει να κάνεις ειρήνη αλλά στο τέλος όλοι και όλα θα βρουν το δρόμο τους. Το «παιχνίδι» παίζεται διαφορετικά  για τον καθένα μας.

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη. Πολλοί «χορεύουμε» τον ίδιο χορό.

Πηγή: scarymommy.com