Το παιδί θέλει τη μάνα του: Βαρέθηκα να ακούω την ίδια κλισέ ατάκα

Το ακούς συνέχεια, χιλιάδες φορές στη ζωή σου, όπου βρεθείς και όπου σταθείς. Από διαφημίσεις, από κόσμο στο δρόμο, απ’ την τηλεόραση, στο ράδιο, στις εφημερίδες, από τους ψυχολόγους, από τη γειτονιά, τον περίγυρό σου…

Από τότε που η κόρη μου ήρθε στον κόσμο, ξαφνικά δεν μπορώ να ελέγξω καθόλου τα συναισθήματά μου. Έπαθα «συναισθηματική ακράτεια». Με βλέπουν μητέρες στο δρόμο με την κόρη μου και χαμογελούν. Όχι, δεν είμαι η μητέρα, είμαι ο πατέρας και έχω μια κόρη που μου έχει πάρει τα μυαλά. Μάλλον κάνω καλά τη δουλειά μου, εξου και τα χαμόγελα των μαμάδων στο δρόμο.

Μη μου πεις τίποτα για παιδική μόδα…Τα ξέρω όλα. Ξέρω απέξω μαγαζιά, τιμές, τάσεις, τί νούμερο φοράει το κάθε παιδί και σε ποια ηλικία. Όταν βγαίνουμε έξω με την κόρη μου, φοράει ασορτί ρούχα με μανό και νιώθω κι εγώ σαν… πριγκιποπούλα δίπλα της.

Μέχρι να γεννηθεί η κόρη μου δεν είχα ιδέα πώς είναι να αγαπάς τόσο. Υπάρχει μια μίξη διαφόρων συναισθημάτων: φόβος για το άγνωστο, μια αίσθηση έντονης υπερηφάνειας που μερικές φορές κάνει την καρδιά μου να θέλει να εκραγεί, αγάπη, αισιοδοξία…Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή που η ζωή μου άλλαξε για πάντα προς το καλύτερο: Ήταν 2:16 στις 16/11/2011.

«Το παιδί θέλει τη μάνα του»

Στα μόλις 6 χρόνια ζωής της κόρης μου δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές τα τελευταία 4 χρόνια από τότε δηλαδή που η κόρη μου και εγώ είμαστε μόνοι μας μετά τη φυγή της μητέρας της με έχουν ρωτήσει: «Πώς τα καταφέρνεις;»

Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές μου έχουν πει “κάθε κοριτσάκι χρειάζεται τη μαμά του”.

Αμφιβάλλω διαρκώς αν τα κάνω όλα σωστά, αν μεγαλώνω ένα υγιές σωματικά και ψυχικά παιδί, που μεγαλώνοντας δεν θα γίνει πρώτη είδηση επειδή σκοτώνει ζωάκια ή επειδή μπήκε σε κανένα σχολείο οπλισμένη….Αν είμαι αρκετά καλός και ικανός μιας και στα πρώτα χρόνια της ζωής της κόρης μου είχα δευτερεύοντα ρόλο στην ανατροφή της.

Ξαφνικά νιώθω μια απίστευτη αίσθηση ευγνωμοσύνης απέναντι στους γονείς και τα αδέρφια μου για όσα έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν για μένα. Μπήκα βλέπεις στο χορό και χορεύω. Ανησυχώ ωστόσο καθημερινά αν η κόρη μου θα γίνει αποδεκτή από τα άλλα παιδιά και θα κάνει φιλίες. Μεγαλώνει σε μία μονογονεϊκή οικογένεια και «κύριος» γονιός δεν είναι η μητέρα, αλλά ο πατέρας…

Άραγε οι άλλες μαμάδες καταλαβαίνουν πόσο άβολα αισθάνομαι, όταν πηγαίνω το παιδί μπαλέτο; Βλέπουν πόσο άσχημα αισθάνομαι όταν την πηγαίνω στο σχολείο και δεν μπορώ να μιλήσω μαζί με τις άλλες μαμάδες; Ξέρουν πόσο φοβάμαι μην αποτύχω και με βάλουν όλοι στην άκρη;

«Το παιδί θέλει τη μάνα του»

Από την αρχή αγάπησα κάθε στιγμή της κόρης μου. Σήκωμα τη νύχτα για γάλα, πάνες, μπάνιο. Ακόμα, μέχρι σήμερα, υπάρχουν νύχτες που κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού της και την παρακολουθώ να κοιμάται. Δακρύζω από συγκίνηση και αναρωτιέμαι πώς θα τα καταφέρω να δημιουργήσω έναν τέλειο μικρό άνθρωπο.

Θα έρθει η στιγμή που θα τη μάθω να πηγαίνει μόνη της σχολείο, να κολυμπάει, να κάνει ποδήλατο. Εκείνη καλά θα είναι, εγώ δεν ξέρω. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι τί θα φέρει το μέλλον. Φοβάμαι μην καταστρέψω το ίδιο μου το παιδί.

Οι άνθρωποι γύρω μας την επαινούν για τους καλούς της τρόπους και πόσο χαρούμενη και σίγουρη για τον εαυτό της δείχνει. Στο σχολείο οι δάσκαλοι με διαβεβαιώνουν ότι καλύτερη δουλειά δεν θα μπορούσα να είχα κάνει.

Κάθε βράδυ η κόρη μου έρχεται στο κρεβάτι μου και πολλές φορές μας παίρνει εκεί ο ύπνος αγκαλίτσα. Άλλες μαμάδες μου λένε ότι δεν πρέπει να την αφήνω να το κάνει αυτό και ότι ήδη είναι αρκετά μεγάλη στα έξι της για να κοιμάται μόνη της. Αν πήγαινε στο κρεβάτι της μαμά της, όλοι θα λέγαμε τί γλυκό, τί ωραίο, τί χαριτωμένο. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει όλο αυτό, οπότε προσπαθώ να το χαρώ. Δεν ξέρω πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα το κάνει και θέλω να το απολαύσω όσο προλαβαίνω.

Η καθημερινότητα μαζί της είναι μοναδική. Και μου λες μετά «Το παιδί θέλει τη μάνα του». Καλή και η αγάπη της μάνας αλλά μη σνομπάρουμε την αγάπη του πατέρα. Αν μπορεί να αντικατασταθεί; Άνετα. Το βλέπετε και μόνοι σας.

Οι μπαμπάδες δεν διαφέρουν από τις μαμάδες τουλάχιστον οι περισσότεροι. Έχουμε ακριβώς τους ίδιους φόβους και όνειρα για τα παιδιά μας, όπως οι μαμάδες.

Όπως εμπιστευόμαστε έναν άντρα αστυνομικό, έτσι εμπιστευόμαστε και μια γυναίκα αστυνομικό. Η ισότητα έχει μπει από χρόνια στη ζωή μας και πολύ καλά κάνει. Αν θέλουμε, ωστόσο η ισότητα αυτή να υφίσταται και να μην είναι «λόγια του αέρα» οφείλουμε τουλάχιστον να παραδεχτούμε ότι ένας πατέρας μπορεί να κάνει εξίσου καλή δουλειά με τη μητέρα.

Οι γυναίκες δεν πρέπει να αισθάνονται ότι τα παιδιά τους έχουν δεύτερης ποιότητας ανατροφή, όταν μεγαλώνουν με τους μπαμπάδες τους. Αντίθετα πρέπει να τους υποστηρίζουν και να τους ενθαρρύνουν.

Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, ούτε κάτι το εξωπραγματικό. Είμαι γονιός, είμαι μπαμπάς και μεγαλώνω μόνος μου την κόρη μου. Δεν είμαι babysitter, είμαι ένας πατέρας που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με ένα μωρό στην αγκαλιά του, μόνος, χωρίς βοήθεια.

Δεν θυσιάζω τίποτα για το παιδί, δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να θυσιάσω. Η ζωή μου είναι καλύτερη κάθε λεπτό, κάθε μέρα, επειδή η κόρη μου δίνει νόημα και σκοπό σε ό, τι κάνω. Αυτό το 6χρονο «παπαγαλάκι» μεγαλώνει εμένα αντί να μεγαλώνω εγώ αυτή. Παρακολουθεί και το μάτι της «κόβει» τα πάντα, γι’ αυτό και πρέπει να είμαι προσεκτικός σε ό, τι κάνω και σε ό, τι λέω.

Τα καλά νέα είναι ότι αργά μεν, αλλά τα πράγματα αλλάζουν. Οι διαφημίσεις προβάλλουν όλο και περισσότερους μπαμπάδες σε διαφημίσεις για σούπερ μάρκετ, ψώνια, μπαμπάδες μαζί με τα παιδιά τους σε διάφορες δραστηριότητες…Όλοι πρέπει να υποστηρίζουμε και να σεβόμαστε τον εκπληκτικό ρόλο του πατέρα ανεξάρτητα αν είναι μόνος ή αν έχει σύζυγο.

Πηγή: mamamia.com.au