Δεν θέλουμε παιδιά-νικητές αλλά παιδιά-καλούς «χαμένους»

Αν κάτσεις να σκεφτείς πόσα ρητά υπάρχουν από τα πολύ παλιά χρόνια για τους νικητές και τους ηττημένους, τότε θα καταλάβεις πόση μεγάλη σημασία δίνει η κοινωνία μας στο «Νικητής VS Χαμένος» και κυρίως πώς αντιμετωπίζει (η κοινωνία και εμείς) το αποτέλεσμα.

Συχνά εμείς οι γονείς, στην προσπάθειά μας να αποφορτίσουμε το παιδί ή να το προστατέψουμε από τη θλίψη, το αφήνουμε να κερδίζει. Μια τέτοια πράξη ωστόσο, μακροπρόθεσμα το ζημιώνει. Έχω κι εγώ ένα παιδί που δεν του αρέσει να χάνει κι έπεσα κι εγώ στην παγίδα του τύπου «τον αφήνω να κερδίζει για να νιώσει δυνατός». Τελικά όμως τον αποδυνάμωνα.

Γιατί, όταν ήρθε η ώρα να πάει νηπιαγωγείο και φέτος πρώτη δημοτικού και κοινωνικοποιήθηκε περισσότερο, είδε πως η ζωή εκεί έξω είναι εντελώς διαφορετική, και πως ναι θα χάσει όχι μία, αλλά πολλές φορές. Μάλιστα άρχισε μετά από λίγο καιρό να με παίρνει χαμπάρι ότι τον άφηνα να κερδίζει και είχαμε μεγαλύτερα δράματα απ’ ό,τι αν έχανε τελικά. Εξάλλου, αν δεν μάθει να χάνει, πώς θα βγει στη ζωή, εκεί που όλοι είμαστε λίγο πολύ ηττημένοι;

Στην αληθινή ζωή δεν γίνεται να κερδίζεις συνέχεια, δεν είναι υγιές. Ο γονιός οφείλει να προετοιμάζει το παιδί του ώστε όταν ενηλικιωθεί να μπορεί να αντιμετωπίσει τις απώλειες και τις δυσκολίες της ζωής και όχι να το «χαϊδεύει». Τρόποι φυσικά υπάρχουν πολλοί και όχι μόνο απλώς να μην αφήνεις το παιδί να κερδίζει.

Εκτός από αυτό, ένας άλλος δοκιμασμένος τρόπος, είναι τα βιβλία. Παραδείγματα και ιστορίες κατανοητές για την ηλικία του παιδιού και προσαρμοσμένες στη πραγματικότητά του.
Ψάχνοντας λοιπόν βιβλία γι’ αυτόν τον σκοπό, καταλήξαμε στις εκδόσεις Μεταίχμιο και συγκεκριμένα στους τίτλους “Θέλω να κερδίζω”, “Δε θέλω να παίξω όμορφα”, “Με νευριάζουν όλα” και “Τι σε απασχολεί;”.

Στο βιβλίο “Θέλω να κερδίζω” διαβάζουμε για την Μπέλα, ένα κορίτσι που όποτε έχανε θύμωνε. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ιστορίες των βιβλίων όπου οι πρωταγωνιστές κερδίζουν και όλοι τούς συγχαίρουν, σε αυτή την ιστορία η ηρωίδα μας όχι μόνο δεν κερδίζει στον διαγωνισμό αλλά χαίρεται κιόλας που συμμετείχε. Και μάλιστα οι φίλοι τη συγχαίρουν γι’ αυτό.

Στο βιβλίο “Δε θέλω να παίξω όμορφα“, ήρωας είναι ο Φιν. Ένα αγόρι που δεν βοηθάει τους συμμαθητές του, δεν είναι ευγενικό και κάνει τους άλλους να νιώθουν άσχημα. Ώσπου μια μέρα, έρχεται εκείνος στη θέση όσων κορόιδευε και εκεί το πράγμα… αλλάζει. Όπως και η συμπεριφορά του. Είναι ουσιαστικά ένα βιβλίο που συνδέεται με το “Θέλω να κερδίζω” και μαθαίνει στο παιδί το γνωστό “ό,τι δίνεις, παίρνεις”.

Στο βιβλίο “Με νευριάζουν όλα” ήρωας είναι ο Σαμ. Ένα θυμωμένο παιδί που το εκνευρίζουν όλα. Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, το παιδί μαθαίνει τεχνικές να διαχειρίζεται τα νεύρα του και τον θυμό του όποτε χάνει σε ένα παιχνίδι ή όποτε πρέπει να φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει αλλά και να διαπιστώνει τα οφέλη που έχει η ήρεμη και πολιτισμένη στάση ζωής.

Το βιβλίο που λάτρεψα ωστόσο ήταν το “Τι σε απασχολεί;“. Ένας απίστευτος οδηγός για το πώς μπορεί το παιδί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, τι να κάνει όταν π.χ. αλλάξει σχολείο, τσακωθεί με κάποιον φίλο του, δει κάτι τρομακτικό στην τηλεόραση ή μαλώσουν οι γονείς του αλλά και πώς να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Είναι σαν να έχεις έναν ψυχολόγο στο σπίτι σου.

Με τον Γιώργο το διαβάζουμε κάθε βράδυ εδώ και 10 μέρες και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ, μιας και έχουμε ένα θέμα με τον ύπνο τελευταία αλλά και με τη διαχείριση συναισθημάτων. 

Τα παραπάνω βιβλία συνδέονται μεταξύ τους καθώς και τα τέσσερα αφορούν την ομαδικότητα, το παιχνίδι, τη διαχείριση θυμού όταν κάτι δεν μας αρέσει, τις κοινωνικές δεξιότητες και τεχνικές για να διαχειριστεί το παιδί τα συναισθήματά του και να μπορέσει να ενσωματωθεί στην κοινωνία ως αυριανός ενήλικας, βγαίνοντας αλώβητο από αυτή τη μετάβαση.

Δεν είναι παράξενο που αρκετοί ενήλικες γύρω μας είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί και μπορούν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να κερδίσουν σε οποιονδήποτε τομέα (επαγγελματικό, προσωπικό κλπ.) όπως δεν είναι πρωτότυπο που πολλοί ενήλικες δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους.

Αυτοί οι ενήλικες είναι παιδιά που δεν έμαθαν να χάνουν επειδή οι γονείς τους φοβόντουσαν ότι θα τα πληγώσουν. Κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσουν μεγαλύτερες και πιο μόνιμες “πληγές” στον χαρακτήρα και στη συμπεριφορά τους και κατ΄επέκταση στους γύρω τους. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι θύτες ενδοοικογενειακής βίας είναι παιδιά που δεν έμαθαν να χάνουν.

Ένα παιδί που κερδίζει συνεχώς, μεγαλώνοντας θα μάθει πως πρέπει να είναι παντού νικητής. Κι αυτό που στ’ αλήθεια θέλουμε δεν είναι παιδιά νικητές αλλά παιδιά-καλούς “χαμένους”.

*Το παραπάνω άρθρο, αποτελεί κομμάτι της συνεργασίας μας, με τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Στο Singleparent.gr, διαλέγουμε τις εταιρείες που συνεργαζόμαστε με σεβασμό στην εμπιστοσύνη σας, και χρησιμοποιούμε τη φωνή μας, μόνο για πράγματα που μας αρέσουν και θεωρούμε ότι έχουν κάτι να σας προσφέρουν.

Σύνταξη-Επιμέλεια κειμένου: Κυριακή Χαριτάκη
Photo Credit (non product): Singleparent.gr
©Singleparent.gr copyright | All rights reserved