Μαθήματα οικονομίας από την 6χρονη κόρη μου

Χθες, τα παιδιά μου και εγώ μαζί με άλλους φίλους και τον αδελφό μου, περάσαμε τη μέρα μας, ψαρεύοντας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας πικνίκ με σάντουιτς κρέμα-τυρί-και μαρμελάδα φράουλα και απολαμβάνοντας την πανέμορφη ανοιξιάτικη μέρα.

Κάποια στιγμή η 6χρονη κόρη μου η Έλενα, εμφανίστηκε με ένα λεπτό πράσινο φύλλο, που πάνω του καθόταν μια πασχαλίτσα, μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι νερού. Αποφάσισε να βγάλει λίγα κέρματα και πήγαινε από παρέα σε παρέα για να πουλήσει το εύρημα της.
“Θέλετε να αγοράσετε μια πασχαλίτσα; 3 ευρώ!” έλεγε εκπλήσσοντας τους γύρω της.

Όταν η προσπάθεια της αποδείχτηκε άκαρπη, η Έλενα δεν απογοητεύτηκε ούτε κατηγόρησε τους “πελάτες”. Αντίθετα, αντικατέστησε το προϊόν της με ένα μικρό, πλαστικό κόκορα που βρήκε στο χορτάρι.

«Θέλετε να αγοράσετε το κοτόπουλο μου;» ρώτησε τους λουόμενους που έριξαν μια ματιά πάνω από τον ώμο της, ψάχνοντας για τους γονείς της. Οι απορρίψεις δεν την σταμάτησαν. Συνέχισε να ρωτάει.

Ο αδελφός μου και εγώ, παρακολουθούσαμε το σόου από μακριά, χαχανίζοντας με τα συγχυσμένα βλέμματα των μελλοντικών πελατών και την ακλόνητη Έλενα. Μετά από μερικές ανεπιτυχείς πωλήσεις,  γύρισε πίσω και εγώ με τον αδερφό της, θελήσαμε να την εκπαιδεύσουμε στις πωλήσεις: “Εντάξει, αν δεν μπορείτε να πληρώσετε 3 ευρώ, πώς θα σας φαινόταν αν δίνατε 2 ευρώ;” ή “η κανονική τιμή είναι 3 ευρώ αλλά επειδή σας αρέσει τόσο πολύ  θα  σας το δώσω  για 2 ευρώ!” και εκείνη  με βεβαιότητα σηκώθηκε για να προσπαθήσει ξανά.

Παρατηρήσαμε ότι απέφευγε μια μεγάλη παρέα από 20ρηδες, που  γελούσαν και έπιναν μπύρα. Αλλά αισθάνθηκα πως αυτοί θα ήταν η ευκαιρία της Έλενα και την ενθάρρυνα να κάνει την κίνηση.

Στάθηκε στην άκρη για λίγα λεπτά. Ήταν ντροπαλή για πρώτη φορά εκείνο το απόγευμα. Όταν δίστασε και κοίταξε πίσω σε μένα, της χάρισα ένα μεγάλο χαμόγελο και ένα ενθαρρυντικό νεύμα με τα μάτια, να συνεχίσει. Και έτσι έκανε ένα σίγουρο βήμα προς τα εμπρός και είπε “Θα θέλατε να αγοράσετε το κοτόπουλο μου;”

“Τι το ιδιαίτερο έχει το κοτόπουλο σου;” ρώτησε μια γυναίκα.
“Κάνει ένα θόρυβο” δήλωσε η Έλενα, πιέζοντας το παιχνίδι. Εκείνο έτριξε.
“Ποιο είναι το όνομά σου;”
“Έλενα”, απάντησε.
“Πόσο κάνει;” ρώτησε ένας αθλητικός τύπος που καθόταν δίπλα σε μια όμορφη ξανθιά.
“3 ευρώ” είπε η Έλενα.

Και από  το γκαζόν είδαμε ένα χέρι να εκτινάσσεται κουνώντας τρία κέρματα του ενός ευρώ. Φωνές  συγχαρητήριων ακούστηκαν από την υπόλοιπη ομάδα. Ο πελάτης επέμεινε η Έλενα να ποζάρει στο iPhone για μια φωτογραφία μαζί του, κρατώντας το κοτόπουλο. Η Έλενα, γύρισε πίσω στην οικογένειά της, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Το υπόλοιπο απόγευμα το πέρασε σκεπτόμενη άλλους τρόπους που θα μπορούσε να βγάλει χρήματα. Εμείς προτείναμε  ένα περίπτερο με σπιτική λεμονάδα και μιλήσαμε για την τοποθεσία και τα καθαρά κέρδη. Αποφάσισε ότι το σπιτικό ποτό θα είναι πιο νόστιμο αλλά και πιο ακριβό και θα χρειάζεται μεγάλη προεργασία. Η σκόνη θα έχει άσχημη γεύση. Αλλά το τεχνητό ποτό με μια φρέσκια φέτα λεμόνι θα ήταν ένας καλός συνδυασμός. Ακόμα και ο αδελφός , συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό της και πρότεινε: “Το βρήκα! Εγώ θα βάζω την λεμονάδα και εσύ θα την μοιράζεις στον κόσμο!”.

Ως γονέας ήμουν ικανοποιημένη που τα μαθήματα επιχειρήσεων που δίδαξα το παιδί μου έπιασαν τόπο. Αλλά ως επιχειρηματίας εμπνεύστηκα.

Μπροστά μου είχα ένα παιδί που κατάλαβε τα βασικά μαθήματα των επιχειρήσεων και δεν πήρε την απόρριψη προσωπικά. Όταν απέτυχε, προσπάθησε και πάλι. Κατάλαβε πως όταν ένα προϊόν δεν κινείται, δοκιμάζεις ένα  άλλο. Όταν κόλλησε, δέχτηκε προτάσεις και συμβουλές. Και, πάνω απ’όλα, το διασκέδασε. Όπως δηλαδή θα έπρεπε όλοι οι ενήλικες να αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας και το χρήμα.

Πηγή: http://www.wealthysinglemommy.com/