Η σύντροφός μου δεν έχει πάρει διαζύγιο. Το παιδί μου έχει το επώνυμο του συζύγου της και η ίδια μου απαγορεύει κάθε επικοινωνία

Το τέκνο άνευ γάμου δύναται να αναγνωριστεί εξωδίκως ενώπιον συμβολαιογράφου, εφόσον όμως συναινεί η μητέρα. Στην πράξη πολλές φορές ένα τέκνο λαμβάνει το επώνυμο του νομίμου συζύγου (όχι δηλαδή του πραγματικού-βιολογικού πατρός, αλλά του φαινομένου λόγω γάμου), διότι υφίσταται το τεκμήριο γεννήσεως του τέκνου εντός γάμου. Δηλαδή, εφόσον ένα τέκνο γεννάται εντός γάμου, που δεν έχει δηλ. λυθεί και δεν έχει περάσει και κάποιο διάστημα από την λύση του (300 ημέρες), τότε το τέκνο θεωρείται ότι είναι του συζύγου, έστω και αν άλλος είναι ο βιολογικός πατέρας. Ο Νόμος, επειδή η πατρότητα δεν αποδεικνύεται με τον τοκετό, όπως για την μητέρα, θέτει κάποια τεκμήρια, ώστε να επιλύσει τέτοιου είδους προβλήματα και να απαλλάξει τους συζύγους από περιττές διαδικασίες αναγνώρισης των τέκνων τους κ.τ.λ. (διότι, εάν δεν υπήρχε αυτό το τεκμήριο, θα έπρεπε σε κάθε ζεύγος να υπάρχει -παρόλον τον γάμο- και αναγνώριση του τέκνου, πρόσθετες χρονοβόρες και χρηματοβόρες διαδικασίες  κ.ο.κ.).

Συνεπώς, στην περίπτωση που το τέκνο δεν είναι του συζύγου και δεν έχει αναγνωριστεί πρέπει αναγκαστικώς να επιδιωχθεί δικαστικώς η προσβολή της πατρότητος του συζύγου και να αναγνωριστεί ότι το τέκνο είναι βιολογικό τέκνο του ανδρός, που η μητέρα είχε σαρκικές σχέσεις το κρίσιμο διάστημα της συλλήψεως.

Η προθεσμία όμως ποικίλλει, αναλόγως ποιος ζητεί την προσβολή της πατρότητας. Ο βιολογικός πατέρας του τέκνου έχει προθεσμία δύο έτη από τον τοκετό για να προσβάλλει την πατρότητα, αλλιώς στην δεδομένη περίπτωση, επειδή η μητέρα δεν συνεργάζεται, μπορεί να το πράξει το τέκνο έως και ένα έτος μετά την ενηλικίωσή του, ήτοι μετά τα 18 του έτη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο βιολογικός πατέρας, επειδή το τέκνο είναι έξι ετών και επομένως έχουν παρέλθει έξι έτη από τον τοκετό, δεν δύναται να προσβάλλει την πατρότητα του συζύγου-φερομένου πατρός.

Θεωρητικά δύνανται να το πράξουν οι παππούδες του τέκνου-γονείς του συζύγου και φερομένου πατέρα, εάν αυτός έχει πεθάνει χωρίς να έχει χάσει το δικαίωμα της προσβολής, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίσταται πρακτικό έδαφος εφαρμογής.

Επομένως στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο πατέρας που επιθυμεί να αναγνωριστεί ότι το τέκνο είναι δικό του θα πρέπει να επιδιώξει την δικαστική αναγνώριση της πατρότητος του (όχι την προσβολή της πατρότητος του συζύγου και φερομένου πατρός, αφού δεν είναι εφικτό κατά τα ανωτέρω) επιδίδοντας εξώδικο στην μητέρα, προκειμένου να αναγνωριστεί εξωδίκως το τέκνο ενώπιον συμβολαιογράφου και εφόσον εκείνη αρνηθεί (όπως φαίνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση), εντός δύο ετών από την άρνηση της,  να επιδιώξει δικαστικά την αναγνώριση της πατρότητός του. Όσον αφορά την προσωρινή άσκηση του δικαιώματος επικοινωνίας του, εφόσον αποδεικνύεται με κάποιο αποδεικτικό μέσο (στην συγκεκριμένη περίπτωση το καλύτερο θα ήταν αποτέλεσμα ελέγχου γενετικού υλικού -dna), τότε δύναται να αιτηθεί με ασφαλιστικά μέτρα την προσωρινή επιδίκαση επικοινωνίας, έως ότου εκδοθεί απόφαση επί της αγωγής αναγνώρισης πατρότητας.

Βέβαια, να τονισθεί ότι, εφόσον ξεκινήσουν τέτοιες διαδικασίες, η μητέρα μπορεί να αξιώσει από τον πατέρα να καταβάλλει διατροφή υπέρ του τέκνου, για το οποίο ζητείται η αναγνώριση, οπότε, πρέπει και αυτή η παράμετρος να σταθμιστεί, προκειμένου κάποιος να καταλήξει σε σίγουρη απόφαση περί των δεουσών ενεργειών.