Ο σύντροφός μου, με πιέζει να δίνω τα παιδιά στον πατέρα τους. Τον χώρισα αλλά φοβάμαι μη μείνω μόνη

Καλημερα σας.
Είμαι διαζευγμενη με δίδυμα 12 ετών. Εχω την επιμέλεια των παιδιων.
Ο συντροφος μου με πιεζει να τα δίνω 2 φορές τον μηνα όπως γράφει το διαζυγιο, στον πατερα τους.
Τα παιδια όμως δεν θέλουν να πηγαινουν γιατί δεν αισθάνονται εκεί καλά.

Και ο συντροφος δεν θέλει να έρχεται σπιτι μου όταν βρίσκονται τα παιδια . Ειδικά όταν είναι το ΣΚ που θα τα έπαιρνε ο πατερας τους. Δυστυχως αναγκάστηκα να του πω να χωρίσουμε χθες, γιατί δεν υπήρχε τρόπος να βλεπόμαστε και δεν μου άρεσε ο εκβιασμός αυτός..!! Αποφάσισα να διαφυλάξω την ψυχική ηρεμία των παιδιων μου, από το να κρατήσω αυτήν την σχέση που πραγματικα μου εδινε πολυ χαρά ( έστω τις λίγες φορές που είχαμε φτάσει να βλεπόμαστε) .

Είχαμε μια πολυ ερωτικη συναισθηματική σχέση. Είχε μείνει αρκετές φορές σπιτι μου και γενικά δεν έδειχνε να έχει τόσο μεγάλο θεμα με τα παιδια.
Μετά από 2,5 χρόνια σχέσης χωρίσαμε χθες. Δεν ήθελε να συγκατοικήσουμε ,να αναλάβει ευθύνες και να βοηθά στην επίλυση προβληματων που δημιουργούνταν μέσα στο σπίτι( δεν του ζητουσα κάτι τέτοιο) . Παρολο που υποχώρησα να έρχεται μόνο 2-3 φορές την εβδομάδα.
Για εκείνον ηταν αρκετό να βλεπόμαστε 2-4 μέρες τον μήνα.. Για μένα τελικά όχι.. Είχα την ανάγκη να βλεπόμαστε περισσοτερο.
Έκανα καλά;

Πέρσι που είχαμε χωρίσει παλι για 3,5 μήνες ειχα τρελαθει απ την στεναχώρια μου.. Γενικά δεν μ άρεσει να είμαι μόνη μου και να σηκώνω και όλο το φορτίο του μεγαλωματος των παιδιων.
Χώρισα παρολο που είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του, και πιστευω κι εκείνος, μήπως και ανοίξω τον δρόμο να βρεθεί κάποιος με τον οποίο να εχω μια πιο στενή σχέση και όχι.. ολίγον σχέση.
Το ρίσκαρα… Μπορεί να μείνω και για παντα μόνη μου… Τρέμω στην ιδέα.. Είμαι 49 χρονων με πολυ όρεξη για ζωή..

Ποιά είναι η γνώμη σας;

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπητή φίλη του singleparent,

θα ήθελα να ξεκινήσω την απάντησή μου στο ερώτημα σου πως δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη αλλά να σε κάνω να σκεφτείς/ αναρωτηθείς κάποια πράγματα.
Θα ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος προς την αρχή.
“Χώρισα παρολο που είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του, και πιστευω κι εκείνος, μήπως και ανοίξω τον δρόμο να βρεθεί κάποιος με τον οποίο να εχω μια πιο στενή σχέση και όχι.. ολίγον σχέση.

Το ρίσκαρα… Μπορεί να μείνω και για παντα μόνη μου… Τρέμω στην ιδέα.. Είμαι 49 χρονων με πολυ όρεξη για ζωή..”
Αυτά τα λόγια πιο πάνω είναι δικά σου και θα τολμούσα να πω πω διακατέχονται μόνο από φόβο.
Φόβο για την ηλικία σου, φόβο ότι μεγαλώνεις, φόβο ότι θα μείνεις μόνη για πάντα. φόβος για τον έρωτα που νιώθεις, φόβος για την σχέση που θα έρθει αν θα είναι πλήρους ή μερικής απασχολήσης.

Αλήθεια όλοι αυτοί οι φόβοι σε απασχόλησαν ποτέ;
Σε έκαναν ποτέ να αναρωτηθείς γιατί φοβάσαι όλα τα παραπάνω και ίσως και άλλα που δεν φαίνονται στο κείμενό σου;
Για ποιο λόγο σε τρομάζει η μοναξιά; Τι σημαίνει αυτή για εσένα ;
Πώς ορίζεις και προσιορίζεις τις σχέσεις;
Έχεις κάνει ανασκόπηση των σχέσεων σου να δεις αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς;
Κάνεις σχέσεις για την συντροφικότητα ή για να μην νιώθεις μόνη;

Προφανώς σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, εσύ και ο σύντροφός σου ορίζετε και προσδιορίζετε διαφορετικά τις σχέσεις και αυτό ίσως να είναι ένα κομμάτι που δεν επιτρέπει να συγχρονιστείτε και να πορευθείτε όπως θα θέλατε.
Προφανώς και δεν είναι κομψό να νιώθεις παραμελημένη από τον σύντροφό σου λόγω των παιδιών σου, αλλά σε αυτό το σημείο μήπως θα χωρούσε μια συζήτηση με τα παιδιά σου για τη σχέση τους με το μπαμπά τους; Τι είναι αυτό που τα κάνει να μην θέλουν να περνούν χρόνο μαζί του;
Έχεις μιλήσει ποτέ μαζί τους για το ρόλο σου ως γυναίκα παράλληλα με το ρόλο σου ως μητέρα;
Έχεις επιτρέψει στα παιδιά σου ότι κι εσύ σαν άνθρωπος και γυναίκα έχεις ανάγκες, έχεις αδυναμίες, ανασφάλειες, ανάγκη από ξεκούραση;
Ή ανήκεις σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που παρουσιάζεσαι στα παιδιά ως υπεράνθρωπος;
Προσωπικά, τείνω να πιστεύω πως αυτό κάνεις μιας και λες πως χώρισες για την ηρεμία και ισορροπία των παιδιών παρά τη χαρά που έπαιρνες έστω και σε λίγες στιγμές.
Που είσαι σε όλο αυτό;

Ξανα λέω πως η στάση του συντρόφου σου δεν είναι κομψή, όμως ο εχθρός θεωρώ στη σχέση σας και στη ζωή σου είναι ο φόβος της μοναξιάς.
Θα σου έλεγα να το δεις, να το ψάξεις, να επανατοποθετηθείς και θα δεις πως δεν έχει καμία που είσαι 49 χρόνων (άσε που είσαι νεότατη και πολύ καλά κάνεις κι έχεις ενέργεια για ζωή, απλά πρέπει να ζήσεις κι όχι να ζεις για να φοβάσαι).

Με εκτίμηση,

Με εκτίμηση,

Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!