Ο άντρας μου γκρινιάζει για τα πάντα και δεν βοηθάει πουθενά στο σπίτι. Έχω κουραστεί ψυχολογικά, τί να κάνω;

Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να “μοιραστώ τον πόνο μου”.

Είμαι μια παντρεμένη μαμά ενός κοριτσιού 2,5 χρονών και ενός αγοριού 7 μηνών (εγώ είμαι 29 και ο σύζυγος μου 32). Τελευταία σκέφτομαι το διαζύγιο καθημερινά. Προβλήματα υπήρχαν και πρίν τον γάμο μας αλλά τον τελευταίο καιρό οι τσακωμοί και οι διαπληκτισμοί έχουν γίνει ρουτίνα και τα παιδιά ακροατές στο θέατρο του παραλόγου. Ο σύζυγος μου παραπονιέται κυριολεκτικά για τα πάντα, για τον φορτιστή που είναι στο τραπέζι, για τα παιχνίδια των παιδιών που είναι στο πάτωμα, για την μια συγκεκριμένη φανέλα που δεν έχει πλυθεί που είναι στα άπλυτα 2 μέρες, για το τραπεζάκι που έχει σκόνη γιατί δεν πρόλαβα να το σκουπίσω, για το φαγητό ότι βαρέθηκε να τρώει “τα ίδια και τα ίδια” για τις σπατάλες μου στην υπεραγορά (πανιά, μωρομάντηλα, γάλα, ψωμί κτλ, είναι σπατάλη αυτά;), για την τηλεόραση 70 ιντζών και το playstation 5 που θέλει να αγοράσει αλλά δεν μπορεί γιατί είναι σπάταλη η γυναίκα του, για το ότι κλαίνε τα παιδιά, για το ότι δεν κάνει πράγματα για τον εαυτό του γιατί μας βάζει εμάς πάνω από τις δικές του ανάγκες (έχει δικό του δωμάτιο-γυμναστήριο, έχει αλλάξει 5 αυτοκίνητα σε διάστημα 4 χρόνων, σχολάνει κάνει γυμναστική και μπάνιο και θα καθίσει στον καναπέ να δει τηλεόραση, αγοράζει τις βιταμίνες του και τις πρωτείνες του σε μηνιαία βάση).

Μου την σπάει πολύ όταν μου λέει οτι δεν κάνει πράγματα για τον ίδιο, ότι δουλεύει σαν το σκυλί όλη μέρα και δεν μπορεί να χαλαρώσει όταν έρθει σπίτι γιατί κλαίνε τα παιδιά κτλ. Επίσης συχνός λόγος τσακωμών είναι το ότι δουλεύω μέχρι το μεσημέρι και παίρνω μόνο 800 ευρώ τον μήνα ενώ εκείνος παίρνει πολύ περισσότερα και “δεν μας φτάνουν γιατί είμαι σπάταλη” (σημείωση φυλάει το πιο λίγο 300 ευρώ τον μήνα). Επίσης σχεδόν καθημερινά παραπονιέται “πως γίνεται να είσαι σπίτι στις 14 και να μην προλαβαίνεις να κάνεις τις δουλειές του σπιτιού, άλλες γυναίκες σχολάνουν στις 17 και είναι και περιποιημένο το σπίτι, και έχουν φαγητό έτοιμο, και..” και και πάει λέγοντας.

Να σημειώσω οτι δεν έχω βοήθεια στο σπίτι τα απογεύματα ούτε για μαγείρεμα ούτε για πλύσιμο ρούχων ούτε για καθάρισμα, για τίποτα από μαμά ή κάποιο άλλο πρόσωπο (ο σύζυγος μου κάποιες φορές με βοηθάει, ειδικά σαββατοκυρίακο, δεν έχω θέμα σε αυτόν τον τομέα, και θα μαγειρέψει και θα πλύνει πιάτα φτάνει να είναι στις καλές του). Σας γράφω γιατί έχω αρχίσει και σκέφτομαι μήπως εγώ έχω το θέμα τελικά και έχει δίκαιο για αυτά που παραπονιέται, έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά να σκέφτομαι τι θα πω, πότε να το πώ, πώς να το πώ για να μην το πάρει στραβά και αρχίσει τις ειρωνίες κτλ, επίσης έχω κουραστεί να τρέχω συνεχώς για να είναι το σπίτι περιποιημένο, να ξυπνάω από τις 5 κάθε μέρα και να γίνεται 22.00 την νύκτα για να καθίσω σαν άνθρωπος να πιώ κάτι στον καναπέ και να δω λίγη τηλεόραση και να μην έχω τον σεβασμό και την εκτίμηση που πιστεύω αξίζει κάθε μάνα και κάθε γυναίκα να έχει από τον σύζυγο της.

Συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπητή φίλη του singleparent,

καταλαβαίνω όλο αυτό που βιώνεις. έχεις δύο πολύ μικρά παιδάκια. Μάλιστα το μικρό σου δεν είναι και πολύ καιρός που το έφερες στον κόσμο και ακόμα το σώμα και οι ισορροπίες σου είναι σε “πανικό”.
Όμως αυτός ο πανικός είναι αναμενομένος και η κάθε γυναίκα παίρνει το χρόνο της για να επανέλθει το σώμα (βλέπε ορμόνες) και η νέα τάξη πραγμάτων ως προς τους χρόνους και το πρόγραμμα.
Σε αυτό όμως δεν είσαι μόνη, υπάρχει και ο σύντροφος, που σύμφωνα με τα λεγόμενά σου είναι αρκετά επικριτικός μαζί σου.
Όμως, αυτό που εμένα με προβληματίζει και από ό, τι καταλαβαίνω κι εσλενα την ίδια, είναι πως τα προβλήματα υπήρχαν και πριν το γάμο σας, πριν την έλευση των παιδιών σας.
Εφόσον υπήρχαν αυτά τα προβλήματα τι σε έκανε να πιστεύεις και να ελπίζεις (και εξακολουθείς) ότι εκείνος θα αλλάξει;
Ο γάμος ή και τα παιδιά δεν είναι απαραίτητο ότι καλλιεργουν διάφορες αρετές όπως πχ το σεβασμό, την κατανόηση, την εμπιστοσύνη κλπ.
Δεν ισχύει δηλαδή η πεποιθήση ότι μετά το γάμο ο χ άνθρωπος θα στρώσει ή μετά τα παιδιά θα ηρεμήσει ή ό, τι άλλο.

Θα σου έλεγα να του μιλήσεις, να του πεις αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που σε προβληματίζουν, αυτά που δεν σου αρέσουν, τις σκέψεις περί διαζυγίου.
Κάνεις το καλύτερο που μπορείς όπως περιγράφεις, δεν χρειάζεται να χάσεις τον εαυτό σου.
Αλλά η απαντήση επιμένω πως είναι ότι τα προβλήματα υπήρχαν ακόμα και πριν το γάμο, και το ξέρεις κι εσύ.

Πες του τα όλα αυτά, πες του πως αν δεν νιώθει ο εαυτός του μέσα σε αυτό που δημιουργήσατε, κάτι πρέπει να κάνετε για να προστατεύσετε την οικογένεια αλλά και τους εαυτούς σας. Τόσο τον δικό του και αλλο τόσο τον δικό σου, το ίδιο.
Ζύγισε τα πράγματα, μίλα με ειλικρίνεια και τη σωστή στιγμή και αποφάσισε αν αξίζεις να είσαι ευτυχισμένη και πως ορίζεις την ευτυχία.

Σε φιλώ και κοιτά μέσα σου, εκεί βρίσκεται η απάντησή σου.

Με εκτίμηση,

Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!