Πένθος: Μα ακόμα δεν το ξεπέρασες;

Ημερομηνία λήξης έχουν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή. Το γάλα, τα αυγά, η μαγιονέζα, το κρέας, το ψάρι. Το πένθος όμως; Για κάποιο λόγο, το διάστημα των 6-12 μηνών, θεωρείται εύλογο για έναν άνθρωπο να πενθεί. Μετά το 6μην-12μηνο, αρχίζουν όλοι να σε κοιτάνε περίεργα και να θεωρούν ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα, απλούστατα διότι θεωρούν πως το πένθος έχει ημερομηνία λήξης. Μάιο μπαίνει στο ψυγείο, Νοέμβριο αν δεν καταναλωθεί πετιέται. Ή κάπως έτσι.

Η άποψη ότι το πένθος κρατάει 6-12 μήνες είναι μια λανθασμένη αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι κι αυτό επειδή φοβούνται τον πόνο της απώλειας. Με το να έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ελπίζουν ότι ο πόνος δεν θα κρατήσει για πολύ και ότι αν τους συμβεί, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα ανακάμψουν σχετικά γρήγορα. Όταν όμως έρχεται η ώρα να το αντιμετωπίσουν και βλέπουν πως οι προσδοκίες τους δεν έχουν καμία σχέση με τη πραγματικότητα, όχι μόνο απογοητεύονται αλλά θεωρούν ότι πράγματι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό τους. Διότι το χρονικό περιθώριο του ενός έτους που βάζει ο καθένας στο μυαλό του, συμβολίζει την ελπίδα και όχι την αλήθεια. Όταν κάποιος αγαπάει τον άνθρωπό του και ζεί μαζί του για χρόνια ώσπου πεθαίνει, δεν θα απαλύνει τον πόνο του μια συγκεκριμένη ημερομηνία στο ημερολόγιο τοίχου!

Σε πολλές περιπτώσεις, συμβαίνει το αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ακόμη μεγαλύτερο πόνο ένα με δύο χρόνια μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, διότι τότε συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης, οπότε όλα τα συναισθήματά τους, γίνονται πιο έντονα.

Έχασα τους γονείς μου, τη μητέρα μου όταν ήμουν 9 ετών και τον πατέρα μου όταν ήμουν 12 ετών. Θυμάμαι εκείνη τη προσμονή που είχα, ότι το πένθος θα κρατούσε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Έφτασα όμως 15 χρονών και δεν μπορούσα να το ξεπεράσω, ειδικά τις δύσκολες μέρες τους ζητούσα ακόμη πιο πολύ, κάτι που έκανε τους ανθρώπους γύρω μου είτε να απορούν είτε να αδιαφορούν. Κάποια στιγμή είχα δεχθεί και σχόλια όπως «Ακόμα δεν το ξεπέρασες;».  Τέτοιες αντιδράσεις με έκαναν να αμφιβάλλω για μένα. Εάν πιστεύετε κι εσείς πως το πένθος έχει ημερομηνία λήξης και, αντί για ένα χρόνο, πενθείτε για 10, θα νομίζετε ότι έχετε πρόβλημα ενώ μπορεί να μην έχετε.

Το πένθος είναι ένα μακρύ ταξίδι. Μια συναισθηματική αναπηρία με την οποία ξαφνικά αρχίζετε να ζείτε μια μέρα και κάθε μέρα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείτε να έχετε μια ευτυχισμένη ζωή αλλά η ευτυχισμένη ζωή υπό αυτές τις συνθήκες, είναι επιλογή και θέλει πολύ δουλειά.

Η συχνότητα και η ένταση του πένθους με τον καιρό πράγματι μειώνεται αλλά η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς και για το υπόλοιπο της ζωής σας, θα αισθάνεστε αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Κάθε άνθρωπος πενθεί με το δικό του ρυθμό και τρόπο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και σίγουρα δεν υπάρχει προθεσμία.  Επίσης, παίρνει και διαφορετικές μορφές. Δεν κλαίνε όλοι οι άνθρωποι στην απώλεια ενώ άλλοι κλαίνε συνέχεια. Κάποιοι για παράδειγμα το ρίχνουν στη γυμναστική ή στη δουλειά, γίνονται δηλαδή εργασιομανείς. Άλλοι μιλάνε πολύ γι’ αυτό και κάποιοι άλλοι αναζητούν τη βοήθεια ενός ειδικού. Κάθε άνθρωπος πενθεί με το δικό του τρόπο, στο δικό του χρόνο.

Εάν για χρόνια μετά την απώλεια του/τη συζύγου ή οποιουδήποτε άλλου αγαπημένου προσώπου, σκέφτεστε αυτόν τον άνθρωπο και στενοχωριέστε, μην αυτό-τιμωρείστε. Όσο η συχνότητα και η ένταση του πένθους μειώνεται, τότε σημαίνει πως το αντιμετωπίζετε. Αντιθέτως, εάν για χρόνια μετά το γεγονός, δεν αντέχετε ούτε να ακούτε το όνομα του ανθρώπου που χάσατε, κοιμάστε όλη μέρα και δεν συμμετέχετε στις καθημερινές σας δραστηριότητες, τότε αυτά τα σημάδια ίσως σας προειδοποιούν πως κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να ζητήσετε επαγγελματική στήριξη και βοήθεια.

Όμως το να πενθείτε με υγιή τρόπο και να χτίζετε τη ζωή σας σε νέες βάσεις, δεν σημαίνει πως δεν θα έχετε δύσκολες μέρες ή στιγμές. Το πένθος δεν έχει ημερομηνία λήξης και δεν τελειώνει ποτέ απόλυτα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορείτε να ζείτε μια ευτυχισμένη και παραγωγική ζωή. Γιατί ούτε η αγάπη που νιώθετε γι’ αυτόν που έφυγε, τελειώνει!

Πηγή: http://www.hellogrief.org/