fbpx

Γονιός και παιδί, πενθούν μαζί

| 22 Ιανουαρίου 2014
ADVERTISEMENT

Ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο γονιός που πενθεί είναι να γνωρίζει πώς να μοιραστεί τη θλίψη του με τα παιδιά του, που επίσης πενθούν. Για να το κάνει αυτό ο γονιός θα πρέπει να έχει ενός είδους αυτοέλεγχο τη στιγμή που ο πόνος του για το γεγονός, μπορεί να είναι εξαιρετικά οξύς. Ο γονιός πρέπει να καταλάβει ότι και το παιδί του πενθεί και για να το καταλάβει αυτό, πρέπει πρώτα να κατανοήσει την ικανότητα του παιδιού να αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα, σε συμφωνία με την ηλικία του. Βάσει της εμπειρίας μου, οι γονείς που έχουν χάσει τον/τη σύζυγό τους, ανησυχούν πολύ για το πώς τα παιδιά τους θα αντιμετωπίσουν τη θλίψη, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται. Ο γονιός δεν έχει ξεκάθαρη εικόνα για το πώς φαίνεται σε ένα παιδί ότι πενθεί και ίσως αυτό να είναι και ένα μέρος του προβλήματος. Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο πενθεί ένα παιδί.

Πρίν λίγες μέρες, μιλούσα με διάφορες χήρες μαμάδες οι οποίες θεωρούσαν ότι ένα σημάδι ότι το παιδί πενθεί είναι η έλλειψη διάθεσης για επικοινωνία. Μιλήσαμε για το πώς οι γονείς πρέπει να αλλάζουν όσο αλλάζει το παιδί και αντιμετωπίζει διαφορετικά τον θάνατο, σε κάθε φάση της ζωής του. Μία από τις μητέρες παραδέχτηκε ότι ανησυχεί τόσο πολύ για το πώς χειρίζεται η κόρη της τον θάνατο του πατέρα της, που δεν βλέπει ούτε εκτιμά όσα κάνει το παιδί όχι μόνο για τον εαυτό του και τους άλλους αλλά και για την ίδια.


ADVERTISEMENT

Πρίν πολλά χρόνια, ήρθε στο γραφείο μου ένας χήρος μπαμπάς ενός αγοριού, στην εφηβεία. Ο πατέρας αυτός ανησυχούσε που ο γιός του μιλούσε ελάχιστα για τον θάνατο της μητέρας του και για το αν ήταν πραγματικά καλά. Όταν τον ρώτησα τι έκανε στη ζωή του ο γιός του, μου είπε ότι είχε πολύ καλούς φίλους και ότι είχε αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο με επαίνους. Ωστόσο ο πατέρας αυτός επέμενε ότι ο γιός του δεν μιλούσε για την μητέρα του και ρωτούσε συνέχεια «Πώς θα ξέρω αν είναι καλά;».

Του εξήγησα λοιπόν ότι τα παιδιά μιλάνε για τις εμπειρίες και τα βιώματά τους, όποτε εκείνα νιώθουν έτοιμα. Η κόρη ενός φίλου μου που έφυγε από τη ζωή, δεν μιλούσε για τον θάνατο του πατέρα της μέχρι που μεγάλωσε και μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνώρισε κι άλλους φοιτητές μονογονεϊκών οικογενειών με παρόμοια αφετηρία και τότε ένιωσε την ανάγκη να ανοιχτεί. Περιέγραφε πόσο ευχαριστημένη ήταν η μητέρα της που επιτέλους μιλούσε για το γεγονός και τι σήμαινε για εκείνη αλλά και το ότι όλα αυτά τα χρόνια πενθούσε με τον δικό της τρόπο και ο δικός της τρόπος, ήταν η σιωπή. Ότι ήξερε πως η μητέρα της ήταν εκεί για εκείνη αλλά το κορίτσι αυτό, δεν έβρισκε τις λέξεις να εκφράσει αυτό που βίωνε και που όσο μεγάλωνε, η εμπειρία αυτή άλλαζε μαζί με την ηλικία της.

Ο πατέρας στον οποίο διηγήθηκα αυτό το παράδειγμα, έδειχνε να ανακουφίζεται. Μερικές συνεδρίες αργότερα, κατάλαβα ότι είχε επηρεαστεί από την πεποίθηση ότι αν ένα παιδί που χάνει τον γονιό του, δεν πάει σε ειδικό, τότε θα έχει πρόβλημα. Ο πατέρας αυτός έψαχνε επιβεβαίωση ότι ,παρ’ όλο που ο γιός του δεν έβλεπε ειδικό, ήταν καλά.


ADVERTISEMENT

Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς, είναι το πώς να μοιραστούν τη θλίψη τους με τα παιδιά με ουσιαστικό τρόπο. Κι ενώ ο γονιός πενθεί, φέροντας παράλληλα στους ώμους του το βάρος της ευθύνης του παιδιού, είναι εντελώς απαράδεκτη η τακτική πολλών γονιών που προσπαθούν να αναπληρώσουν το κενό της απώλειας, μέσω των παιδιών τους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν μπορεί να βοηθήσει ή να προσφέρει ανακούφιση στην οικογένεια, με έναν-κατάλληλο για την ηλικία του-τρόπο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια οικογένεια που είχε έρθει στο γραφείο μου. Οι γονείς αυτοί είχαν χάσει την 7χρονη κόρη τους και είχαν ένα ακόμη κορίτσι 5 ετών που αναστατωνόταν, όποτε έβλεπε τους γονείς του, να κλαίνε. Οι γονείς δεν προσπαθούσαν να κρύψουν τα δάκρυά τους και της εξήγησαν πως ήξεραν ότι ήταν και εκείνη πολύ λυπημένη. Επίσης της πρότειναν να έρχεται να τους παίρνει μια αγκαλιά όποτε τους έβλεπε λυπημένους, για να τους κάνει να νιώσουν καλύτερα. Επίσης της είπαν πως μπορούσε να βοηθάει στο σπίτι και μετά το φαγητό να βάζει το πιάτο της, στο νεροχύτη. Πίστευαν πως αυτό θα βοηθούσε τους ίδιους αλλά και το παιδί να αισθάνεται ότι συνεισφέρει. Έδωσαν σε ένα 5χρονο κορίτσι την «άδεια» να μιλάει για την αδερφή του που έφυγε από τη ζωή και να τη θυμάται όπως και οι γονείς του. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας πολύ λογικής λύσης σε μια δύσκολη περίοδο με μακροπρόθεσμο τέλος.

Όσο το παιδί μεγαλώνει, έχει νέες απορίες, βιώνει την απώλεια του γονέα με διαφορετικούς τρόπους και αυτό γίνεται μέρος της οικογένειας συνολικά. Σαν μια διαδικασία όπου ο γονιός συνοδεύει το παιδί στο πένθος, όσο αυτό μεγαλώνει και ωριμάζει μετά τον θάνατο του άλλου γονιού. Ο γονιός και το παιδί προχωρούν στο πένθος μαζί. Μιλάνε, ακούνε ο ένας τον άλλον και μπορεί και να γελάσουν ή να κλάψουν μαζί, όσο θυμούνται πράγματα που έκαναν κάποτε, σαν διγονεική οικογένεια. Όσο η ζωή προχωράει, ο γονιός οφείλει να είναι πάντα εκεί να στηρίζει και να στηρίζεται.

Πηγή: psychologytoday.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ