Έχασα τον άντρα μου τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μας…

“Θεέ μου και ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω”.

Σε αυτόν τον στίχο στηρίζεται όλη η ζωή μου. Αυτό το τραγούδι ήταν το αγαπημένο του άνδρα μου και όπως θα σας αφηγηθώ την ιστορία μου αποδείχτηκε πως τελικά δεν ήταν τίποτα τυχαίο στη ζωή μου.

Πέρασαν δυο χρόνια σχεδόν και σε λίγες μέρες ο γιος μου έχει γενέθλια αλλά μαζί με τα γενέθλια του, εγώ πρέπει κάθε χρόνο να κάνω και το μνημόσυνο του άνδρα μου την ίδια μέρα. Ναι την ίδια μέρα μια γυναίκα έγινε μητέρα το πρωί και το βράδυ έμεινε χήρα και το  μονάκριβο της παιδί ορφανό από πατέρα.

Όλα ξεκίνησαν κάπως περίεργα στην αρχή, όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος σοκαρίστηκα πολύ δεν ήθελα με τίποτα εκείνο τον καιρό να μείνω έγκυος  για τον μόνο λόγο ότι έπρεπε να φτιάξω το σπίτι που θέλαμε να ξεκινήσουμε εγώ και ο άντρας μου. Επίσης δεν είχαμε κάνει και τον γάμο και ήταν και αυτό ένα θέμα στην αρχή για μένα. Αφού συνέρχομαι από το σοκ αποφασίζουμε να γίνει ο γάμος και ας ήμουν έγκυος, αφού είχα και πολύ καλή εγκυμοσύνη. Ο  γάμος έγινε όταν ήμουν 5 μηνών έγκυος. Ήταν όλα πολύ ωραία, παρά το γεγονός ότι δεν τα είχα φανταστεί έτσι τα πράγματα. Μετά από 3 μήνες άρχισε να γίνεται και το σπίτι και όλοι μας θαύμαζαν άλλοι με καλό άλλοι με κακό σκοπό, πώς τα καταφέραμε όλα μαζί. Φτάνω στο μήνα μου και περιμένω, μέρα με τη μέρα, να γεννήσω.

Μια μέρα πρίν, είχα ιδιαίτερη ανησυχία ότι κάτι θα πήγαινε στραβά και θα πάθαινα κάτι εγώ ή το παιδί. Ο άντρας μου, με αγκάλιαζε και μου έλεγε ότι όλα θα πήγαιναν καλά και να μην ανησυχώ. Σηκωνόμαστε μαζί το πρωί, πάμε στη κλινική και πρίν φτάσουμε, σταματήσαμε να ανάψουμε ένα κερί. Όλα πήγαν καλά, σε δύο ώρες είχα γεννήσει και ήταν όλοι έξω από το δωμάτιο, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι που είχαν πάει όλα καλά. Εγώ όμως δεν ξέρω γιατί, δεν ήμουν ενθουσιασμένη αλλά νόμιζα πως ήταν από την εξάντληση. Ο άντρας μου πετούσε στα σύννεφα, ήταν τόσο συγκινημένος  που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στα 10 χρόνια που τον γνώριζα. Το βράδυ, είπε ο άντρας μου να φύγει αφού ήταν εκεί η μητέρα μου να με φροντίσει.  Μία ώρα αφού έφυγε, τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι ήταν σε μια καφετέρια με έναν φίλο του και έβλεπε τον αγώνα. «Πρέπει να προσέχεις περισσότερο, για τον γιο μας τώρα» του είπα, και μου απάντησε «σήμερα σ’ αγαπάω περισσότερο από παλιά γιατί μου έκανες το πιο όμορφο δώρο». Δεν τον ξανάκουσα από τότε…

Το πρωί τον έπαιρνα τηλέφωνο δεν απαντούσε. Άργησε κι ανησύχησα. Είπα στη μητέρα μου ότι είχε γίνει μεγάλο κακό γι’ αυτό μάλλον, δεν απαντούσε κανείς. Όλοι ήξεραν, εκτός από εμένα και τη μητέρα μου. Το μεσημέρι ήρθαν κάποιοι από τους φίλους μας και δεν μου έλεγαν ξεκάθαρα πράγματα, μόνο ότι έπρεπε να φανώ δυνατή. Μέσα μου το ήξερα. Και δεν είχα πέσει έξω. Ο άντρας μου σκοτώθηκε φεύγοντας από τη καφετέρια. Όταν το έμαθα ήθελα να τρέξω κοντά του αλλά δεν με άφηναν, λίγο μόνο πρόλαβα να πάω στη κηδεία του. Θυμάμαι να του μιλάω και να του ζητάω να γυρίσει γιατί μας περιμένει ο γιός μας στη κλινική…

Γύρισα στη κλινική και το δωμάτιο ήταν για μένα φυλακή. Οι υποχρεώσεις δεν με άφησαν να πενθήσω. Έπρεπε να τακτοποιήσω το θέμα του μαγαζιού που είχε ο άντρας μου με έναν άλλον συνέταιρο, το θέμα με το σπίτι που είχε αρχίζει να χτίζεται και χρωστούσαμε από εδώ κι από εκεί και το θέμα του στεγαστικού. Έτσι πέρασε ένα χρόνος. Γεμάτος γραφειοκρατία και λεφτά που έπρεπε να δώσουμε σε διάφορα κληρονομικά.

Τώρα που όλα αυτά πέρασαν, αισθάνομαι περισσότερο πόνο και πιο αδύναμη απ’ ότι στην αρχή. Έμεινα στάσιμη, με το παιδί μου να το μεγαλώνουν οι γιαγιάδες, σπίτι δεν έχω να μείνω διότι λόγω οικονομικών το χτίσιμο έμεινε στη μέση και καθώς σκέφτομαι τη ζωή μου, αναρωτιέμαι: «Ποιος με καταράστηκε; Ποτέ δεν πείραξα κανέναν, γιατί να τα τραβάω εγώ αυτά;». Και την ίδια στιγμή ανησυχώ για το παιδί μου που βλέπει τον πατέρα του στις φωτογραφίες και τον φωνάζει κι εγώ δεν ξέρω πώς να του το πω. Φοβάμαι για τη στιγμή που θα πάει στο σχολείο και τα παιδάκια θα τον ρωτάνε «Γιατί δεν έχεις μπαμπά;». Νιώθω τύψεις όταν γελάω με το παιδί μου γιατί σκέφτομαι ότι ο άντρας μου δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να κάνει το ίδιο. Είχαμε τόσα όνειρα με τον άντρα μου και δεν έγινε τίποτα από αυτά.

Το μόνο που εύχομαι είναι να μπορέσω να φτιάξω το σπίτι που ονειρευτήκαμε ώστε να έχει το παιδί μου κάτι από αυτόν και να μείνω κι εγώ μόνη μου με το παιδί μου, χωρίς να εξαρτώμαι από τους άλλους. Φοβάμαι το αύριο, φοβάμαι συνέχεια ότι κάτι κακό θα γίνει. Όλοι με λυπούνται και δεν μ ‘ αρέσει καθόλου. Όλα πρέπει να τα κάνω και να τα σκεφτώ, πολύ πιο πρίν για να μη με σχολιάσουν. Είμαι 28 ετών και μερικοί νομίζουν ότι με παρηγορούν, λέγοντας ότι «είσαι νέα και θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου». Αυτό όμως όχι μόνο δεν με παρηγορεί, αλλά με εξοργίζει. Έχω το παιδί μου και δεν θέλω άλλο πατέρα γι’ αυτό. Τον μόνο που θέλω είναι τον πατέρα του παιδιού μου, τον άντρα μου, τον μοναδικό άντρα που ερωτεύτηκα, αγάπησα, παντρεύτηκα και έκανα ένα παιδί μαζί του. Παρά τα όσα έγιναν, ευχαριστώ Το Θεό που τουλάχιστον τώρα, έχω το γιό μου γιατί θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα. Θα μπορούσα να μην έχω το παιδί μου, το μόνο που μου έμεινε από εκείνον!

Μαγδαληνή

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.