Το πένθος της δύσκολης σχέσης

Τα περισσότερα άρθρα ή βιβλία, συμβουλεύουν τους ανθρώπους πώς να χειριστούν το πένθος και την απώλεια των συζύγων τους, πώς να την ξεπεράσουν και να προχωρήσουν στη ζωή αλλά και τι να πούν στα παιδιά. Αυτό που όμως δεν λένε είναι πώς πρέπει να χειριστεί την απώλεια εκείνος που είχε δύσκολη σχέση με τον άνθρωπό του, όσο ο τελευταίος ήταν στη ζωή. Πώς να χειριστεί τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν για όλα όσα θα ήθελε να του πει και δεν μπορεί πια. Πώς να χειριστεί τις ενοχές για όλους τους καυγάδες και τις προστριβές που είχαν πρίν πεθάνει αλλά και τον θυμό για όλα τα πράγματα που ανακάλυψε μετά θάνατον. Τα χρέη, τα μυστικά, και σε πιο σκληροπυρηνικές περιπτώσεις, τις εξωσυζυγικές σχέσεις ή κάποιο παιδί εκτός γάμου.

Καμία σχέση δεν είναι ήρεμη και ευτυχισμένη. Πολλοί άνθρωποι έχουν ανάμικτα συναισθήματα για τον άνθρωπο που έχασαν και πολλά παιδιά έχουν απογοητευθεί από τους γονείς τους, αφότου εκείνοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Είναι ανθρώπινο να είναι κανείς αμφίθυμος, το ίδιο ανθρώπινο με το να πέφτει κανείς σε λάθη, να είναι άπιστος ή επιρρεπής σε εξαρτήσεις. Αυτά τα προβλήματα είναι αληθινά και απτά αλλά βάσει του κανόνα «Οι νεκροί δεδικαίωνται», οι περισσότεροι ντρέπονται να τα εκφράσουν με αποτέλεσμα να μην τα θίγουν ποτέ.

Όμως άμα δεν μπορείς να μιλήσεις γι΄αυτά, πώς θα εκφραστείς, πώς θα τα βγάλεις από μέσα σου; Το σώμα θυμάται τα πάντα. Κάθε ατελής θυμός, κάθε άλυτο θέμα, εμποδίζει την ανάρρωση από το γεγονός και δεν σε αφήνει να πας παρακάτω. Ξοδεύεις άπειρο χρόνο κι ακόμη πιο άπειρη ενέργεια να λύσεις και να αναλύσεις τα θέματα μέσα σου, τις συζητήσεις που είχατε, το γιατί σου είχε κρύψει ότι δανείζονταν, τους λόγους που εκ των υστέρων φάνηκε πως δεν σε εμπιστευόταν, τις υποθέσεις που κάνεις για να καταλάβεις-μόνος σου πια-γιατί αντέδρασε έτσι, γιατί σου έκρυβε πράγματα. Και το φορτίο στη πλάτη σου γίνεται ακόμη πιο βαρύ όσο αναρωτιέσαι μήπως ο γάμος σας ήταν ένα ψέμα τελικά, μήπως η σχέση σας έμπαζε περισσότερο απ’ ότι πίστευες. Κι έτσι αντί να θρηνείς, θυμώνεις… κουβαλώντας τα «γιατί» στη πλάτη σου εβδομάδες, μήνες, χρόνια χωρίς να τα πείς σε κάποιον γιατί απαγορεύεται να μιλάς άσχημα για τους νεκρούς. Μήπως σαν νεκρή έχεις καλύτερη τύχη;

Κι έτσι η μόνη επιλογή, ειδικά όταν έχεις παιδιά, είναι να το καταπίνεις και να το κρύβεις μέσα σου ελπίζοντας ότι μια μέρα θα φύγει από μόνο του. Κάθε μέρα βέβαια σου το θυμίζουν τα χρέη στο ΤΕΒΕ που σου έκρυβε και που σήμερα έρχονται απειλητικά στη πόρτα σου, οι γονείς του που νόμιζαν ότι ήξερες για εκείνη την περιπετειούλα στη Θεσσαλονίκη, το παιδί εκείνης της περιπετειούλας που και να θες να το κρύψεις, παιδί είναι όχι βρωμίτσα στην άκρη του τοίχου. Αλλά ο νεκρός δεδικαίωται…

Με τον καιρό όμως θα καταλάβεις πως  τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει νόημα γιατί όλα επισκιάζονται από το γεγονός του θανάτου. Όπως θα καταλάβεις ότι δεν είναι θέμα δικαίωσης αλλά θέμα ματαιότητας. Είναι μάταιο να τα βάζεις με έναν νεκρό και λάθος να προσπαθεί κανείς να πενθήσει μέσα από το θυμό. Τώρα το μέλημά σου πρέπει να είναι τα παιδιά και ο εαυτός σου. Βοήθησε τα παιδιά να μιλήσουν, να εκφραστούν, να σου πούν πώς νιώθουν και τι θέλουν. Βοήθησε τον εαυτό σου να επικεντρωθεί στην ουσία, στο πόσο καλά πέρασες με αυτόν τον άνθρωπο, τι πήρες από εκείνον όσο ήταν στη ζωή. Δυστυχώς οι δύσκολες σχέσεις με ανθρώπους που φεύγουν, αφήνουν πίσω τους πολύ προσωπικό πόνο και ελάχιστο χώρο έκφρασης στον άνθρωπο που είναι στη ζωή. Να θυμάσαι όμως πως τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι ιστορίες που δεν λέγονται. Όπως εκείνος που έφυγε από τη ζωή και άφησε μισές δουλειές και μυστικά κι εσύ τώρα πονάς, το μόνο που θα καταφέρεις αν κάνεις πως δεν βλέπεις, είναι να διαιωνίσεις τον πόνο. Μίλα σε ανθρώπους που πραγματικά εμπιστεύεσαι και πιστεύεις πως θα σε καταλάβουν χωρίς να σε παρεξηγήσουν.

Και προπάντων, σκέψου πως δεν πειράζει εκτός από θλιμμένος να είσαι και θυμωμένος. Δεν πειράζει να αγαπάς τον άνθρωπο και να μισείς τις επιλογές ή τις αποφάσεις του. Δεν πειράζει να νιώθεις όλα τα αντιφατικά συναισθήματα μιας σχέσης που, όπως πολλές άλλες, απλά δεν ήταν τέλεια!

Πηγή: http://www.hellogrief.org