Ο γιος μου είναι 3 ετών και δεν μιλάει. Η αλήθεια είναι μόνο δική μας. Όπως και ο σταυρός…

Με λένε Στεφανία και τον γιο μου Πέτρο. Είναι 3 ετών. Τον μεγαλώνω σχεδόν μόνη μου, ο πρώην άντρας μου είναι ναυτικός και έρχεται πια μια φορά το τρίμηνο. Το παιδί μας, δεν μιλάει.

Στην ηλικία του ενός έτους, ήταν ένα παιδί απολύτως φυσιολογικό. Στα δύο του οι γιατροί μας είπαν ότι «υστερούσε» λίγο σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Τη μισώ αυτή τη λέξη. Τί πάει να πει «υστερούσε»; Ποιοι νόμιζαν οι γιατροί ότι είναι για να μου πουν τέτοια κουβέντα;

Στα δυόμισή του χρόνια, εκεί που άλλοι γονείς γεμάτοι περηφάνια σύγκριναν πόσες λέξεις λένε τα παιδιά τους και πόσο λαλίστατα είναι, ένα παιδάκι παρέμενε σιωπηλό. Το δικό μου.

«Το δικό μου λέει 10 λέξεις», είπε μαμά στην παιδική χαρά. Να ο νικητής. Γιουπίίί΄. «Το δικό μου 5». Πάρε τη δεύτερη θέση. Εγώ; Μία αμήχανη σιωπή. Καθόμουν πιο πέρα και παρατηρούσα τα παιδιά να παίζουν και να ουρλιάζουν. Οι μαμάδες τους τα αγνοούσαν, γιατί όπως και να ‘χει είναι «φυσιολογικά», ενώ το δικό μου το στραβοκοιτάγανε. Δεν πρόσεχαν τα παιδιά τους, αλλά παρατηρούσαν εμένα και το παιδί μου με ένα βλέμμα παράξενο και ταυτόχρονα επικριτικό.

Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω το γιο μου. Με κοιτάζει κι αυτός με τα όμορφα καστανά του μάτια αποζητώντας την προσοχή μου. Μόλις τα βλέμματά μας συναντιούνται, μου χαμογελά. Το βλέμμα του πέφτει στην τσάντα που κρατάω.

«Θες να φύγουμε σιγά σιγά;». Σιωπή. Ένα λυπημένο βλέμμα και το κεφάλι δεξιά αριστερά σαν να μου γνέφει «Όχι, δεν θέλω ακόμα».

“Πεινάς;”, Καμία αντίδραση.

“Θες να πιεις κάτι;”. Με κοιτάζει ξανά στα μάτια γεμάτος ενθουσιασμό.  Αυτή είναι η απάντησή του.

Κοιτάει προς την τσάντα μου και εκπνέοντας, βγάζει μαζί και έναν μικρό ήχο. Αυτό για μένα, αλλά και για εκείνον είναι μεγάλη επιτυχία. Κάθεται στο παγκάκι δίπλα μου και πίνει αργά το χυμό του ενώ παρακολουθεί τα άλλα παιδιά να παίζουν. Δύο μεγαλύτερα αγόρια έχουν ανέβει πάνω σε μία τσουλήθρα και έχουν κλείσει το δρόμο στο κορίτσι, που πριν είχε πάρει την πρώτη θέση στο «διαγωνισμό λέξεων». Δεν την αφήνουν να τσουλήσει και να συνεχίσει το παιχνίδι της. Εκεί, μες στη μέση της έχουν κόψει την πορεία.

Το κορίτσι ουρλιάζει και αρχίζει να κλαίει. Κοιτάζω το γιο μου ​​καθώς αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκεί που τα κοίταγε όλο περιέργεια, στο άκουσμα των τσιρίδων τινάζεται ολόκληρος και ο χυμός του πέφτει από τα χέρια. Κλείνει με τα χέρια του τα αυτιά του και σπρώχνει το κεφάλι του προς τα εμπρός ανάμεσα στα πόδια του λες και τα ουρλιαχτά του κοριτσιού του προκαλούν πόνο.

Μικροί, κοφτοί και ακαταλαβίστικοι ήχοι βγαίνουν από το στόμα του. Δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι σαν τις πρώτες κραυγούλες ενός μωρού που δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει. Οι γονείς των μικρών «ούνων» εξακολουθούν να αγνοούν τα παιδιά τους. Συνεχίζουν να μας κοιτάνε με οίκτο κάνοντας διάφορες χειρονομίες. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά σαν να άκουσα τη μία να λέει τη λέξη «μουγγό». Κρίμα που δεν είμαι σίγουρη, αλλιώς η λέξη «πολιτισμός» θα εξαφανιζόταν από το λεξιλόγιο και τη νοοτροπία μου.

Ήρθε η ώρα για ύπνο και το αγόρι μου είναι και πάλι ήρεμο. Στο σπίτι επικρατεί σιωπή. Τον κρατάω αγκαλιά ενώ κοιμάται και τον πάω στο κρεβάτι του. Ανοίγει τα μεγάλα του μάτια, με κοιτάζει αλλά δεν βγάζει κανένα ήχο καθώς τον τοποθετώ στο κρεβάτι του. Κάθομαι στην κουζίνα και αρχίζει να μουρμουρίζει. Βάζω την ενδοεπικοινωνία στο αυτί μου και μέσα στο βουητό της οθόνης ακούω τους ήχους που θέλω. Οι αδιευκρίνιστοι ήχοι που για μένα είναι κανονικές λέξεις. Το κάνει αυτό κάθε βράδυ, αλλά μόνο όταν νομίζει ότι είναι μόνος.

Ξυπνάω το επόμενο πρωί από τον ήχο ενός χαμηλού μουρμουρίσματος στο αυτί μου. Έτσι μου λέει «Μάμα σήκω. Ξύπνησα». “Πήγαινε να παίξεις, τώρα σε λίγο σηκώνομαι”, του λέω και ακούω το μαλακό χτύπημα από τα ποδαράκια του καθώς κατευθύνεται από το υπνοδωμάτιό μου στο σαλόνι. Ξανακοιμάμαι σχεδόν αμέσως. Τη δεύτερη φορά με ξυπνάει ένα παγωμένο χεράκι. Μου κρατάει το χέρι και με τραβάει με όλη του τη δύναμη.

“Ένα λεπτάκι ακόμη”, μουρμουρίζω καθώς τεντώνομαι και προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρω πότε ξυπνάει, γιατί δεν βγάζει κανένα ήχο. Μου αφήνει το χέρι και πάει ξανά προς το σαλόνι. Αυτή τη φορά ακούω έναν άλλον ήχο. Αυτόν του ψυγείου και μετά τον ήχο από το κλείσιμό του. Σηκώνομαι και τεντώνομαι ξανά. Ακριβώς εκεί που πάω να βάλω τις παντόφλες μου, ακούω ένα δυνατό θόρυβο. Πριν προλάβω να σκεφτώ, ακούω τα ουρλιαχτά του. 10 βήματα με χωρίζουν απ’ την κουζίνα.

Ο γιος μου στέκεται με τα χέρια του να τρέμουν. Τα χέρια και τα δάχτυλά του έχουν κοκαλώσει και στο πάτωμα μπροστά του κείτεται μια καρτέλα με σπασμένα αυγά και ένα σπασμένο μπουκάλι νερό. Έχει παραλύσει από το φόβο του και δεν μπορεί να κουνηθεί. Τα μάτια του παρακαλάνε για συγχώρεση. Τον παίρνω αγκαλιά μέχρι που σταματάει να τρέμει:

“Όλα καλά”, του ψιθυρίζω ήρεμα. “Δεν πειράζει”.

Οι γιατροί συνεχίζουν να έρχονται και να ξαναέρχονται. Οι λογοθεραπευτές το ίδιο. Τον οδηγούν από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Έχουν δώσει πολλά ονόματα στην «κατάστασή» του, αλλά μόνο αυτός και εγώ γνωρίζουμε την αλήθεια.

Δεν υπάρχουν λόγια για το τί μας συμβαίνει. Η αλήθεια είναι μόνο δική μας.

Όπως και ο σταυρός.

Στεφανία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ