3 χρόνια μετά γεννήθηκαν τα δίδυμα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Ο γιος μου ζήλευε λίγο μα σύντομα προσαρμόστηκε και η ζωή μας κυλούσε φυσιολογικά. Καμάρωνα τα κουκλιά μου, όλοι μου έλεγαν συνέχεια πόσο όμορφα παιδιά έχω. Ειδικά ο μεγάλος μου.
Στα δεύτερα γενέθλια των διδύμων κάναμε πάρτυ σε έναν παιδότοπο. Προσλάβαμε και ανιμέητορς. Ήρθαν 2. Ένας πειρατής και μία νεράιδα. Ο γιος μου κόλλησε πάνω στη νεράιδα, ασχολιόταν μόνο μαζί της, χάιδευε τα φτερά και τα μακριά μαλλιά της. Εκείνο το βράδυ, όταν τον έκανα μπάνιο για να τον βάλω για ύπνο, μου είπε πως όταν μεγαλώσει θα γίνει νεράιδα. Γέλασα και του είπα πως τα αγόρια δεν μπορούν να γίνουν νεράιδες, αν θέλει μπορεί να γίνει πειρατής. Έβαλε τα κλάματα. Για να τον παρηγορήσω του είπα “μην κλαις, μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις”. Μου απάντησε “αλήθεια αλήθεια θέλω να γίνω νεράιδα” “αλήθεια αλήθεια μπορείς να γίνεις ό,τι θες”.
Το θυμάμαι σαν και τώρα.
Την επόμενη μέρα, μας ανακοίνωσε πως δεν θέλει να τον λέμε με τον όνομα του, αλλά Ελευθερία (το όνομα της κοπέλας που είχε ντυθεί νεράιδα). Είχαμε δράματα με αυτό, κράτησε εβδομάδες.
Τελικά συμβιβάστηκε με το να τον λέμε με το κανονικό του όνομα έξω και με το όνομα που επέλεξε μέσα στο σπίτι. Ο άντρας μου και οι συγγενείς μας άρχισαν να ανησυχούν. Εγώ άρχισα να διαβάζω βιβλία και να περιμένω την εξέλιξη των πραγμάτων. Έπρεπε να γνωρίζω.
Τα χρόνια περνούσαν, ο γιος μου στο δημοτικό πλέον, ποτέ δεν έπαιξε ποδόσφαιρο, ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον για πολεμικές τέχνες και για αυτοκίνητα. Του άρεσε να χτενίζει μαλλιά, να παίζει με κούκλες και να φοράει τα παπούτσια μου. Στην αρχή κρυφά. Μετά φανερά, μέσα στο σπίτι.
Δεν θα σας πω πως όλο αυτό ήταν εύκολο. Δεν θα σας πω τι αντιμετώπισα. Στο σχολείο, στα πάρτυ, στα αγγλικά – ακόμα και μέσα στην οικογένεια μου. Κατηγορήθηκα μέχρι και ότι εγώ το προκάλεσα όλο αυτό. Με τον σύζυγο επήλθε ρήξη. Δεν έφταιγε ο γιος μου, αλλά σίγουρα συνετέλεσε στο χωρισμό και η στήριξη που ανέκαθεν πρόσφερα στο παιδί. Τι να έκανα; Τι θα έκανες εσύ;
Ήταν 11 χρονών όταν προσπάθησε να κόψει με ψαλίδι τα γεννητικά του όργανα στο μπάνιο. Τον κρατούσα αγκαλιά και έτρεμε, μέσα στα αίματα και ούρλιαζε “μου είπες ψέματα, μου είπες πως μπορώ να γίνω ό,τι θέλω”. Ορκίστηκα τότε, στο αίμα του παιδιού μου: ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ.
Ξεκινήσαμε ψυχιατρική και ψυχολογική υποστήριξη στο ΠΑΙΔΩΝ που τους ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου για την συμπαράσταση τους, όχι μόνο στο παιδί μου μα και σε μένα, να πατήσω στα πόδια μου, να ΜΑΘΩ, να γίνω δυνατή για να μπορώ να υποστηρίξω το γιο μου.
Πήγαμε και στο εξωτερικό, για να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Δεν ήταν απόφαση που πάρθηκε σε μία μέρα, ούτε έγινε ελαφρά τη καρδία.
Γιατροί και ψυχολόγοι συμφώνησαν πως αυτό που έπρεπε να γίνει για το παιδί, ήταν διόρθωση φύλου. Ή αυτό, ή θα τον έχανα. Το έβλεπα. Φυλακισμένος στο κορμί του, δυστυχισμένος. Ένα πλάσμα καταδικασμένο να υποφέρει. Όχι, δεν θα το επέτρεπα αυτό.
Σήμερα έχει τα γενέθλια του. Είναι αγχωμένος μα γεμάτος ελπίδα. Έχει ολοκληρώσει όλους τους ορμονολογικούς ελέγχους και την προβλεπόμενη ιατρική διαδικασία και είμαστε στην τελική ευθεία. Σε 2 μήνες θα γίνει το χειρουργείο και θα γίνει και νομικά η αλλαγή φύλου. Σε 2 μήνες το παιδί μου θα ξαναγεννηθεί.
Δεν θα σας πω πως ήταν όλα εύκολα. Δεν θα σας πω πως δεν βασανιστήκαμε. Μα θα σας πω, πως δεν είχα επιλογή. Του το είχα ορκιστεί. “Αλήθεια αλήθεια μπορείς να γίνεις ό,τι θες”.
Χρόνια πολλά άγγελε μου. Είμαι η μαμά σου και θα σε αγαπώ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Σ’ αγαπώ όπως και να σε λένε, ότι και να φοράς. Απλά σε αγαπώ.
Πηγή: thebluez.gr
Σχόλια