Αληθινή ιστορία: «Θέλει υπομονή και πίστη για να μεγαλώσεις ένα πρόωρο μωρό»

Η ιστορία μου ξεκινά 19 χρόνια πριν στο Παρίσι.

Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να γυρίσω στην Ελλάδα και να μείνω κοντά στους γονείς μου ώστε να με φροντίζουν μέχρι να γεννήσω. Ο άντρας μου λόγω διπλής υπηκοότητας έμεινε στη Γαλλία. Πιστεύαμε ότι ήταν πιο εύκολο να βρει εκεί δουλειά.
Και όντως έτσι έγιναν τα πράγματα.

Εγώ στην Ελλάδα, στην Κέρκυρα με τους γονείς μου και αυτός στη Γαλλία. Ημουν μόλις στην 31η εβδομάδα, όταν με έπιασαν οι πόνοι και γέννησα. Το μωρό μου, ήταν μόλις 950 γραμμάρια. Το πήραν από την Κέρκυρα με πολεμικό αεροσκάφος για να το φέρουν εσπευσμένα στην Αθήνα. Η μητέρα μου, με τον σύζυγό μου, συνόδεψαν το μωρό μου στην Αθήνα και εγώ έμεινα πίσω στην Κέρκυρα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τη δυσοίωνη φωνή του άντρα μου και της μητέρας μου. Μετά από 3 ημέρες κατάλαβα γιατί ήταν τόσο σκεπτικοί και θλιμμένοι στο τηλέφωνο… Ηρθα και εγώ στην Αθήνα, μόλις με άφησαν οι γιατροί να φύγω. Ηρθα σαν την τρελή, με την καρδιά μου να χτυπάει ασταμάτητα από λαχτάρα και άγχος να δω το παιδί μου. Και τότε το είδα..

Είδα ένα πλασματάκι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα. Ηταν γεμάτο καλώδια. Στο μικροσκοπικό προσωπάκι του, στο στοματάκι του ένας αναπνευστήρας του έδινε οξυγόνο. Το στηθάκι του ανεβοκατέβαινε.. Με ένα χρώμα μπλε στο πρόσωπο και στο σώμα, το μωρό μου ζύγιζε μόλις 750 γραμμάρια.

Και έμεινε έτσι 25 ολόκληρες μέρες διασωληνομένο στη θερμοκοιτίδα ώσπου ν’ αναπτυχθεί το αναπνευστικό του σύστημα. Και εγώ, εκεί. Εβγαζα το «άχρηστο» γάλα, μόνο και μόνο για μη σταματήσει η παραγωγή του από τους αδένες μου. Είχα την κρυφή ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορούσα να θηλάσω το παιδί μου.

Οταν το πήρα από το νοσοκομείο το μωράκι μου ήταν 820 γραμμάρια. Εύθραστο. Ένα μωρό που δεν μπορούσε να κοιμηθεί παρά μόνο στο ριλάξ ανασηκωμένο, γιατί στην κούνια έβγαζε το γάλα από τη μύτη  (κουσούρι από τον αναπνευστήρα).

Το θήλασα για 18 μήνες προσθέτοντας όλες τις τροφές που μου είπε η παιδίατρος αλλά ποτέ όλους αυτούς τους μήνες δεν του έδωσα ξένο γάλα. Οι γιατροί, μας είπαν ότι μεγαλώνοντας το παιδί μπορεί να παρουσιάσει προβλήματα σωματικής και πνευματικής ανάπτυξης…

Και όμως με την αγάπη και τον αγώνα μας ο Νικόλας αυτή τη στιγμή είναι εδώ δίπλα μου στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στη μουσική.

Μετά από 19 χρόνια ξέρω ότι αν δεν είχαμε εμείς τη δύναμη και την υπομονή αλλά και ο ίδιος ο Νικόλας, από μόνος του – ένα παιδάκι ενεργητικό, νευρικό που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να ζήσει- δεν θα ήταν σήμερα μαζί μας.

Σας τα γράφω όλα αυτά γιατί ένα πρόωρο μωρό μεγαλώνοντας έχει πολλές δυσκολίες. Όμως οι περισσότερες μπορούν να αντιμετωπισθούν, αν οι γονείς έχουν δύναμη, υπομονή και πίστη.

Μαρία

*Το άρθρο ανέβηκε αρχικά στο mothersblog.gr

Πηγή: epaggelmagynaika.gr