Οι ιστορίες απ’ την Αμερική του ’50 και τα υιοθετημένα Ελληνόπουλα

ΜΟΝΤΡΕΑΛ. «Το πρόβλημα λύθηκε αμέσως τη στιγμή που το παιδί μπήκε στο αυτοκίνητο. Αρχισε, τότε, χαρωπά να χοροπηδάει στα καθίσματα, να πατάει όλα τα κουμπιά, να αισθάνεται οικεία. Η καλύτερη ώρα του ήταν η ώρα του φαγητού. Ετρωγε και με τα δυο του χέρια, καταβρόχθιζε το φαγητό όπως όλα τα αγοράκια που είχαν περάσει σχεδόν όλη τη ζωή τους σ’ ένα ορφανοτροφείο».

Του Ζώη Μαρίνου
Πηγή: https://www.ekirikas.com

Η περιγραφή έρχεται από την εφημερίδα «Salina Journal» (Σαλίνα, Τέξας), με ημερομηνία 24 Δεκεμβρίου 1957. Και είναι η διήγηση ενός θετού γονιού που είχε μόλις υιοθετήσει ένα αγοράκι από την Ελλάδα.

«Στην Αθήνα, χιλιάδες παιδιά, υποσιτισμένα και με ανεπαρκή ρούχα στοιβάζονται σ’ ένα ορφανοτροφείο. Το ορφανοτροφείο δεν έχει θέρμανση και το προσωπικό είναι ελάχιστο για να μπορεί να φροντίσει όλα τα παιδάκια. Ωστόσο, δυο από αυτά τα παιδάκια πρόκειται σύντομα να ξεφύγουν από εκεί και να ζήσουν την ομορφότερη εμπειρία της ζωής τους», έγραφε στις 16 Μαρτίου 1956 η εφημερίδα «The Galveston Daily News» (Τέξας).

Ο αμερικανικός Τύπος σφύζει από αναφορές για τα Ελληνόπουλα που μεταφέρονται στις ΗΠΑ για να υιοθετηθούν από ενδιαφερόμενες οικογένειες. Είναι μια περίοδος ταραγμένη για την Ελλάδα που ξεκινά από το 1948, διατρέχει όλη τη δεκαετία του 1950 και, σε ό,τι αφορά στις μαζικές υιοθεσίες, εκπνέει στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια τον αριθμό των υιοθετημένων παιδιών. Εν τούτοις, οι σποραδικές αναφορές περί πολλών δεκάδων χιλιάδων Ελληνόπουλων ή ακόμα και 100.000 που μεταφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για υιοθεσία, απέχουν πολύ απ’ την πραγματικότητα.

«Σύμφωνα με τη δική μου προσέγγιση, τα υιοθετημένα -από αμερικανικές οικογένειες- παιδιά απ’ την Ελλάδα, από το 1948 έως το 1962, είναι περίπου 3.250. Αλλά και πάλι ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος, αν υπολογίσει κανείς ότι την ίδια περίοδο από την Κορέα -που είχε τετραπλάσιο της Ελλάδας πληθυσμό- υιοθετήθηκαν στις ΗΠΑ 4.162 παιδιά», είπε το βράδυ της Πέμπτης η καθηγήτρια Κλασσικών και Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Φλόριδα Γκούντα Βαν Στιν, μιλώντας στην εκδήλωση «Ανώνυμοι Υιοθετημένοι», στην αίθουσα «Μικρή Βουλή» της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ.

«Ανώνυμοι υιοθετημένοι, παραπέμπει στους Ανώνυμους αλκοολικούς, γιατί και αυτοί βοηθούν ο ένας τον άλλον, ψάχνουν απαντήσεις, βιώνουν τις ίδιες εμπειρίες», είπε η κ. Βαν Στιν, πριν ξεκινήσει την αναλυτική περιγραφή των οικονομικών, κοινωνικών αλλά και των πολιτικών συνθηκών που επηρέασαν την ροή της μεταφοράς Ελληνόπουλων για υιοθεσία στις ΗΠΑ στα χρόνια της υψηλής έντασης του Ψυχρού Πολέμου.

«Σήμερα πολλοί Ελληνες, υιοθετημένα παιδιά εκείνης της εποχής, στα εξήντα τους πια, όταν ένας γιατρός τους ρωτάει το οικογενειακό τους ιατρικό ιστορικό δεν ξέρουν τι ν’ απαντήσουν, μη γνωρίζοντας ποιοι ήταν οι βιολογικοί τους γονείς», είπε η κ. Βαν Στιν. Στηλίτευσε δε την καθ’ υπερβολήν δραματοποίηση τέτοιων ιστοριών από την τηλεόραση και παρέπεμψε σε βιβλία που έχουν γραφτεί στην Αμερική -στη βάση προσωπικών μαρτυριών- για τις υιοθεσίες Ελληνόπουλων. Οπως τα βιβλία των Dionysios Dionou, Joanna Giangardella, Deborah Johnson, Maria Kelmis και Naomi Moessinger.

Με διαφάνειες η κ. Βαν Στιν παρουσίασε δημοσιεύματα, φωτογραφίες, γελοιογραφίες αλλά και ταξιδιωτικά έγγραφα της εποχής, κρατώντας αμείωτο επί ογδόντα λεπτά το ενδιαφέρον του κοινού.

«Πολλά Ελληνόπουλα υιοθετήθηκαν από οικογένειες στρατιωτικών. Και ένας σημαντικός αριθμός από οικογένειες Εβραίων που ήθελαν να υιοθετήσουν μόνο λευκά παιδιά», είπε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Φλόριδα. Προσθέτοντας ότι οι ΗΠΑ ήταν σχεδόν ο αποκλειστικός προορισμός για Ελληνόπουλα που έφταναν στο εξωτερικό για υιοθεσία.

«Ο μικρός Χρήστος είχε απέχθεια για το μπάνιο. Αλλά αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχε δει ποτέ του μπανιέρα στο παρελθόν. Επρεπε να τον διδάξουμε πώς να χρησιμοποιεί την οδοντόβουρτσα και την χτένα», λέει η θετή του μητέρα. Δημοσίευμα της εφημερίδας «Pasadena Independent» (Καλιφόρνια), στις 4 Ιουλίου 1959.

Δείτε επίσης: Ανάδοχη πρώτη αγκαλιά: Ζητούνται ζευγάρια ή μόνες μαμάδες με δικά τους παιδιά να γίνουν ανάδοχοι γονείς!