Τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών είναι παιδιά του έρωτα

Ναι όλα τα παιδιά (θέλω να πιστεύω ότι) είναι παιδιά του έρωτα. Εκείνα όμως που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, είναι ένα τίκ παραπάνω. Γιατί;

Γράφει η Κυριακή Χαριτάκη με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα μονογονεϊκών οικογενειών

Γιατί πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένη με τον σύντροφό σου, για να θες να κρατήσεις για όλη σου τη ζωή ένα κομμάτι του, ακόμα κι όταν αμφισβητεί την ύπαρξή του. Ακόμα και όταν σε κατηγορεί ότι πήγες με άλλον και το παιδί δεν είναι δικό του. Ακόμα και όταν κλαις και ορκίζεσαι πως αυτός είναι ο πατέρας, είστε τόσα χρόνια μαζί, πώς θα μπορούσε να είναι άλλος (;) και εκείνος φεύγει. Κι επειδή είσαι ερωτευμένη, το κρατάς. Ελπίζοντας (;), περιμένοντας (;) να αλλάξει γνώμη, να τα πάρει όλα πίσω και ας ξέρεις μέσα σου, πως δεν θα το κάνει ποτέ.

Είναι παιδιά εξωσυζυγικών σχέσεων που γεννήθηκαν μέσα σε ψέματα και υποσχέσεις που δεν κράτησε ο ένας, αφήνοντας τον άλλον συντετριμμένο και μόνο με τον έρωτά του. Παιδιά που έχουν αδέρφια που δεν γνωρίζουν, σπίτια που δεν μπήκαν ποτέ, πατέρα που ίσως ποτέ δεν γνώρισαν γιατί “είναι παντρεμένος και έχει οικογένεια”, κι ας το θυμόταν όποτε τον βόλευε. Παιδιά που απορρίφθηκαν πριν καν δουν το φως του ήλιου, που έμειναν χρόνια με αναπάντητα γιατί. Το γιατί ο πατέρας σου, να θέλει όλα του τα παιδιά εκτός από’ σένα…

Είναι παιδιά που είδαν τους γονείς τους να χωρίζουν και τον έναν να μην γυρίζει ούτε να τα κοιτάξει. Παιδιά που δεν είδαν ούτε ένα γλειφιτζούρι απ’ τον γονιό τους, ούτε μια βόλτα, παιδιά που έμαθαν πως ο γονιός τους, έκανε άλλη οικογένεια κι αυτά απ’ έξω, να περιμένουν ένα τηλέφωνο τα Χριστούγεννα κι ένα το Πάσχα, συσκευές που δεν χτύπησαν ποτέ. Θέλει να θυμάσαι πολύ τον έρωτα που ζήσατε για να μην επηρεάζει η πικρία σου, το παιδί. Πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένη/ος με τον πατέρα του ή τη μητέρα του, για να μην τον/την κακολογείς μετά από όλα αυτά.

Είναι παιδιά γονιών που έφυγαν άδικα σε έναν άλλο κόσμο και άφησαν τη θέση κενή δίπλα στη μητέρα ή στον πατέρα τους. Παιδιά που δεν γνώρισαν γονιό λόγω θανάτου ή παιδιά που τον γνώρισαν αλλά για λίγο, γιατί τον “έφυγε” πρόωρα από τη ζωή. Παιδιά που βίωσαν από πολύ μικρή ηλικία τί σημαίνει να τα χάνεις όλα. Πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένη/ος με τον άνθρωπό σου, για να συνεχίσεις ακόμα και μετά τον θάνατό του, να σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι το πρωί, προσπαθώντας να μην καταρρεύσεις για χάρη των παιδιών που “φεύγοντας, άφησε κληρονομιά. Των παιδιών σας.

Είναι παιδιά που στα μάτια της κοινωνίας “στιγματίστηκαν” απ’ τη στιγμή που μπήκε στο χεράκι τους, το βραχιολάκι του μαιευτηρίου με το επώνυμο της μάνας. Παιδιά που βρέθηκαν ανάμεσα σε αμήχανα χαμόγελα συγγενών, σε αδιάκριτες ερωτήσεις υπαλλήλων και λειτουργών, σε παράξενα βλέμματα γειτόνων, σε αντι-παιδαγωγικές συμπεριφορές “εκπαιδευτικών” που δεν ξέρουν τί θα πει μονογονέας. Που δεν ξέρουν καν, τί θα πει έρωτας.

Γιατί για να μεγαλώσεις ένα παιδί με αυτοθυσία μετά τη καταστροφή και να το κάνεις καλό άνθρωπο μες από χαλάσματα, πρέπει να είσαι έρωτας. Πρέπει να τον έχεις ζήσει, να έχεις πεθάνει και αναστηθεί γι’ αυτόν χίλιες φορές, πρέπει να καίνε μήνες-χρόνια τα μάτια σου απ΄τα δάκρυα, πρέπει να τον ψάχνεις με το βλέμμα σου, στη πόρτα του νοσοκομείου, τη μέρα που μπήκες για να φέρεις στον κόσμο το παιδί σας.

Τα παιδιά μονογονέων είναι παιδιά του έρωτα!