Ποιά μάνα-τέρας χτυπάει το παιδί της; Εγώ…

Τί είδους τέρας είναι αυτό που χτυπάει το παιδί του;” αναρωτιόμουν πάντα. Τώρα ξέρω γιατί το έκανα και εγώ στο δικό μου παιδί. Το παιδί μου το αγαπάει κάθε κύτταρό μου και όμως, το χτύπησα. Όπως είχε χτυπήσει κι εμένα ο πατέρας μου.

Την ημέρα που ο άντρας μου και εγώ γυρίσαμε στο σπίτι μετά την υιοθεσία του παιδιού μας που τότε ήταν 11 μηνών, νόμιζα ότι μπήκα στο σπίτι κάποιου άλλου. Εγώ είχα κάνει τις προετοιμασίες για τον ερχομό του μωρού αλλά με ξάφνιασαν. Ένας φίλος μας είχε ζωγραφίσει τους τοίχους στο παιδικό δωμάτιο. Τα σκεπάσματα και μόνο της κούνιας είχαν κοστίσει περισσότερο απ’ ότι το δικό μας κρεβάτι. Υπήρχε μια στοίβα από βιβλία για γονείς στο κομοδίνο μου, η οποία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Είχα ακόμη προετοιμάσει και λίστες με μουσική για το μωρό.

Μπορεί αυτό να φαντάζει νευρωτικό αλλά υπήρχαν πολλά λάθη που είχα κάνει στη ζωή μου και για τα οποία ήθελα να εξιλεωθώ.Η μητρότητα θα μ’ έκανε από ξινόγαλα, γάλα και από πόρνη παρθένα. Έτσι πίστευα…

Δείτε σχετικά: Μου χτυπήσαν το παιδί

Δεν είχα βάλει στόχο την τελειότητα. Είχα διαβάσει για τα διάφορα είδη μαμάδων. Η τελειότητα δεν ήταν της μόδας πια. Δεν χρειαζόμουν το τέλειο. Απλά το πολύ, πολύ καλό. Και δεν εννοούσα τόσο την ικανότητα όσο την ηθική.

Η λίστα μου για  το πως να είσαι καλή μητέρα περιείχε κυρίως το τι να ΜΗΝ κάνεις. Να μην είσαι εγωίστρια,ματαιόδοξη, χωρίς χιούμορ. Να μην είσαι κακιά και να μην είσαι ο πατέρας μου. Θα ήμουν καλός γονιός, σε αντίθεση με τον “κακό πατέρα μου,” ο οποίος μας κατέκρινε ατελείωτα όσο ήμασταν παιδιά και όταν δεν κάναμε αυτό που ήθελε χρησιμοποιούσε άλλες μεθόδους για να μας πείσει, όπως το να μας πετάει παπούτσια στο κεφάλι. Αγαπούσα τον πατέρα μου και ήξερα ότι είχε προσπαθήσει ν’ αλλάξει αλλά και πάλι σκόπευα να του δείξω πως είναι να είσαι ένα πιο τρυφερός και σωστός γονιός.

Καθώς εκείνοι οι πρώτοι μήνες πέρασαν και η καθημερινότητά μας άλλαξε κατάλαβα ότι κάτι είχε ο γιος μου. Όταν έγινε πια 2 χρονών, έτρωγε λίγο, κοιμόταν λιγότερο, χτυπούσε το κεφάλι του σε οτιδήποτε έκανε θόρυβο και είχε βίαια και εκτεταμένα ξεσπάσματα τουλάχιστον 10 φορές την ημέρα. Τα μεγάλα δάκρυα που τρέχαν από τα ματάκια του ήταν χειρότερα από τα έντονα ουρλιαχτά και κλάματα. Το παιδί μου υπέφερε και δεν μπορούσα να βρω κάπως να το παρηγορήσω, εκτός από το μπιμπερό του, το οποίο βύζαινε με μανία σαν ν’ ασφυκτιούσε ενώ δεν είχε γάλα.

Οι φίλοι μου, δεν έπαιρναν σοβαρά τις ανησυχίες μου. “Περνάει φάση”  ή “όλοι οι νέοι γονείς το περνούν αυτό” μου έλεγαν.

Είμαι σίγουρη ότι ήθελαν να με παρηγορήσουν αλλά ένιωθα μόνη και ανεπαρκής. Γιατί, αν όλοι οι γονείς το περνούσαν αυτό, φάνταζε τόσο δύσκολο σ’ εμένα; Γιατί ήμουν η μόνη μαμά που ήξερε ότι δεν μπορούσε να βγάλει το παιδί της έξω και να μην προκληθεί τουλάχιστον μία σκηνή που θα τραβούσε την προσοχή του κόσμου; Όλες οι μαμάδες αναζητούσαν στο διαδίκτυο τρόπους για να περιορίσουν με ασφάλεια το παιδί τους; Εκτός από εμένα, δεν ήξερα καμία άλλη.

Σε κάθε ξέσπασμα, τον έπαιρνα αγκαλιά και του έλεγα, “Θα το ξεπεράσουμε. Όλα θα πάνε καλά”. Αλλά το πίστευα όλο και λιγότερο. Στο τέλος της ημέρας έκλαιγα ενώ έβαζα οξυζενέ στις δαγκωματιές που είχα στα χέρια και στο στήθος. Ο άντρας μου, ανησυχούσε για την όλο και πιο ευάλωτη κατάσταση μου και μου είπε να δω έναν ψυχολόγο. Δεν το δέχτηκα. Ποιος είχε χρόνο για ψυχολόγους; Άσε που έπρεπε να κάνουμε οικονομία για το σχολείο ή για το κέντρο απεξάρτησης που σίγουρα προδιαγράφονταν για το μέλλον μας.

Μια μέρα, νυσταγμένη καθώς ήμουν, τον έκανα μπάνιο. Ζωγράφισε με τις ειδικές μπογiές του τους τοίχους κι εγώ έβγαλα φωτογραφίες της τέχνης του, μαγεμένη από την δημιουργικότητα του και ανακουφισμένη από αυτή την στιγμή ηρεμίας. Όμως τελείωσε την αγαπημένη του μπογιά και δεν είχα άλλη.

“Σε μισώ!” μου φώναξε.

Χτύπησε το νερό με οργή, όσο πιο δυνατά μπορούσε, πετώντας νερά στο πάτωμα. Τράβηξα το πώμα ώστε να στραγγίξει η μπανιέρα και τότε με δάγκωσε, σαν πίτμπουλ με κλειδωμένο το σαγόνι. Με το άλλο μου χέρι που ήταν ελεύθερο, τον χαστούκισα.

Παχουλά χεράκια, λαμπερά ματάκια, απαλά κατσαρά μαλάκια, η αγάπη της ζωής μου.
Χτύπησα το 2 ετών παιδί μου τόσο δυνατά που η παλάμη μου πόνεσε.

“Γαμώτο, σταμάτα να με δαγκώνεις!” φώναξα.

Ο γιος μου με κοίταξε σαστισμένος και προδομένος, ξαφνικά σιωπηλός. Και μετά έβαλε τα κλάματα, ζητώντας τον μπαμπά του, που ήταν εκτός πόλης για δουλειά.

Περίεργα ήρεμη, τον σήκωσα και τον τύλιξα σε μια πετσέτα. Τον πήρα αγκαλιά,καθισμένη σε μια λιμνούλα νερού στο πάτωμα. “Συγγνώμη,” είπα ξανά και ξανά. “Η μαμά λυπάται πάρα πολύ.”

Μηχανικά, τον προετοίμασα για ύπνο: Πιτζάμες, τουαλέτα, παραμύθι, κρεβάτι. Όταν αποκοιμήθηκε, σηκώθηκα και πήγα στην τραπεζαρία. Έκατσα με το κεφάλι στα χέρια. Ήθελα να κάνω εμετό αυτή τη μαύρη μπάλα που στριφογύριζε στο στήθος μου.

“Τι είδους τέρας χτυπά το παιδί του;”….τώρα ήξερα την απάντηση.

“Σε παρακαλώ Θεέ μου” προσευχήθηκα, “βοήθησε με να γίνω καλύτερη μητέρα” είπα από μέσα μου.

Το επόμενο πρωί πήρα τηλέφωνο την καλύτερη μου φίλη και της ζήτησα να προσέξει τον γιο μου για να πάω στο μάθημα γιόγκα που είχα. Δεν ήξερα αν θα έμενα στο μάθημα ή θα έφευγα μακριά προς άγνωστη κατεύθυνση. Ήμουν βέβαιη ότι το παιδί μου θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Έπρεπε να φύγω. Να φύγω και ο άντρας μου, να βρει καλύτερη γυναίκα. Ο γιος μου να βρει μια καλύτερη μητέρα. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ένιωθα το σώμα μου βαρύ. Με έτρωγε η ντροπή μου. Στον τελευταίο διαλογισμό ο δάσκαλος, μας είπε την εξής φράση:

Σ’ αγαπάω. Λυπάμαι. Συγχώρεσε με. Ευχαριστώ.

Μας είπε να τη χρησιμοποιήσουμε για τους εχθρούς μας. Αλλά ποιος έχει εχθρούς; Δεν είμαι πολιτικός, ούτε ανήκω στη μαφία. Οπότε αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω για τον περίπλοκο και μερικές φορές βίαιο παππού μου. Έπειτα για τον πατέρα μου. Και τέλος, για τον εαυτό μου.

Με τον πατέρα μου το Ευχαριστώ ήταν το εύκολο κομμάτι. Ήξερα ότι με αγαπούσε η οικογένεια μου. Το γνώριζα πάντα αυτό και ήμουν ευγνώμων. Η ταραχώδης προσωπική μου ιστορία εκπλήσσει τους ανθρώπους που τη μαθαίνουν καθώς με βλέπουν αισιόδοξη και κεφάτη. Πιστεύω ότι ο λόγος γι’ αυτό είναι η αγάπη που έχω λάβει. Υπήρχαν πολλά προβλήματα στο σπίτι μας όταν μεγάλωνα, υπήρχε όμως και πολύ αγάπη.

Μπορεί να μην υπήρξα πολύ καλή μητέρα αλλά αγαπούσα αυτό το παιδί με όλο μου το είναι. Κατανόησα κάτι που δεν είχα στο παρελθόν. Μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον και να τον χαστουκίσεις. Μπορεί να προσπαθήσεις επανειλημμένα και να μην καταφέρνεις να κατανοήσεις τον εαυτό σου. Το κατάλαβα. Ίσως θα έπρεπε να το πω στον πατέρα μου αυτό μια μέρα.

Η δική μου βια με ταπείνωσε και έγινε αφορμή για την οικογένεια μου να λάβει τη βοήθεια που χρειαζόταν. Με τον άντρα μου, εντοπίσαμε και αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα του γιου μας με πολύ καλά αποτελέσματα. Και ενώ το να χειροδικήσω ήταν ένα μεγάλο λάθος,  μ’ έκανε καλύτερη μητέρα.  Μ’ έκανε να επανεξετάσω θέματα σχετικά με την αγάπη, την οικογένεια και τί σημαίνει να ανήκεις κάπου. Τί είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα, άξια μητέρα και πόσο καλή πρέπει να είναι σαν άνθρωπος για να είναι καλή μητέρα.

Η μητρότητα είναι ένα δώρο και όχι ανταμοιβή για καλή συμπεριφορά. Μέρος του δώρου που μου δίνει ο γιος μου είναι η ευκαιρία να ωριμάσω. Να πω, “Όλοι κάνουμε λάθη. Θα το ξεπεράσεις και αυτό. Όλα θα πάνε καλά!”

Πηγή: http://www.salon.com