3 υπέροχα πράγματα που μπορείς να διδάξεις στη κόρη σου για το διαζύγιο!

Πρόσφατα παράκουσα την κόρη μου να μιλάει με μια από τις φίλες της. Η φίλη της είχε δει το αγόρι της να φιλά μια άλλη κοπέλα μετά το σχολείο. Η κόρη μου την παρηγορούσε, λέγοντας της όλα αυτά τα οποία μια καλή φιλενάδα μπορεί να πει για να υποστηρίξει την φίλη της. Κάποια στιγμή είπε: “Δεν είναι το τέλος της ζωής σου. Ξέρω ότι πονάς αλλά – είναι απλά ένα αγόρι. Δεν είναι το παν!”.

Καθώς αποσύρθηκα στην κουζίνα οι σκέψεις μου όλο επέστρεφαν στα λόγια της και στο πως μπόρεσε να δώσει τόσο ώριμες συμβουλές στη φίλη της. Κατά τη διάρκεια του διαζυγίου μου με τον πατέρα της, αντί για πόνο είχε πάρει σοφία; Δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, τι διδάσκουμε στις κόρες μας όταν χωρίζουμε;

Η ζωή σου δεν έχει τελειώσει.
Όλοι μας χρειαζόμαστε χρόνο για να επουλωθούν οι πληγές μας μετά το διαζύγιο. Χρειαζόμαστε χρόνο να οργανωθούμε, να ηρεμήσουμε και να κάνουμε μια απογραφή. Αλλά καθώς αναρωτιέσαι αν η τεκίλα βγαίνει σε διαφορετικές γεύσεις, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου δεν έχει τελειώσει. Έχει απλά αλλάξει, όπως ένα φυτό που ‘κοιμάται’ κατά τη διάρκεια του χειμώνα και ξυπνά και ανθίζει την άνοιξη, έτοιμο για μια καινούρια αρχή. Η μητέρα μου χώρισε όταν ήταν 50 ετών και από τότε έκανε περισσότερα πράγματα από ότι είχε καταφέρει σε όλα τα 25 χρόνια του γάμου της. Η ζωή της είναι γεμάτη φίλους, ταξίδια και δραστηριότητες. Αν διδάξουμε στις κόρες μας ότι ένα κακό κεφάλαιο στη ζωή δεν είναι το τέλος του βιβλίου – τότε μπορεί να μιμηθούν την αντοχή μας, ώστε να μπορούν να την αξιοποιήσουν στη ζωή τους, όταν τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν όπως θα ήθελαν.

Δείτε σχετικά: Μόνοι μπαμπάδες μεγαλώνουν κόρες!

Δεν σε καθορίζει ένας σύντροφος
Ναι, όλοι θέλουν να έχουν κάποιον άνθρωπο στη ζωή τους να αγκαλιάσουν, να μιλήσουν, να ταξιδέψουν. Αλλά αν δεν έχεις – αυτό δεν σε μειώνει σαν άτομο. Η αξία μας δεν καθορίζεται από το εάν έχουμε ή όχι, σύντροφο. Υπάρχουν γυναίκες που είναι επιτυχημένες και δεν έχουν έναν άνδρα στο πλάι τους. Η κοινωνία, μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι αν δεν έχουμε έναν άνδρα στο πλευρό μας, είμαστε μισές. Φράσεις όπως, ‘το άλλο σου μισό’, ή ‘δεν ήμουν ολοκληρωμένη χωρίς εκείνον’, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι ‘λιγότερο’ χωρίς ένα σύντροφο στο πλάι μας. Αν διδάξουμε στις κόρες μας ότι δεν ορίζονται από το να έχουν (ή όχι) ένα σύντροφο, τότε θα μάθουν ότι τα επιτεύγματα τους από μόνα τους μπορούν να τις εκφράσουν.

Ζώντας – και όντας ευτυχισμένη – στο παρόν.
Κάποιες φορές φαίνεται ότι πολλές από εμάς ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον.
“Θα είναι πιο εύκολα όταν…”
“Η ζωή ήταν πιο εύκολη/καλύτερη όταν…”

Κατά τη διάρκεια ενός διαζυγίου, το ‘παρόν’ είναι συνήθως δυσάρεστο. Κάθε μέρα είναι μια ξεχωριστή δοκιμασία και η προοπτική του να ζήσεις εκτός του ‘τώρα’ είναι πολύ θελκτική. Αλλά σε προτρέπω να ζήσεις στο ‘τώρα’ και να προσπαθήσεις να το κάνεις όσο καλύτερο γίνεται. Όταν όμως σκεφτόμαστε συνέχεια πόσο καλά ήταν (ή θα γίνουν) τα πράγματα, δεν μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε την κατάσταση, απλά προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Μην παρεξηγηθώ, είναι καλό να σχεδιάζεις πράγματα για το μέλλον και πολλά καλά μπορεί να προκύψουν από το άγνωστο. Αλλά το να ζεις στο ‘τώρα’ και να είσαι πλήρως παρούσα θα σε βοηθήσει να δεις τι σε πλήγωσε και πως να επουλώσεις την πληγή. Το να αποφύγεις τον πόνο που νιώθεις στο παρόν, δεν τον εξαλείφει. Θα είναι εκεί, θα σε περιμένει όταν αποφασίσεις να σταματήσεις να τρέχεις μακριά του και να τον αντιμετωπίσεις. Αν διδάξουμε στις κόρες μας να ζουν στο παρόν και να αντιμετωπίζουν τον πόνο – και τους φόβους τους – μπορούμε να τις δώσουμε τα εργαλεία για να διαχειριστούν μια κρίση στο μέλλον τους.

Αφού η φίλη της κόρης μου έφυγε και πλύναμε τα πιάτα, καθίσαμε μαζί στον καναπέ. Ασυναίσθητα εγώ της χάιδευα τα μαλλιά ενώ εκείνη μου μιλούσε για την ημέρα της. Όταν τελείωσε, την ρώτησα τι συμβουλή είχε δώσει στην φίλη της. Μετά από μια μακρά σιωπή, έπλεξε τα δάχτυλα της με τα δικά μου.

“Απλά πρέπει να δει την μεγάλη εικόνα. Δεν θέλω να νομίζει ότι όλη της η ζωή καταστράφηκε από αυτό. Δεν είναι παρά μια μικρή αναταραχή στη ζωή της”.

“Που το έμαθες αυτό;” την ρώτησα ενώ κοιτούσα τα μακριά της δάχτυλα.

Γέλασε και με αγκάλιασε, “Από εσένα!”.

Michela Montgomery
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/