Το παιδί μου είναι επιθετικό λόγω του διαζυγίου. Εσείς πώς το χειριστήκατε; Περνάω δύσκολα!

“Στιγμες δυσκολες που το παιδι δοκιμαζει τα ορια μας, που το παιδι ξεμπροστιαζει τα λαθη μας ισως ή απλα που εχει αποριες. Τι ειπατε τι κανατε τι απεδωσε;” ρώτησε η φίλη μας στο φόρουμ του Singleparent.gr, http://social.singleparent.gr/ και αρκετά μέλη της απάντησαν τα εξής:

Καλησπέρα!

Αν και τα δικά μου παιδιά είναι σε άλλες ηλικίες, 7μιση και 12, μπορώ να σου πω ότι αντιμετωπίζω κι εγώ πολύ συχνά, αν όχι καθημερινά, εκρήξεις θυμού…

Ο μικρός διοχετεύει το θυμό του προς εμένα έμμεσα, με αφετηρία οποιαδήποτε άσχετη αφορμή, καθώς, φυσικά, δεν είναι σε θέση ούτε εκείνος να καταλάβει τα συναισθήματά του ακόμη. Η μεγάλη είναι στην εφηβεία και είναι απίστευτα επικριτική απέναντί μου σε οτιδήποτε κάνω. Βλέπω ότι δεν το θέλει, βέβαια. Πολλές φορές μου εκμυστηρεύεται πως δεν μπορεί να το ελέγξει.

Έχω, λοιπόν, να αντιμετωπίσω πολύ θυμό «μασκαρεμένο». Άλλες φορές διατηρώ την ψυχραιμία μου και το συζητάω και άλλες φορές αποτυγχάνω παταγωδώς, νιώθοντας μετά ενοχική…

Σε γενικές γραμμές, προσπαθώ να είμαι κοντά τους όσο πιο ουσιαστικά μπορώ και να περνάμε χρόνο παίζοντας, ακούγοντας μουσική και κάνοντας πράγματα με φίλους τους. Επίσης, πασχίζω να διατηρώ χαμηλούς τόνους όσον αφορά τη σχέση μου με τον μπαμπά τους έτσι ώστε να μην επιδεινώνεται η κατάσταση.

Όσον αφορά τις απορίες τους, με ρωτούσαν το πρώτο δίμηνο κυρίως και τους απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια, με ύφος που αναλογούσε βεβαίως στις ηλικίες τους… Ίσως για αυτό έχω να ακούσω απορία ένα χρόνο σχεδόν. Νομίζω πως είναι καλυμμένα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι περνάμε δύσκολα αυτό το στάδιο. Πρέπει να κάνουμε υπομονή και να έχουμε γερά νεύρα μέχρι να ξεθυμάνει όλο αυτό…
Άννα

Εμείς όταν ήταν να χωρίσουμε, συμβουλευτήκαμε ψυχολόγο για το πως θα το ανακοινώσουμε στα παιδιά.Φοβόμασταν για την κόρη μας (10 ετών) για την οποία η οικογένεια είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι τα Σαββατοκύριακα,σηκωνόταν πρώτη για να ετοιμάσει πρωϊνό για όλους ώστε να φάμε όλοι μαζί.

Τελικά, πέρα από έναν μικρό χαμό στην αρχή το δέχτηκε αρκετά καλά και πλέον δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Το πρόβλημα μας ήρθε από τον μικρό (5 ετών) που όλοι μας έλεγαν, ότι λόγω ηλικίας θα το δεχτεί πιο εύκολα και θα μπει στην καθημερινότητα του.  Καμία σχέση.

Πλέον παρουσιάζει εναντιωματική συμπεριφορά. Άρνηση σε όλα και πλήρη ανασφάλεια.

Οι ερωτήσεις του με κάνουν χώμα κάθε φορά.

-Πότε θα γυρίσεις σπίτι ;

-Γιατί δεν κοιμάσαι πλέον στο κρεβάτι σου;

-Πότε θα σταματήσουμε να πηγαινοερχόμαστε σε 2 σπίτια;

Το τι σκαρφίζεται (5 ετών έτσι ?) δεν περιγράφεται.

-Αφού εσύ και η μαμά μαλώνετε (γιατί αυτό του έχουμε πει σαν αιτία) , κι έχετε ο καθένας το σπίτι του, θα πάρω κι εγώ ένα και θα μένω μόνος μου εκεί και δεν θα αφήνω κανέναν σας να έρθει.

Και άλλα πολλά. ? ? ?

Το μόνο θετικό (αν μπορώ να το πω έτσι) είναι ότι πλέον όσο χρόνο περνάω με τα παιδιά μου είναι φουλ δημιουργικός, και οι σχέσεις μας αντί να φθίνουν, δυναμώνουν περισσότερο, ακόμα κι απ’ όταν ήμουν σπίτι.

Μάνος

*Το παραπάνω κείμενο, έχει αναρτηθεί από μέλος του φόρουμ μας, στο Social.singleparent.gr 
Μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος, να μιλήσεις με άλλους μονογονείς και όχι μόνο και να μοιραστείτε κοινά βιώματα και εμπειρίες, κάνοντας εγγραφή εδώ