fbpx

Το παιδί μου δεν φταίει ποτέ σε τίποτα! #not

| 17 Απριλίου 2018
ADVERTISEMENT

Αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή στη ζωή μας θα συναντήσουμε κάποιο γονέα, του οποίου το παιδί είναι «άσφαλτο» (όπως είπε κάποτε και η Άντζελα Δημητρίου και έπεσαν όλοι να τη «φάνε»). Δεν κάνει ποτέ τίποτα λάθος κι δεν φταίει ποτέ. Σε κάθε περίσταση, σε κάθε καυγά, σε κάθε σκηνικό πάντα κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος.

Εάν οι βαθμοί του είναι πάτος και απόπατος, δεν είναι επειδή όλη μέρα παίζει έξω με τους φίλους του ή με βιντεοπαιχνίδια και δεν ανοίγει βιβλίο ούτε για να κάνει αέρα, αλλά επειδή η δασκάλα είναι κακιά και στριμμένη και το έχει πάρει με κακό μάτι, το παιδί. Αν τσακωθεί με κάποιο άλλο παιδί, είναι γιατί το άλλο παιδί το κορόιδεψε, το χτύπησε ή το προκάλεσε και όχι γιατί έβαλε και το ίδιο κάπου το χεράκι του. Έρχεται ο γονιός και ρωτάει “Τί σου έκανε πάλι παλικάρι μου αυτός ο Νικολάκης; Πάντα καυγατζής, με όλους μαλώνει” αντί να το ρωτήσει ένα απλό «Τί έγινε;«. Τρέχει ο γονιός ντουγρού μόλις ο κανακάρης του κάνει παράπονα να τηλεφωνήσει στον άλλο γονιό να μαζέψει το κακομαθημένο του και να διαμαρτυρηθεί στο διευθυντή του σχολείου που δεν επιβάλει την τάξη.

Σίγουρα, τα παιδιά, σαν παιδιά, θα μπλέξουν σε έναν τσακωμό ή σε κάποιο άλλο περιστατικό χωρίς να φταίνε. Συμβαίνει συχνά το λάθος να είναι κάποιου άλλου, αλλά να τα ακούσει και το δικό μας παιδί τζάμπα και βερεσέ. Σε αυτή την περίπτωση κοιτάμε να παρηγορήσουμε το παιδάκι μας που έπεσε θύμα αδικίας και να το υποστηρίξουμε δείχνοντάς του ότι δεν είναι μόνο του και ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι πάντα εκεί, βράχοι στο πλευρό του και αιώνιοι υποστηρικτές του.


ADVERTISEMENT

Αλλά πρώτα…δεν πρέπει να βεβαιωθούμε ότι είναι όντως το θύμα και όχι ο θύτης;

Αν βλέπεις το παιδί σου να το «παίζει» συνεχώς θύμα, ναι μεν μπορεί να είναι, αλλά ας είσαι λίγο υποψιασμένη. Δεν λέω, παιδί σου είναι και προτιμάς να είναι το θύμα, παρά ο φταίχτης, αλλά προσπάθησε να είσαι αντικειμενική και να αποστασιοποιηθείς για να το δεις πιο καθαρά. Είναι συχνό φαινόμενο να έχει κάνει το παιδί τη “λαδιά” και να το παίζει μετά θύμα, για να το λυπηθούν οι γονείς και να μην το μαλώσουν-τιμωρήσουν. Αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του και φταις πολλές φορές εσύ, που δεν το αναγκάζεις. Του μαθαίνεις έτσι να κάνει ό, τι θέλει, αφού ξέρει ότι δεν θα υπάρξουν κυρώσεις μιας και κάποιος άλλος θα φορτωθεί το κρίμα του.

Κατανοώ ότι είναι ένστικτο του γονέα να υπερασπίζεται το παιδί του και ο χειρότερος εγκληματίας του κόσμου να είναι, που λέει ο λόγος. Αυτό δεν είναι λάθος, ίσα ίσα είναι σημάδι ότι είναι καλός γονέας. Μετά το πρώτο σοκ όμως (που κάποιος κατηγορεί τον άγγελό σου ότι έκανε κάτι κακό), πρέπει να διαχωρίσεις το γονικό σου ένστικτο από την πραγματικότητα και να το ψάξεις λίγο παραπάνω. Πόσο πιθανό είναι να είναι το παιδί σου υπαίτιο και όχι κάποιο άλλο παιδί; Ή αν δεν είναι ο υπαίτιος, τότε ποιος ο ρόλος του στο σκηνικό που «παίχτηκε»;


ADVERTISEMENT

Όπου υπάρχει και καπνός υπάρχει και φωτιά. Πρέπει να αναλάβεις, αλλά και να αναλάβει το παιδί τις ευθύνες του. Αν φταίει, πρέπει να είσαι πρόθυμη να το παραδεχτείς αντί να φορτώσεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο. 

Το ξέρω ότι δεν είναι και το καλύτερό σου, επειδή αν παραδεχτείς ότι το λάθος είναι δικό σου, είναι σαν να παραδέχεσαι ότι απέτυχες εν μέρει ως γονέας. Μη σκεφτείς καν κάτι τέτοιο. Τα παιδιά είναι και αυτά άνθρωποι και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Κάνουν λάθη ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, πόσο μάλλον τα παιδιά. Ανεξάρτητα από την ανατροφή που του δίνεις, θα κάνει πράγματα που ξέρει καλά πως δεν πρέπει να κάνει. Ακόμα και τα παιδιά που είναι ήσυχα και δεν έχουν δώσει ποτέ την εντύπωση ότι είναι ικανά για τέτοια ζαβολιά. Είναι όλα μέρος της μάθησης των ορίων και του πώς λειτουργεί ο κόσμος. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις.

Πριν από περίπου ένα μήνα ο μεσαίος μου γιος – το πιο ήρεμο, ευγενικό και ήσυχο από τα τρία παιδιά μου – τσακώθηκε με το μεγάλο του αδερφό και πάνω στα νεύρα του ούρησε στο μαξιλάρι του αδερφού του. Όπως το ακούτε. Ούρησε πάνω στο μαξιλάρι του αδερφού του. Η συμπεριφορά του ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Ποτέ ξανά δεν είχε ενεργήσει έτσι, ούτε είχε δώσει δείγματα ότι ήταν ικανός για κάτι τέτοιο. Προφανώς το έκανε για να τον προκαλέσει-εκδικηθεί, αλλά και πάλι σοκαρίστηκα. Μάθημα: ακόμη και τα πιο ήσυχα και με τρόπους παιδιά μπορούν να φερθούν ανάρμοστα. Είναι γεγονός.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό, όταν φέρονται έτσι, να εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία και να τους δίνεις ένα σωστό μάθημα: Ο υπαίτιος πάντα «πληρώνει» τη νύφη και δεν φορτώνουμε το σφάλμα μας σε άλλους.

Από την άλλη, αν αφήνεις το παιδί σου να φορτώνεται στην πλάτη του το φταίξιμο των άλλων, το μαθαίνεις ότι ο κόσμος είναι άδικος και ο φταίχτης πάντα τη γλιτώνει στο τέλος. Νιώθει αβοήθητο και πως ότι και να κάνει, κουμάντο στο τέλος θα κάνουν οι άλλοι. Το οδηγείς δηλαδή στο να γίνει το ίδιο φταίχτης προκειμένου να απαλλαγεί από την αδικία.

Έτσι, αν δεις ότι το παιδί σου έμπλεξε σε κάποιον καυγά στο σχολείο ή στην παιδική χαρά με τους φίλους του, μη βιαστείς να βγάλεις συμπέρασμα. Ξέρω, είναι εκείνο το μητρικό ένστικτο, που σε ωθεί να πιάσεις από το λαιμό όποιον πειράζει το παιδί σου. Κρατήσου και προσπάθησε να αξιολογήσεις την κατάσταση αντικειμενικά πριν ρίξεις την ευθύνη αλλού.

Τα παιδιά που δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη για τις πράξεις τους, δεν θα το κάνουν ούτε ως ενήλικες.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ