Το να κοιμάσαι μαζί με τα παιδιά σου δεν είναι καθόλου κακό

Έχω ξοδέψει πάνω από 7 δισεκατομμύρια ώρες από τη ζωή μου στο σκοτάδι δίπλα σε ξάγρυπνα, γκρινιάρικα παιδιά παρακαλώντας το Θεό να με βοηθήσει να κοιμηθούν επιτέλους.

Όταν τα πράγματα σκουραίνουν και η παρουσία μου δίπλα τους δεν βοηθά τί να κάνω; Ξαπλώνω και εγώ μαζί τους με κίνδυνο να αποκοιμηθώ πρώτη. Άλλες πάλι φορές γυρνάω πλευρό και παίζω στο κινητό μου με ήχους κλειστούς και φώτα υπερ-χαμηλωμένα ελπίζοντας ότι τα μισοκοιμισμένα μου παιδιά δεν θα με πάρουν χαμπάρι.

Άλλες νύχτες η κατάσταση δεν είναι τόσο χάλια. Πέφτουν για ύπνο και μετά από κανένα μισάωρο με εμένα δίπλα μπάστακα κοιμούνται.

Ξαπλωμένη εκεί, δίπλα στα παιδιά μου, που είναι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου σκέφτομαι πόσο μαγική και τέλεια φανταζόμουν τη μητρότητα πριν κάνω παιδιά και πόσο δύσκολη και αμείλικτη είναι στην πραγματικότητα.

Όταν κοιμούνται και τα κρατώ αγκαλιά, δεν έχω καλύτερο. Αισθάνομαι την αναπνοούλα τους στο λαιμό μου, τα μαλλάκια τους πάνω μου και την καρδούλα τους να χτυπά και νιώθω ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου έκανε ο Θεός.

Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι οι γονείς δεν πρέπει να ξαπλώνουν με τα παιδιά τους, όταν εκείνα πέφτουν για ύπνο, ούτε να κοιμούνται όλοι μαζί. Είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει όσο τα παιδιά είναι ακόμη μωρά.

Τί θα γίνει αν δεν το κάνεις ποτέ αυτό; Τί θα γίνεται αν ξαπλώνεις δίπλα στο παιδί σου κάθε βράδυ ή πέφτετε για ύπνο μαζί; Τί θα γίνει αν μεγαλώσει και εσύ εξακολουθείς να του κρατάς το χέρι μέχρι να το πάρει ο ύπνος;

Ίσως να αναρωτιέσαι: Πότε θα μάθει να κοιμάται μόνο του; Μήπως του κάνω κακό έτσι; Πώς θα μάθει να κοιμάται χωρίς εμένα; Μήπως το μαθαίνω έτσι στη σιγουριά που του παρέχω και δεν μπορέσει να λειτουργήσει μελλοντικά μόνο του στον έξω κόσμο;

Με τίποτα. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που έχουν τη μαμά τους στο προσκεφάλι τους μέχρι να τα πάρει ο ύπνος ακόμα και σε πιο μεγάλη ηλικία, γίνονται στην πορεία πιο ανεξάρτητα. Έχει νόημα αν το σκεφτείς: Η ασφάλεια που τους παρέχεις τα κάνει να αισθάνονται πιο σίγουρα και ικανά να λειτουργούν με μεγαλύτερη ευκολία.

Δεν εννοώ ότι το παιδί πρέπει να κοιμάται με τη μάνα του κάθε βράδυ για να βγει ανεξάρτητο και δυναμικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μεγαλώσεις ασφαλή παιδιά. Εννοώ ότι δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι επειδή κάθε βράδυ τη βγάζεις στο δωμάτιο μαζί τους μέχρι να κοιμηθούν. Δεν σημαίνει ότι θα γίνουν απροσάρμοστα ή δεν θα μάθουν ποτέ να κοιμούνται μόνα τους.

Ξαπλώνω με τα παιδιά μου γιατί θέλουν να το κάνω, γιατί είναι κάτι που κάναμε πάντα και επειδή, παρόλο που συχνά παραπονιέμαι για αυτά τα 10-20 λεπτά, που «χαραμίζω» στο κρεβάτι, στην ουσία είναι ασήμαντα μπροστά στην ευτυχία των παιδιών μου.

Ξαπλώνω μαζί τους γιατί μέσα στη μέρα είναι σπάνιο να έχουμε στιγμές σιωπής τόσο ωραίες και βαθιές όπως αυτές πριν από τον ύπνο.

Ξαπλώνω μαζί τους επειδή ξέρω ότι όταν θα μεγαλώσουν δεν θα με χρειάζονται πια. Ακόμα και τώρα το μεγάλο καμιά φορά με διώχνει από το δωμάτιό του, ώστε να μπορεί να κοιμηθεί μόνο του. Όταν όμως δεν νιώθει καλά, είναι ανήσυχο, φοβισμένο ή έχει πυρετό πάω μαζί του και κοιμάμαι.

Ξαπλώνω μαζί του, επειδή ξέρω ότι οι μέρες που θα με χρειάζεται δίπλα του είναι μετρημένες.

Ξαπλώνω με τα αγόρια μου επειδή γνωρίζω ότι τα αγόρια είναι σκληρά και όσο μεγαλώνουν θα γίνονται σκληρότερα. Όσο σκληρά όμως κι αν είναι, μου το ζητάνε τα ίδια μερικές φορές και εγώ είμαι πρόθυμη.

Μερικές φορές στο τέλος της μέρας το σκοτεινό τους δωμάτιο είναι το τελευταίο που θα ήθελα να βρίσκομαι. Μερικές φορές είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, αναστατωμένη, πεινασμένη. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σφίγγει τα δόντια του, για να μην ουρλιάξει από την κούραση και την απόγνωση.

Αλλά γνωρίζω επίσης ότι αυτά τα λεπτά τα χρειάζονται τα παιδιά μου για να νιώσουν ασφαλή. Η παρουσία μου εκεί είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται και που χρειάζομαι και εγώ. Και δεν θα τα θυσίαζα για τίποτα.

Πηγή: scarymommy.com