Θα μιλήσω στην κόρη μου γι’ αυτόν που με κακοποίησε. Για να της μάθω πως η αγάπη δεν πονά

Έχω κάνει πολλά, για τα οποία ντρέπομαι: μέθυσα, άρπαξα ένα μαχαίρι και προσπάθησα να χτυπήσω τον αδερφό μου και τη μητέρα μου. Στη συνέχεια, αφού δεν τα κατάφερα, προσπάθησα να κάνω κακό στον εαυτό μου με το ίδιο μαχαίρι. Προσπάθησα να κόψω τις φλέβες μου. Οι μέρες – ή μάλλον οι νύχτες – που δούλευα ως στριπτιζέζ δεν είναι και οι καλύτερές μου. Έκανα τα πάντα για λίγα χρήματα, αλλά το χειρότερο δεν είναι κάτι, που έκανα, αλλά κάτι, που δεν έκανα. Έμεινα με κάποιον, που με κακοποιούσε για πολλά χρόνια.

10 απαίσια, οδυνηρά χρόνια.

Μην κάνεις το λάθος να με κατηγορήσεις ΚΑΙ εσύ. Δεν ήξερα τί συνέβαινε, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Όχι αμέσως. Δεν ερωτεύτηκα έναν αηδιαστικό ή βίαιο άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, ο άντρας, που ερωτεύτηκα δεν ήταν καν άντρας, ήταν ένα παιδάκι, που του άρεσαν όσα αρέσουν στα παιδάκια. Αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα, αλλά όχι το ξύλο. Εκείνο το αγαπούσε μόνο αυτός.

Τίποτα δεν προμήνυε τις αντιδράσεις του μέχρι την πρώτα φορά, που με χτύπησε.

Ήταν ένα δυνατό χαστούκι. Φυσικά, αμέσως ζήτησε συγγνώμη. Έκλαψε, φώναξε και ζήτησε συγνώμη. Κι εγώ τη δέχτηκα. Δέχτηκα τη συγνώμη ενός καταχρηστικού νέου, που δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του και τον εθισμό του στο ποτό.

Συνέβη ξανά και ξανά και ξανά. Η βία κλιμακωνόταν με τον καιρό.

Με κλώτσαγε, με πέταγε στο πάτωμα και με πάταγε. Μια μέρα προσπάθησε να με πνίξει, σχεδόν με άφησε αναίσθητη. Και εγώ, αντί να σηκωθώ να φύγω όσο πιο μακριά μπορούσα, για να σωθώ, λίγο ο φόβος, λίγο η ντροπή, λίγο η άγνοια, έκατσα εκεί.

Όλος αυτός ο εφιάλτης είχε και τα θετικά του. Η δεκαετία, που πέρασα ως κακοποιημένη γυναίκα (και σύζυγος) μου έδωσε δύναμη και μια διαφορετική προοπτική, μου έδωσε την ευκαιρία να συζητήσω σοβαρά και ανοιχτά με την κόρη μου για την κακοποίηση, τις σχέσεις και τους άντρες.

Φυσικά, δεν θέλω να την τρομάξω. Η αγάπη είναι όμορφη και της αξίζει να γνωρίσει όλα όσα έχει να της προσφέρει μια καλή και σωστή σχέση. Θέλω να ξέρει ότι η αγάπη δεν είναι – και δεν πρέπει ποτέ να είναι – εξευτελιστική. Δεν είναι – και ποτέ δεν πρέπει να είναι – χειριστική, ούτε όμως και βίαιη.

Η αγάπη δεν σε πονάει, δεν σε χτυπάει, ούτε σε βλάπτει.

Ξέρω ότι αυτή η συζήτηση θα είναι δύσκολη. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα πολύπλοκο θέμα. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τόσο επώδυνα πράγματα με τα παιδιά μας ή ακόμα και με άλλους ενήλικες. Είναι αγχωτικό, αμήχανο και δυσάρεστο για όλους. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μιλάμε στα παιδιά μας για την ενδοοικογενειακή βία, ώστε να γνωρίζουν τα «σημάδια». Έτσι, θα ξέρουν τί πρέπει να κάνουν σε μία αντίστοιχη περίπτωση και ότι δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να το συζητήσουν ή να αναζητήσουν διέξοδο.

Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια.

Η κόρη μου είναι μόλις 4 ετών, αλλά ήδη έχω αρχίσει και της μιλάω για το θέμα αυτό. Βάζω από τώρα τις βάσεις, ώστε να μη βρεθεί απροετοίμαστη: κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τη χτυπήσει. Κανείς δεν μπορεί να απλώσει χέρι πάνω της. Αν οποιαδήποτε στιγμή νιώσει άβολα, θα πρέπει να έρθει σε μένα (ή σε όποιον άλλο κρίνει) για βοήθεια και συμβουλές. Το σωστό είναι να μιλάμε, όταν νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και όχι να το κρατάμε μέσα μας, ακόμη κι αν φοβόμαστε.

Τίποτα δεν εγγυάται ότι θα είναι ασφαλής. Τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο. Ελπίζω ότι, μιλώντας της, θα την κάνω πιο δυνατή. Ελπίζω να ενισχύσω όχι μόνο τη θέλησή της, αλλά και την αυτοπεποίθησή της. Τη φωνή της. Την αποφασιστικότητά της. Ελπίζω ότι, με την πάροδο του χρόνου, θα καταλάβει τί είναι αγάπη και τί δεν είναι.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι να ξέρει ότι είμαι πάντα εκεί για εκείνη. Να μιλήσει. Να κλάψει. Να γελάσει. Να την ακούσω. Δεν θέλω να ντραπεί να έρθει σε μένα, όταν το νιώσει. Η μόνη “λανθασμένη” συζήτηση είναι αυτή, που δεν κάνουμε ή αυτή, που αποφεύγουμε να κάνουμε.

Κανείς ποτέ δεν συζήτησε μαζί μου. Αν το είχε κάνει, μπορεί να είχα σωθεί.

Πηγή: scarymommy.com