fbpx

“Πού είναι ο μπαμπάς του;” με ρωτάνε και τους απαντώ πάντα αυτό…

| 14 Νοεμβρίου 2017
ADVERTISEMENT

Είναι η ερώτηση, την οποία πάντα έτρεμα και περίμενα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου, πέθανε πριν από πέντε χρόνια από όγκο στον εγκέφαλο. Δεν θεραπεύεται. Η θεραπεία, ας την πούμε έτσι, είναι χημειοθεραπεία σε συνδυασμό με ακτινοβολία που ίσως στην καλύτερη περίπτωση σου χαρίσει μερικές εβδομάδες ή μήνες. Ο μέσος χρόνος ζωής, μετά τη διάγνωση, είναι 15-18 μήνες.

Είναι κάτι, που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ακόμα και όταν ο γιατρός μου εξήγησε τόσο παραστατικά. Μου είπε, ότι αυτό το πράγμα που μεγάλωνε στο κεφάλι του συζύγου μου, τον σκότωνε αργά με τον πιο αδίστακτο τρόπο. Συνέχισα για καιρό να γκουγκλάρω, ψάχνοντας μάταια για κάποιο θαύμα, καθώς έκλαιγα σιωπηλά και σκεφτόμουν όλες τις φορές, που τσακωθήκαμε. Ευχόμουν να μπορούσα να πάρω πίσω εκείνες τις στιγμές. Έτσι, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του και αφού συμβιβάστηκα πια με την ιδέα, προσπάθησα να εξηγήσω λογικά και ήρεμα στην καλύτερη φίλη του γιου μου, γιατί δεν έχει δει ποτέ τον μπαμπά του, σε αντίθεση με εκείνη.


ADVERTISEMENT

Η μαμά της με κοίταξε ανήμπορη, χωρίς να ξέρει, τί να πει και με βαθιά απολογητικό βλέμμα. «Δεν πειράζει. Καλή ερώτηση. Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου δεν είναι εδώ, επειδή έχει πεθάνει», της είπα.

Η μαμά παρενέβη προσθέτοντας, ότι ήταν «άρρωστος».

Λάθος. Αν πεις σε ένα μικρό παιδί, ότι ένας ενήλικας πέθανε, επειδή αρρώστησε, το παιδί θα μπορούσε να το πάρει κυριολεκτικά και να καταλάβει, ότι όποιος κρυολογεί ή έχει γρίπη, πεθαίνει κιόλας. Αυτό μου είπε ο παιδοψυχολόγος, όπως και ο άντρας μου, πριν πεθάνει. Ήταν φανερά αδυνατισμένος, πρησμένος από τα φάρμακα, αλλά γαντζωμένος στη ζωή και αρνούμενος να την αφήσει.

“Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου είχε μια πολύ σπάνια ασθένεια, που ονομάζεται καρκίνος του εγκεφάλου. Πέθανε εξαιτίας αυτής της ασθένειας. Δεν ξέρουμε, γιατί το απέκτησε. Αλλά έτσι έγινε”, είπα στο κοριτσάκι.


ADVERTISEMENT

Κούνησε με σιγουριά το κεφαλάκι της και ζήτησε να δει ένα επεισόδιο ακόμα από την Πέππα το γουρουνάκι.

Η συζήτηση με τα παιδιά για το θάνατο είναι κάτι, που όλοι θέλουν να αποφύγουν. Είναι δύσκολο. Είναι επίπονο. Είναι άβολο. Και μπορεί να είναι εντελώς περίεργο.

Ήμουν τυχερή, που μέσω ενός φίλου μου, ήρθα σε επαφή με μια παιδοψυχολόγο αμέσως μετά το θάνατό του συζύγου μου. Ο γιος μου ήταν μόλις 1΄έτους και δεν μπόρεσε να αντιληφθεί, γιατί τη μια μέρα ο μπαμπάς του ήταν δραστήριος και την άλλη μέρα είχε πεθάνει χτυπημένος από μια αρρώστια.

Η γιατρός με βοήθησε πολύ. Μου ζήτησε να μεταχειριστώ τον Αλέξανδρο ως ισότιμο μέλος, να μην τον υποτιμήσω ποτέ, να προσαρμόσω τα λόγια μου, ώστε να καταλαβαίνει τα πάντα και πάντα, πάντα, και πάνω απ’ όλα, να είμαι ειλικρινής. Όχι, ο μπαμπάς δεν κοιμόταν, ούτε ήταν αστεράκι στον ουρανό. Ήταν νεκρός.

Δεν είπα ποτέ στο γιο μου, ότι ο πατέρας του ήταν άρρωστος. Τα παιδιά αρρωσταίνουν συνεχώς και ο Αλέξανδρος ήταν πρωταθλητής σ’ αυτό, έχοντας περάσει τον ιό Κοκσάκι, πολλές γρίπες και διάφορες άλλες παθήσεις από την παιδική του ηλικία. Το τελευταίο πράγμα, που ήθελα να κάνει ήταν να συνδέσει ενοχλητικές και σε μεγάλο βαθμό αβλαβείς παιδικές ασθένειες με το θάνατο. Και φοβήθηκα, ότι αν κρυολογούσα, θα πίστευε, ότι κι εγώ θα πέθαινα. Γι’ αυτό φρόντιζα να χρησιμοποιώ πάντα συγκεκριμένη και σαφή γλώσσα: «Ο μπαμπάς σου είχε όγκο στον εγκέφαλο και πέθανε από αυτό. Είχε καρκίνο του εγκεφάλου». Η μαμά, από την άλλη πλευρά, είχε απλώς γρίπη και θα ήταν καλά σε μια-δυο μέρες.

Όσο ο Αλέξανδρος μεγάλωνε και καταλάβαινε περισσότερα, άρχισε να κάνει ερωτήσεις, συνήθως, όταν βρισκόταν στο κρεβάτι και ήμασταν αγκαλιασμένοι. “Γιατί ο πατέρας μου πέθανε και όχι κάποιος άλλος; Δεν είναι δίκαιο”, μου είπε. Ήμουν απόλυτα ειλικρινής. “Το ξέρω, ότι δεν είναι δίκαιο. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Αλλά έχεις μια μαμά, που σ’ αγαπά τόσο πολύ και φίλους που σ’ αγαπούν και παππούδες και ξαδέλφια, που σ’ αγαπάνε. Πόσο τυχερός είσαι;”.

Σε ηλικία περίπου τεσσάρων ετών, με ρώτησε, γιατί ήταν ο μόνος, που γνώριζε, ότι είχε έναν νεκρό πατέρα. Δεν έχει ακόμη συναντήσει έστω κι ένα παιδί στην ίδια κατάσταση. Και πάλι, δεν ωραιοποίησα την κατάσταση. Δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από τους ευφημισμούς. “Ο μπαμπάς σου πέθανε. Μου λείπει κάθε μέρα και είναι φυσιολογικό να είναι λυπημένος, θυμωμένος και αναστατωμένος. Αλλά σε αγαπούσε τόσο πολύ», του έλεγα επανειλημμένα.

Στα πέντε του, κόλλησε με τα lego. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός και εξπέρ στο να συναρμολογεί πράγματα, από έπιπλα έως υδραυλικές εγκαταστάσεις. Σαφώς, το παιδί κληρονόμησε τα γονίδιά του σε αυτόν τον τομέα.

“Μαμά, πραγματικά εύχομαι ο μπαμπάς να ήταν εδώ και να δει αυτό, που έχτισα”, μου είπε ο Αλέξανδρος σιγανά. Αυτό με έκανε κομμάτια. “Το ξέρω. Μακάρι να ήταν εδώ. Δεν είναι όμως, αλλά είμαι εγώ εδώ, γι’ αυτό ας περάσουμε καλά και ας γίνουμε ομάδα και να δουλέψουμε μαζί», είπα πνίγοντας τα συναισθήματά μου.

Σήμερα, ο Αλέξανδρος είναι έξι ετών. Ο πατέρας του είναι σταθερά παρών στη ζωή μας: οι τοίχοι του διαμερίσματός μας καλύπτονται με οικογενειακές φωτογραφίες και κολάζ. Επισκεπτόμαστε το χωριό τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, έτσι ώστε το παιδί να διατηρεί επαφή με τα μέρη και τους συγγενείς του πατέρα του. Αλλά δεν γκρινιάζουμε.

Του λέω ιστορίες, γιατί θέλω να έχει αναμνήσεις από τον πατέρα του, όπως τότε που περπατούσαν κάθε βράδυ μαζί βόλτα, βλέποντας το ηλιοβασίλεμα ή για τις εκδρομές, που πηγαίναμε.

Επομένως, για να απαντήσω στην ερώτηση: Πού είναι ο μπαμπάς του Αλέξανδρου;

Έχει πεθάνει. Αλλά, ακόμα ζει στην καρδιά μας.

Αλέκα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο 
info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ