fbpx

Πώς μπορεί ο πατέρας, να διορθώσει τη κακή σχέση του με το παιδί

| 30 Δεκεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Η κόρη μου ήταν τεσσάρων ετών, όταν η γυναίκα μου αποφάσισε να την πάρει και να μετακομίσουν όλοι μαζί με τον τότε καινούριο της φίλο (και σήμερα σύζυγο) για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Κι αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν, για να πας στη πόλη της, δεν ήθελες σχεδόν μια μέρα στο δρόμο. Με άλλα λόγια, έμενε πλέον τόσο μακριά που θα μπορούσα να βλέπω το παιδί το πολύ 1-2 φορές τον χρόνο κι αυτό λόγω οικονομικών προβλημάτων που δεν μου επέτρεπαν να την επισκέπτομαι πιο συχνά.

Η απόφαση ήταν καθαρά στο χέρι μου. Διότι πρίν ξεκινήσει τη διαδικασία η γυναίκα μου ήρθε και με ρώτησε. Κι επειδή σκέφτηκα ότι θα προσέφεραν στο παιδί περισσότερες ευκαιρίες και μια καλύτερη ζωή, είπα το «Ναι» για δύο λόγους: Πρώτον διότι ήθελα η κόρη μου να μεγαλώσει χαρούμενα και δεύτερον διότι ήμουν εγωιστής.


ADVERTISEMENT

Είμαι ο πρώτος που παραδέχομαι ότι εκείνο τον καιρό, μόλις στα 30 μου χρόνια, δεν ήμουν ο πατέρας που είμαι σήμερα. Ήμουν εκείνος ο τύπος που δεν ήθελε και τόσο να γίνει πατέρας μέχρι που έγινε. Ήμουν τυπικός στη διατροφή και στην επικοινωνία μου με το παιδί αλλά δεν ήθελα να είμαι μπαμπάς πλήρους απασχόλησης. Ήθελα την ελευθερία μου και έτσι πίστευα πως ήταν καλύτερα για όλους. Ή τουλάχιστον έτσι με εξυπηρετούσε να πιστεύω.

Σήμερα, αν η πρώην γυναίκα μου με ρωτούσε, σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα το «Ναι». Σήμερα η σχέση μου με τη κόρη μου δεν είναι αυτή που ευχόμουν. Υπάρχει χιλιομετρική απόσταση μεταξύ μας κι αυτό κάνει και τη συναισθηματική απόσταση μεγαλύτερη. Κι ενώ είναι έφηβη πια και μπορώ να προσπαθήσω να διορθώσω τη σχέση μας, βλέπω ότι δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να κερδίσεις τη καρδιά ενός παιδιού σε όποια ηλικία κι αν είναι, όταν νομίζει ότι το εγκατέλειψες ή αλλιώς «το άφησες να φύγει» που δεν είναι εντελώς ψέμμα.

Η επιμονή και η ειλικρίνεια ωστόσο, μου έχουν δώσει προβάδισμα. Δεν εγκαταλείπω τις προσπάθειες και φαίνεται αυτό να λειτουργεί υπέρ μας. Έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις για το παρελθόν, για το πώς ένιωθα και τι πίστευα τότε και προσπαθώ να την αντιμετωπίζω σαν ενήλικα και όχι σαν παιδί. Προσπαθώ να της μιλάω και όχι να της επιβάλλομαι. Κι αυτό το είδος της επικοινωνίας, έχει κάνει το παιδί να έρχεται κάθε φορά όλο και πιο κοντά μου, ειδικά σε μια ηλικία όπως είναι η εφηβεία, που τα παιδιά έτσι κι αλλιώς αισθάνονται ότι δεν τα καταλαβαίνει κανείς.


ADVERTISEMENT

Πηγαίνω και τη βλέπω σε κάθε ευκαιρία, της στέλνω email και μηνύματα στο facebook. Και βλέπω ότι ανταποκρίνεται διότι με παίρνει πού συχνά απλά για να μιλήσουμε. Κι αυτά τα τηλεφωνήματα όπως κι αν καταλήγουν, μικρά ή μεγάλα, με κάνουν να χαμογελώ.

Θέλω λοιπόν να πω σε όλους τους μόνους μπαμπάδες εκεί έξω που έχουν με το παιδί τους σχέση από απόσταση ή η σχέση τους δεν είναι τόσο δεμένη, ότι ποτέ δεν είναι αργά να καταπιείτε τη περηφάνεια σας, να παραδεχτείτε ότι δεν υπήρξατε ο πατέρας που θα έπρεπε να είστε και να κάνετε τα πάντα για να διορθώσετε τη σχέση σας με το παιδί σας. Και χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω ορισμένους μπαμπάδες που απουσιάζουν λίγο, πολύ ή εντελώς από τη ζωή του παιδιού η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από αυτούς δεν ξέρουν ότι ακόμη κι αν έχουν περάσει μήνες ή χρόνια, πάντα θα υπάρχει χώρος και χρόνος για να αλλάξεις και να βελτιώσεις τη σχέση σου με το παιδί σου κι εγώ είμαι η ζωντανή απόδειξη. Διότι όταν το συνειδητοποίησα δεν έχασα ευκαιρία, το έκανα πράξη και είμαι πολύ πιο χαρούμενος γι’ αυτό!

Πηγή: http://www.parentsociety.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ