fbpx

Όταν το παιδί βλέπει «φαντάσματα»

| 12 Φεβρουαρίου 2018
ADVERTISEMENT

Έχω ένα κοριτσάκι 3 ετών με καθυστέρηση λόγου. Το λεξιλόγιό της έχει αυξηθεί σημαντικά από τότε, που ξεκίνησε ένα ειδικό πρόγραμμα για παιδιά προσχολικής ηλικίας, αλλά δεν μιλά ακόμα με άνεση. Έτσι, όταν κάτι την απασχολεί, πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι των «20 ερωτήσεων» μέχρι να καταλάβουμε τί της συμβαίνει.

Πριν από περίπου 3 εβδομάδες, η κόρη μου άρχισε να διαμαρτύρεται ότι το δωμάτιό της ήταν πολύ σκοτεινό το βράδυ. Ήξερα ότι σε αυτή την ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν περισσότερο τί σημαίνει φόβος, οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα να της αφήνω το βράδυ ένα μικρό, νυχτερινό φωτάκι αναμμένο. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά μέχρι που τη βάζαμε στο κρεβάτι για ύπνο, αλλά 2-3 λεπτά μετά, τρέχαμε έντρομοι στο δωμάτιό της από τα ουρλιαχτά της, τα οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ άλλοτε.

Τη ρωτήσαμε τί είχε και ούρλιαζε και δείχνοντάς μας τη βιβλιοθήκη, είπε με τα μάτια της γεμάτα τρόμο: «Φάντασμα». Ο σύζυγός μου κι εγώ πιστεύουμε στα μεταφυσικά φαινόμενα και στα φαντάσματα. Ούτε το περάσαμε στο ντούκου, ούτε επρόκειτο ποτέ να υποτιμήσουμε  ή να κοροϊδέψουμε το παιδί μας λέγοντάς του ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα. Ο σύζυγός μου την πήρε αγκαλιά και μαζί πλησίασαν τη βιβλιοθήκη. Της έδειξε διάφορες σκιές, που έκανε το νυχτερινό φωτάκι, αλλά το βλέμμα της εξακολουθούσε να είναι γεμάτο πανικό. Την έφερε πίσω στο κρεβάτι της και έμεινε μαζί της μέχρι να ηρεμήσει και να την πάρει ο ύπνος.


ADVERTISEMENT

Μετά από κάποια έρευνα, διαπίστωσα ότι το καλύτερο, που μπορούσα να κάνω ήταν να τη βάλω να μου μιλήσει για όσα είδε ή να μου τα ζωγραφίσει. Έτσι το επόμενο πρωί κάθισα μαζί της και τη ρώτησα αν μπορούσε να μου πει περισσότερα για αυτό το φάντασμα. Είπε ναι κι έτσι τη ρώτησα αν το φάντασμα ήταν αγόρι ή κορίτσι.

Χωρίς δισταγμό, απάντησε ότι ήταν κορίτσι. Στη συνέχεια τη ρώτησα: “Ήταν μικρή σαν εσένα ή μεγάλη σαν εμένα;”. Είπε ότι ήταν μικρή σε ηλικία. Τη ρώτησα τί ρούχα φορούσε και εκείνη απάντησε: “Ένα πράσινο πουκάμισο”. Δεν ήταν σε θέση να απαντήσει ακόμα τί χρώμα μαλλιά είχε. Ρώτησα επίσης αν το κορίτσι αυτό το έβλεπε και τη μέρα ή αν εμφανιζόταν μόνο στο σκοτάδι: “Όχι. Μόνο στο σκοτάδι”, μου απάντησε.

Στη συνέχεια τη ρώτησα αν το φάντασμα ήταν κάποια φίλη της και μου απάντησε απότομα και κοφτά: “Όχι”. Ταραγμένη αρκετά και εγώ, της ζήτησα αν μπορούσε να μου ζωγραφίσει αυτό το κορίτσι. Συμφώνησε. Καθώς ξεκίνησε τη ζωγραφιά της, μου είπε «Έτσι. Χωρίς χέρια». Τη ρώτησα τί εννοούσε και μου είπε: «Δεν έχει χέρια. Είναι κομμένα”.

Τη ρώτησα: “Τα χέρια της ήταν κομμένα;”. Είπε: “Ναι. Δεν έχει χέρια”.

Μετά τη ρώτησα τί συνέβη και αυτό το κορίτσι δεν έχει χέρια και μου είπε: “Μπαμ. Έσπασαν”. Όχι μόνο υπήρχε ένα υποτιθέμενο φάντασμα στο δωμάτιο της κόρης μου, αλλά ήταν και κουλό. Η τελευταία προσθήκη στη ζωγραφιά της ήταν μερικά γράμματα, τα οποία, όπως με ενημέρωσε η κόρη μου, ήταν το όνομα του κοριτσιού. Πανικόβλητη πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και του τα είπα όλα. Συμφωνήσαμε να απασχολήσουμε το παιδί με κάτι άλλο. Ευτυχώς το «φάντασμα» δεν ξανασυζητήθηκε την υπόλοιπη ημέρα.
ghosts-overlayΟ σύζυγός μου και εγώ συμφωνήσαμε ότι για λίγο θα κοιμόμασταν όλοι μαζί. Καταλήξαμε επίσης στο συμπέρασμα ότι ένα μεγαλύτερο φωτάκι τη νύχτα θα ήταν καλό. Της είπα επανειλημμένα ότι είναι ασφαλής. Της είπα επίσης ότι υπάρχουν νεράιδες, που περιφέρονται τη νύχτα στα δωμάτια των μικρών κοριτσιών και τα φυλάνε. Τα λόγια μου δεν ήταν αρκετά, για να την ηρεμήσουν.


ADVERTISEMENT

Τη ρωτήσαμε αν υπήρχε κάτι άλλο μέσα στο δωμάτιό της, που να την τρόμαζε. Απάντησε “το φάντασμα”. Δεν υπήρχε προφανώς κάτι άλλο. Τη ρωτήσαμε πού ήταν αυτή τη φορά το φάντασμα και, χωρίς δισταγμό, μας έδειξε κάτω από το τραπέζι. Ο σύζυγός μου γονάτισε και είπε στο φάντασμα να φύγει. Αυτό έδωσε θάρρος στο παιδί. Πήρε ένα από τα κουκλάκια-δεινοσαυράκια της και το έβαλε κάτω από το τραπέζι, εκεί που ήταν το φάντασμα και μας χαμογέλασε.

Της είπα: “Ας βάλουμε όλα τα παιχνίδια σου γύρω από το τραπέζι, έτσι ώστε το φάντασμα να μη μπορεί να βγει. Οι δεινόσαυροι θα σε προστατεύουν». Μου έφερε όλα της τα παιχνίδια και μαζί τα τοποθετήσαμε κυκλικά γύρω από το τραπέζι. Φαινόταν πολύ πιο ήρεμη τώρα. Μετά από λίγα λεπτά, χαλαρή στο κρεβάτι της, μας καληνύχτισε. Όταν φύγαμε, γκρίνιαξε λίγο, αλλά ούτε φωνές υπήρξαν, ούτε ουρλιαχτά ξανά.

Δεν ξέρω αν το όλο αυτό το δράμα με το «Φάντασμα» θα ξεπεραστεί εν μία νυκτί. Δεν ξέρω αν απόψε οι δεινόσαυροι θα είναι αρκετοί, για να την ηρεμήσουν. Το μόνο, που ξέρω είναι ότι κοιμάμαι ελάχιστα. Οποιοσδήποτε θόρυβος από την ενδοεπικοινωνία με το δωμάτιό της, μας κάνουν να τρέχουμε να ελέγξουμε αν όλα είναι εντάξει. Δεν νιώθω ούτε εγώ καλά να είμαι στο δωμάτιό της. Έχω επηρεαστεί. Κάθε πρωί, που την ξυπνάω, της λεώ: “Ας πάμε στο σαλόνι να ετοιμαστούμε”. Κλειδώνω την πόρτα της και πάμε στο σαλόνι.

Τα παιδιά, που λένε ότι βλέπουν φαντάσματα, κάτι σημαίνει. Δεν λέω ότι όντως βλέπουν, αλλά κάτι συμβαίνει, για κάποιο λόγο γίνεται όλο αυτό. Ο τρόπος, με τον οποίο θα το χειριστείς, εξαρτάται από σένα. Μπορώ να σου πω όμως, το εξής: Μην πεις στο παιδί σου να μη φοβάται. Άφησέ το να φοβάται, μην του λες συνέχεια ότι είναι ασφαλές. Και αν σου παίρνει πολλή ώρα να το βάλεις για ύπνο, ας είναι. Κάνε υπομονή.

Στη συνέχεια, αν σε αφήσει να φύγεις απ’ το δωμάτιο, πάρε τον υπολογιστή σου και ψάξε πώς θα απαλλαγείς από τα φαντάσματα. Πιάνει το κόλπο.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ