Το κορίτσι που παίζει με αμαξάκια, το λένε αγοροκόριτσο και δεν τρέχει τίποτα. Το αγόρι που παίζει με κούκλες γιατί το λένε γκέι;

Έχω έναν 3χρονο γιο που λατρεύει τις πριγκίπισσες. Όλες του αρέσουν, αλλά λίγο παραπάνω η Έλσα από το Ψυχρά και Ανάποδα και η Ωραία Κοιμωμένη. Τυλίγει το κορμάκι του μέσα σε εκείνη την άσπρη, χειμωνιάτικη, χνουδωτή του κουβερτούλα, που την έχει από μωρό και λέει: “Κοίτα, μαμά. Είμαι η Elsa. Είμαι διαφορετικός από τα άλλα παιδάκια”.

Ναι, ο γιος  μου είναι διαφορετικός, όπως και η Elsa. Της το είπε και η αδερφή της, η Anna όταν την είδε μετά από καιρό: «Άλλαξες. Δεν είσαι αυτή που ήσουν». Είναι και οι δύο διαφορετικοί. Τελείως διαφορετικοί από αυτό που η κοινωνία επιτάσσει.

Η καρδιά μου γεμίζει με υπερηφάνεια και χαρά για τη φαντασία και το πάθος του. Τον χαίρομαι και τον αγαπώ κάθε μέρα περισσότερο. Παράλληλα όμως, γεμίζει και με ανησυχία και φόβο. Καθώς εκείνος βρίσκεται σε έναν δικό του φανταχτερό, χαρούμενο και…εξωπραγματικό θα έλεγα κόσμο, οι κακοί εκεί έξω καραδοκούν να δηλητηριάσουν τη χαρά του.

Η κοινωνία και οι άνθρωποι, που την αποτελούν είναι σκληροί. Παραμονεύουν να τον βλάψουν. Σίγουρα θα τον βρουν και θα τον βλάψουν μια μέρα. Ξέρω ότι κάποιος θα τον κοροϊδέψει και σύντομα μάλιστα για τη λατρεία του για την Έλσα και το όμορφο, άσπρο κουβερτάκι, με το οποίο κυκλοφορεί στο σπίτι και νομίζει ότι είναι το φόρεμά της.

Κάθε φορά που μου ζητάει μπιχλιμπίδια σαν αυτά των πριγκιπισσών των παραμυθιών, δαγκώνομαι και δεν ξέρω τί να του απαντήσω. Δεν θέλω να του δίνω θάρρος γιατί δεν θέλω να αντιμετωπίσει ένα μέλλον γεμάτο πόνο. Αλλά δεν θέλω και να τον αποθαρρύνω, γιατί πάλι δεν θέλω να αντιμετωπίσει ένα μέλλον γεμάτο πόνο. Τελικά κάθε απόφαση τελειώνει με πόνο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Έχω δει κοντινούς μου ανθρώπους να υποφέρουν φρικτά λόγω των αυστηρών προσδοκιών της κοινωνίας. Και έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να κρύψουν τη διαφορετικότητά τους για χάρη της κοινωνίας και να υποφέρουν διπλά. Τί να του πω λοιπόν; Ότι όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσει, τελικά θα υποφέρει; Κι όλα αυτά επειδή είναι διαφορετικός σε σχέση με τα άλλα παιδάκια;

Τόσο πολύς πόνος και όλα αυτά επειδή η κοινωνία έχει χτίσει στο πέρασμα του χρόνου κάποια στερεότυπα, από τα οποία οι άνθρωποι δεν θα ξεκολλήσουν εύκολα. Τα κορίτσια αγαπάνε το γκλίτερ, τα μπιζού, τα καλλυντικά και τα φορέματα και τα αγόρια το batman, τους καουμπόηδες, τα αυτοκινητάκια και τη δράση. Αυτή είναι η συμφωνία. Αυτός είναι ο κανόνας. Τέλος. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν παράβαση, άρα κυνηγάμε να τα εξαφανίσουμε.

Και είναι πραγματικά ειρωνικό, επειδή η κοινωνία (υποτίθεται ότι) ενθαρρύνει τους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους με κλισέ τύπου: Εκφράσου. Άκου τη φωνή μέσα σου. Σπάσε τους κανόνες. Να είσαι ο εαυτός σου.  Αγκάλιασε τη διαφορετικότητά σου. Να νιώθεις σιγουριά. Να είσαι θαρραλέος/α. Να είσαι αληθινός/η ως προς το ποιος/α είσαι.

Όλα αυτά είναι ψέματα και πλασματικά. Η κοινωνία θα σε αποδεχτεί μόνο αν συμβαδίζεις με τις επιταγές της.

Να είσαι ο εαυτός σου… Τί γίνεται όμως αν είσαι αγοράκι και η κοινωνία δεν σε συμπαθεί για αυτό που είσαι; Γιατί να μην ισχύουν τα παραπάνω κλισέ; Γιατί η κοινωνία να απορρίπτει με ένα τόσο προκλητικό και χυδαίο τρόπο οποιονδήποτε δεν συμβαδίζει με τους κανόνες της; Αυτά τα στερεότυπα δεν θα σπάσουν εύκολα όσο ανοιχτόμυαλοι κι αν το παίζουμε. Οι άνθρωποι πάντα θα στραβοκοιτάνε τα κορίτσια που παίζουν ποδόσφαιρο και που ανεβαίνουν στα δέντρα. Πάντα θα δείχνουν με το δάχτυλο τα αγόρια που κοιτάζουν τις κούκλες σε ένα κατάστημα παιχνιδιών ή που κάνουν παρέα μόνο με κορίτσια στο σχολείο ή στη γειτονιά.

Έχω την εντύπωση ωστόσο ότι με τα κορίτσια οι άνθρωποι είναι πιο ελαστικοί. Υπάρχει ο όρος «αγοροκόριτσο» οπότε όλα καλά. Αντίστοιχος όρος για τα αγόρια δεν υπάρχει. Το αγοροκόριτσο θα μεγαλώσει και αποκτήσει τη θηλυκότητα που ταιριάζει σε ένα κορίτσι. Με τον καιρό, λένε, θα στρώσει. Τα μικρά αγόρια, όμως, που τους αρέσουν οι πριγκίπισσες και το ροζ ρούχα; Σε αυτές τις περιπτώσεις σπεύδουν όλοι να βγάλουν το «κακό» το όνομα στο αγοράκι. «Αδελφίζει», λένε. «Κοίτα το, από μικρό φαίνεται».

Δεν είναι όπως στα κορίτσια, που ίσως και να τα θαυμάζουμε όταν φέρονται αγορίστικα. Τα αγόρια θα τα κατηγορήσουμε καμιά φορά και κατά πρόσωπο για τις κακές και λάθος επιλογές τους. Τρανό παράδειγμα ο γιος μου, που 3 μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία με ρώτησε “Μαμά, είναι το ροζ κοριτσίστικο χρώμα; Είμαι gay επειδή μου αρέσει το ροζ;”. Απ’ ότι φαίνεται κάποιος πρόλαβε να αμφισβητήσει τις επιλογές του και να του πει κατάμουτρα.

“Όχι φυσικά. Τα αγόρια μπορούν να φοράνε και ροζ και μωβ και πορτοκαλί και όποιο χρώμα τους αρέσει. Η ποδοσφαιρική ομάδα του μπαμπά φοράει μωβ, έτσι δεν είναι; Και είναι όλα τους αγόρια”.

Κι εκείνος με ένα νεύμα λέει, “Ναι, ο καθένας μπορεί να φοράει ό, τι θέλει. Και ροζ και μωβ”.

Τον αγκαλιάζω σφιχτά και εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω τον κόσμο από το να φέρεται έτσι και να πληγώνει αθώα παιδάκια.

«Είμαι η Elsa και είμαι διαφορετικός», λέει ξανά τρέχοντας κουκουλωμένος με την κουβέρτα του.

Σκέφτομαι συνεχώς εκείνη τη “διαφορετική” Elsa – την Elsa που αναγκάζεται να τρέξει να κρυφτεί από μια κοινωνία που τη θέλει ίδια με όλους τους άλλους. Μια κοινωνία που θέλει να την καταστρέψει για τις «λάθος» της επιλογές και που τις περισσότερες φορές το καταφέρνει.

Αρνούμαι να αφήσω να συμβεί κάτι τέτοιο στο παιδί μου. Αν αγαπά τις πριγκίπισσες, το ροζ και τη Barbie, καλά κάνει και το κάνει. Δεν θα του πω εγώ ότι δεν πρέπει. Δεν θα βάλω τα συναισθήματά του κάτω από τον κάθε άσχετο μικρόμυαλο που φοράει παρωπίδες και θα του αρνηθώ να είναι ο πραγματικός του εαυτός.

Ξέρω ότι αυτή η απόφαση θα μας βλάψει και τους δύο μια μέρα. Η αθωότητά του θα χαθεί και η καρδιά μου θα σπάσει. Η βλάβη όμως, που θα υποστεί θα είναι μικρότερη από το να τον διδάξω να μισεί τον εαυτό του και το πώς αισθάνεται.

Δεν έχω ιδέα αν ο γιος μου θα συνεχίσει να νιώθει έτσι καθώς μεγαλώνει. Δεν ξέρω αν θα γίνει ένας έφηβος ή ένας άντρας που αγαπά πριγκίπισσες και το ροζ…αλλά αν το κάνει, θα είναι εντάξει για μένα. Αν δεν το κάνει, πάλι θα είναι εντάξει. Μόνο ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια. Τώρα ο γιος μου αγαπά πριγκίπισσες και το ροζ. Και καλά κάνει.

Τον αγαπώ. Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε να μισούμε. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Αυτό έχω να πω. Αυτό θα πω και στο γιο μου την επόμενη φορά που θα μου ζητήσει κάποιο από τα αξεσουάρ της Elsa. Θα του πω “Εντάξει” και θα το εννοώ ότι είναι εντάξει.

Είναι διαφορετικός και αγαπάει την Elsa. Είμαι σίγουρη ότι αν υπάρχει κάπου κάποια Elsa, τον αγαπάει και αυτή και είναι υπερήφανη.

Πηγή: scarymommy.com