Όταν οι γονείς ζηλεύουν τα έφηβα παιδιά τους

Έγραψα το βιβλίο “Σταματήστε τα ουρλιαχτά” για να περιγράψω πολλές κοινές συγκρούσεις που προκύπτουν μεταξύ εφήβων και γονέων και τον τρόπο επίλυσής τους. Οι περισσότερες από αυτές τις πηγές των συγκρούσεων είναι γύρω από διαφωνίες σχετικά με την ελευθερία ή την δυσανεξία των διαφορών.

Ένα σύνολο των συγκρούσεων, ωστόσο, είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί, επειδή είναι πιο δύσκολο για τους γονείς να αναγνωρίσουν και να εξηγήσουν τον λόγο. Ο έφηβος ξέρει ότι είναι λάθος αυτή η σύγκρουση, αλλά δεν γνωρίζει την αιτία. Το συναίσθημα είναι εμφανές, αλλά η αιτία του είναι κρυφή. Γιατί; Επειδή το να παραδεχτούν τον φθόνο που αισθάνονται για τα παιδιά τους, είναι δύσκολο για τους γονείς.

“Πρέπει να αστειεύεστε!” φώναξε μια έφηβη, μέλος μιας ομάδας νέων, στην οποία συζητούσαμε τις σχέσεις με τους γονείς και το θέμα της ζήλιας γενικότερα. “Δεν υπάρχει τίποτα που έχω και οι γονείς μου θα μπορούσαν να ζηλέψουν.Αν μη τι άλλο, είμαι αυτή που τους ζηλεύει. – Όλα όσα έχουν, όλα όσα ελέγχουν, όσα ξέρουν.” Η ιδέα ήταν ότι εάν υπάρχει φθόνος, δεν είναι από την πλευρά του εφήβου.

Έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς οι γονείς μερικές φορές ζηλεύουν την ελευθερία του εφήβου από τις ενήλικες ευθύνες, την ελευθερία του εφήβου από τις δεσμεύσεις, την ελευθερία του εφήβου για τη φροντίδα και την ελεύθερη διαβίωση, την ελευθερία του εφήβου να εξαρτάται από την υποστήριξη κάποιου άλλου. Κι έτσι η ομάδα μπορούσε να δει πώς είχαν ελευθερίες που οι περισσότεροι γονείς έπρεπε να ζήσουν χωρίς αυτές.

Αλλά υπήρχαν και άλλα πιο ευαίσθητα θέματα σχετικά με τη ζήλια.Παραδειγματικά αναφέρω τρία: ζήλια για ότι τους έχει δοθεί απλόχερα, ζήλια για τις μεγαλύτερες ευκαιρίες που έχουν, η ζήλια των εφηβικών δυνάμεων.

Ζήλια για ότι τους έχει δοθεί απλόχερα
Μερικές φορές οι γονείς, που μεγάλωσαν με οικονομικές δυσκολίες και έχουν παλέψει για να αποκτήσουν ότι έχουν, θα ζήλευαν που ένας έφηβος έχει τόσα πολλά σε σύγκριση με το πόσο λίγα είχαν εκείνοι. Αν και είναι ευγνώμονες που βρίσκονται σε θέση να δώσουν στα παιδιά τους, περισσότερα από αυτά που τους δόθηκαν, οι γονείς μπορούν να αισθάνονται ζήλια που ο έφηβος τους έχει πάρει περισσότερα από όσα έλαβαν. Η ζήλια, μπορεί να εκδηλωθεί ως θυμός για την έλλειψη εκτίμησης. “Δεν εκτιμά αυτό που του παρέχουμε. Δεν ξέρει πόσο δύσκολα βγαίνουν τα λεφτά” Αλλά πώς είναι δυνατόν να εκτιμήσουν αυτό που τους δίνεται όταν είναι το μόνο που έχουν γνωρίσει και έτσι έμαθαν να το θεωρούν δεδομένο; Έτσι, η μητέρα θυμώνει με την κόρη της που δεν φροντίζει τα καινούρια της ρούχα ή ο πατέρας θυμώνει με το γιο του που δεν φροντίζει το ποδήλατο ή το μηχανάκι του.

Ζήλια για τις μεγαλύτερες ευκαιρίες
Μερικές φορές οι γονείς έχουν μετανιώσει για την πορεία της ζωής που έχουν επιλέξει ή τους περιορισμούς που έπρεπε να αποδεχθούν. Επιθυμούν κάτι διαφορετικό, αλλά αισθάνονται παγιδευμένοι στην πορεία που έθεσαν και είναι πλέον πολύ αργά για να αλλάξουν. Έτσι, όταν βλέπουν τα μεγαλύτερα παιδιά τους να έχουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή με δυνατότητες που οι ίδιοι δεν είχαν, ζηλεύουν αυτή την ευκαιρία. Αλλά πώς είναι δυνατόν το νεαρό άτομο να κατανοήσει το μείγμα της γονεϊκής ευχαρίστησης με τον πόνο που έρχεται από τις ευκαιρίες που δεν είχαν ποτέ; Αυτή η ζήλια μπορεί να βγει ως αρνητικότητα στο μονοπάτι που ο έφηβος έχει επιλέξει να ακολουθήσει. Έτσι, η μητέρα υποβαθμίζει τις επαγγελματικές φιλοδοξίες της κόρης της ή ο πατέρας αμφισβητεί την καριέρα που επέλεξε ο γιος του.

Ζήλια για τις πολλαπλές δυνατότητες του εφήβου
Μερικές φορές οι γονείς μεγαλώνοντας μπορεί να ζηλεύουν όταν βλέπουν το έφηβο παιδί τους, να βρίσκεται σε πλήρη άνθιση της νεανικής εμφάνισης και των ικανοτήτων του. Οι γονείς μπορούν να έρθουν σε αντίθεση με το νεαρό άτομο διότι αισθάνονται μειωμένοι από τη σύγκριση. Αλλά πώς είναι δυνατόν οι νέοι να γνωρίζουν πως αισθάνονται μειονεκτικά οι γονείς τους επειδή γερνάνε; Αυτή η ζήλια μπορεί να βγει ως κριτική και μείωση της αξίας που οι γονείς επιθυμούν να είχαν ακόμα. Έτσι, η μητέρα επικρίνει την εμφάνιση της κόρης της ή ο πατέρας επικρίνει την αθλητική απόδοση του γιου του.

Αντί να ντρέπονται, όταν ζηλεύουν τα παιδιά τους, οι γονείς είναι καλύτερο να παραδεχτούν την αποδοχή του τι ζηλεύουν πραγματικά.Τις ευκαιρίες,τις δυνατότητες και τα προνόμια που εκείνοι δεν είχαν.

Αυτή η ένταση μεταξύ των ηλικιωμένων και της νεολαίας έχει βαθιές ρίζες στον χρόνο. Η νεολαία πάντα ζήλευε τα προνόμια των ηλικιωμένων, και οι ηλικιωμένοι ζήλευαν πάντα τις δυνατότητες της νεολαίας.

Πηγή: http://www.psychologytoday.com/