Οι έρευνες, που λένε ότι τα παιδιά των χωρισμένων γονιών έχουν πρόβλημα, είναι για τα μπάζα

«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό», δήλωσε μια γυναίκα.

Ευγνώμων; Είναι σοβαρή; Τί σαχλαμάρες, λέει, θα σκεφτόταν ο καθένας.

Ορισμένες από τις επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά είναι: ψυχολογικά και μαθησιακά προβλήματα, χαμηλότερη αυτοεκτίμηση ​​και μεγαλύτερες πιθανότητες διαζυγίου, όταν μεγαλώσουν τα ίδια και παντρευτούν σε σχέση με τα παιδιά, των οποίων οι γονείς παρέμειναν παντρεμένοι, είναι μερικές μόνο από αυτές.

Αυτά είναι, που οι περισσότερες μελέτες λένε. Αλλά τί γίνεται, σε περίπτωση, που οι μελέτες αυτές κάνουν λάθος;

Οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά είναι προφανείς, αλλά το μέλλον κανείς δεν το ξέρει, ούτε μπορεί να το προδικάσει.

Κάθε μελέτη για τις επιπτώσεις του διαζυγίου στην ψυχοσύνθεση των παιδιών, επιβεβαιώνει, ότι οι επιπτώσεις αυτές, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, είναι αρνητικές. Πολλοί ερευνητές καταλήγουν βιαστικά και χωρίς πολλά επιχειρήματα στο συμπέρασμα, ότι ακόμα και οι μακροχρόνιες επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά είναι αρνητικές, λες και είναι μέντιουμ. Κάθε φορά, που διαβάζω μια τέτοια μελέτη, πάντα η ίδια απορία: Πώς μπορούν να γνωρίζουν πραγματικά, τί γίνεται μέσα στο σπίτι του καθένα;

Πώς μπορεί να ξέρει κάποιος, αν ένα παιδί χωρισμένων γονέων θα είχε καλύτερη μόρφωση, θα ήταν πιο πετυχημένο ή πιο ευτυχισμένο, αν οι γονείς του δεν είχαν πάρει διαζύγιο;

Οι γονείς αυτού του παιδιού χώρισαν. Ως εκ τούτου, είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς με βεβαιότητα, αν η ζωή αυτού του παιδιού θα ήταν καλύτερη, εάν οι γονείς του είχαν παραμείνει παντρεμένοι. Σίγουρα, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Οι μελέτες, που αποσκοπούν να αποκαλύψουν τις επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά είναι λανθασμένες και παρωχημένες.

Αυτές οι μελέτες μπάζουν από παντού. Ακόμα και οι στατιστικές, που τάχα μου αποδεικνύουν το αποτελέσματα αυτών των μελετών είναι συγκεχυμένες. Προς το παρόν, όμως, θα περιοριστώ στα δύο μεγαλύτερα προβλήματα, που αφορούν αυτού του είδους μελέτες: Δεν υπάρχει τρόπος να μετρήσει κανείς ούτε την αιτία ούτε το αποτέλεσμα.

Οι άνθρωποι είμαστε περίπλοκα όντα. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, γιατί συμβαίνουν πολλά απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και στους εαυτούς μας τους ίδιους. Ωστόσο, αν θέλουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο, που ζούμε, πρέπει να ψάξουμε να βρούμε, τί προκαλεί ορισμένα πράγματα.

Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να βρούμε, τί πρέπει να κάνουμε, για να συμβεί αυτό, που θέλουμε να συμβεί και τί πρέπει να κάνουμε, για να αποφύγουμε αυτό, που δεν θέλουμε να συμβεί. Έτσι, το απλοποιούμε. Καμιά φορά, όμως, όταν ψάχνουμε μια απλή αιτία για μια περίπλοκη συμπεριφορά, το κάνουμε λάθος.

Όσον αφορά στα παιδιά ή στο διαζύγιο, οι στατιστικές λένε, ότι όσο μικρότερος παντρεύεται κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να χωρίσει σε σχέση με κάποιον, που παντρεύτηκε σε μεγαλύτερη ηλικία. Επίσης, οι άνθρωποι, που ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή είναι λιγότερο μορφωμένοι, είναι επίσης πιο πιθανό να χωρίσουν.

Αν συγκρίνουμε τους γονείς παιδιών, που είναι μικρότεροι ηλικιακά, φτωχότεροι και λιγότερο μορφωμένοι με εκείνους, που είναι μεγαλύτεροι, πλουσιότεροι και πιο μορφωμένοι, πιστεύεις θα υπάρχει διαφορά; Φυσικά! Αλλά τί προκάλεσε αυτή τη διαφορά; Ότι αυτά τα παιδιά ήταν φτωχότερα και οι γονείς τους λιγότερο μορφωμένοι ή μήπως, ότι οι γονείς αυτών των παιδιών χώρισαν;

Ένα άλλο πρόβλημα με τις μελέτες είναι, ότι συγκρίνουν παιδιά διαζευγμένων γονέων με παιδιά παντρεμένων γονέων. Δεν συγκρίνουν παιδιά ευτυχισμένων, διαζευγμένων γονέων με παιδιά ευτυχισμένων, παντρεμένων γονέων. Κάτι τέτοιο, εξάλλου, θα ήταν αδύνατο, αφού ευτυχισμένα είναι τελικά όλα τους.

Η “ευτυχία” είναι εξαιρετικά υποκειμενική κατάσταση. Είναι δύσκολο να μετρηθεί. Η συμπερίληψη της “ευτυχίας” ως κριτήριο σε οποιαδήποτε μελέτη για τις επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά θα καταστήσει αμέσως τη μελέτη αυτή λανθασμένη (ευτυχία εξάλλου και διαζύγιο δεν πάνε μαζί υποτίθεται). Όταν, όμως, σε αυτή τη μελέτη δεν συμπεριλαμβάνονται οι παράγοντες «ευτυχία» και το αντίθετό του «δυστυχία», πάλι η μελέτη είναι ελλιπής.

Οι περισσότερες μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις του διαζυγίου στη ζωή ενός παιδιού συγκρίνουν τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών με τα παιδιά παραδοσιακών οικογενειών. Μέγα λάθος. Υπάρχουν παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, που μεγαλώνουν 10 φορές πιο ευτυχισμένα από παιδιά παραδοσιακών οικογενειών, που οι γονείς τσακώνονται και βρίζονται όλη μέρα.

Είναι το διαζύγιο καλό για τα παιδιά; Σε κάποιες περιπτώσεις, ναι.

Κανείς δεν θέλει τα παιδιά του να υποφέρουν. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι το διαζύγιο είναι καλό για τα παιδιά. Αλλά λέγοντας ότι το διαζύγιο είναι κακό για όλα τα παιδιά, όλη την ώρα, απλά δεν είναι αλήθεια.

Δεν λέω, ότι το διαζύγιο είναι θαυμάσιο και η τέλεια λύση και ότι η διάλυση μιας οικογένειας είναι εντάξει. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε, όμως ισχύει, ότι, όταν έρχεται ένα διαζύγιο, πρέπει να απελπιζόμαστε και να υποθέτουμε, ότι καταστρέψαμε για πάντα τις ζωές των παιδιών μας.

Διαζύγια πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και όσο να ‘ναι, προκαλούν πόνο σε όλους, ειδικά στα παιδιά. Αλλά οι τσακωμοί και οι συγκρούσεις μες στο σπίτι τα πονάνε εξίσου. Η φτώχεια και η έλλειψη εκπαίδευσης βλάπτουν επίσης τα παιδιά. Οι κακές σχέσεις με τους γονείς τους βλάπτουν και αυτές τα παιδιά.

Αντί να κατηγορούμε τους διαζευγμένους γονείς και να τους κάνουμε να νιώθουν, ότι η απόφασή τους για διαζύγιο θα καταστρέψει τα παιδιά τους, γιατί να μην επικεντρωθούμε στα ίδια τα παιδιά και στο τί εκείνα χρειάζονται, για να μεγαλώσουν σωστά και να γίνουν υγιείς ενήλικες;

Σταθερότητα, αγάπη και ένα περιβάλλον, που θα τα ενθαρρύνει να πετύχουν ανεξάρτητα από το δρόμο, που επέλεξαν να πάρουν οι γονείς τους.

Πηγή: yourtango.com